Η Αθήνα είναι μελαγχολική πόλη. Βαριά και δυσκίνητη. Πελώρια, γεμάτη ανθρώπους που όλο κάτι κυνηγάνε και σπάνια το βρίσκουν. Αναδεύεται μέσα στο μπετόν και προσπαθεί να ξεφύγει από την ίδια της την μοίρα.
Είναι δύσκολο να γυρνάς μετά τις καλοκαιρινές διακοπές σε μια τόσο γκρι και δύσκολη πόλη. Φέρνεις στις βαλίτσες σου όλο αυτό το καλοκαιρινό ήλιο από το Αιγαίο και μόλις πατάς το πόδι σου στον Πειραιά, αρχίζει να αναβοσβήνει. Μελαγχολείς και πέφτεις ψυχολογικά και μόνο στην ιδέα της επιστροφής στην πόλη.
Πέφτει και το φθινόπωρο από πάνω, με τις πρώτες βροχές κι αμέσως νιώθεις σαν να απέχει το καλοκαίρι σου ήδη έξι μήνες. Κι ας γύρισες την προηγούμενη εβδομάδα.
Κακώς. Προσωπικά τρελαίνομαι για φθινόπωρο στην Αθήνα. Καταρχήν ταιριάζουν πολύ όταν συνδυάζονται. Ατέλειωτες βόλτες στο κέντρο, κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό με μόνη παρέα μια ομπρέλα. Όπου κι αν κοιτάξεις γνωρίζεις μια καινούρια πόλη. Δεν την έχεις ξαναδεί. Σηκώνεις το βλέμμα ψηλά κι οι στάλες της βροχής σου γαργαλάνε το πρόσωπο.
Ταιριάζουν κι οι ψυχοσυνθέσεις τους. Είναι αυτή η κοινή μελαγχολία που δημιουργούν. Όλοι τη φοβόμαστε αλλά εγώ έχω αρχίσει και την αγαπώ. Είναι πολύ παραγωγική αυτή η μελαγχολία. Γιατί είναι ρεαλιστική. Έτσι είμαστε στην καθημερινότητα. Μελαγχολικοί κι αγχωμένοι. Δύστροποι. Το καλοκαίρι μπορεί να ξεχνιόμαστε λίγο με την ανεμελιά του Αιγαίου, αλλά όταν επιστρέφουμε στην Αθήνα, η πραγματικότητα μας περιμένει.
Μπορούμε να την αλλάξουμε, αρκεί να την αποδεχθούμε. Και να ανακαλύψουμε τα όμορφα κομμάτια της φθινοπωρινής μπέρτας της Αθήνας. Μικρές όμορφες εικόνες. Μια βόλτα στην Αρεοπαγίτου δίπλα στα πεσμένα φύλλα με την Ακρόπολη πάνω λευκή σε γκρι φόντο. Ψώνια στην Ερμού με μια ζεστή σοκολάτα και ψιλόβροχο. Ραντεβού στο Σύνταγμα με ένα ζεστό καφέ στο χέρι.
Αφήστε που το φθινόπωρο είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσει κάποιος τα πολλά καινούρια μαγαζιά που έχουν ανοίξει στο κέντρο. Για φαγητό, ποτό ή απλά για ένα καφεδάκι. Έχουν ξεφυτρώσει παντού και μας περιμένουν.
Η αποθέωση της φθινοπωρινής Αθήνας για μένα είναι το τρίπτυχο των κτιρίων στο Πανεπιστήμιο, εκεί λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Που ο ουρανός βάφεται μωβ, λίγα σύννεφα τρέχουν ακόμα μπροστά από το πολύχρωμο φόντο και το χέρι της βρίσκεται μέσα στο δικό σου. Για αυτήν ακριβώς τη σκηνή μπορεί κανείς να γράψει ιστορίες και ποιήματα ως κι ελεγείες χωρίς τελειωμό.
Αυτός ο μελαγχολικός νεορομαντισμός που μας έχει τυλίξει, στην Αθήνα κυβερνάει πλέον τις ερωτικές μας στιγμές. Πρέπει να τον συνηθίσουμε και να τον ζήσουμε στο μέγιστο. Αυτός είναι ο σκοπός που σφυρίζει πλέον ο Θεός Έρωτας τις συμφωνίες του.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
