Αντιφατικό δεν είναι; Να είσαι με κάποιον «μαζί», ενώ δεν είσαι στην πραγματικότητα μαζί του; Χωρικά τουλάχιστον. Άρα η σχέση από απόσταση είναι μία μεγάλη αντίφαση. Από τα μεγαλύτερα μέχρι τις λεπτομέρειες, τις υποσημειώσεις της καθημερινότητας, όλο το σκηνικό δίνει μία πελώρια σύγκρουση των «θέλω» και της πραγματικότητας.
Δίνει ένα άρωμα απουσίας σε κάτι που αρχετυπικά είναι τελείως αντίθετο.
Η έννοια της σχέσης και της απουσίας δεν πάνε μαζί, ή τουλάχιστον δεν μας έμαθε ποτέ κανένας πώς γίνεται να παντρευτούν. Είναι μία απουσία ύπουλη, που χτυπάει τις πιο απρόσμενες στιγμές. Σάββατο μεσημέρι, πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ για ψώνια. Ή βράδυ Παρασκευής, στο ταξίδι της επιστροφής στο σπίτι από το κέντρο έχοντας πιει μερικά ποτά σε έξοδο με φίλους.
Παντού τριγύρω κάνει αγάπη, εκτός από εκεί που είσαι εσύ. Εκεί κάνει μοναξιά.
Ακόμα και στο σπίτι, είναι μεγάλο ζόρι να πέφτεις κάθε βράδυ σε ένα άδειο κρεβάτι, ξέροντας ότι εκεί έξω υπάρχει ένα κορμί να κουρνιάσεις και να βυθίσεις τους φόβους σου.
Όμως δεν είναι δίπλα σου.
Γιατί σχέση σημαίνει έρωτας, ιδανικά τουλάχιστον· και έρωτας σημαίνει επιθυμία να μοιράζεσαι. Στιγμές, όνειρα, ελπίδες, φόβους, γέλια, δάκρυα και αγκαλιές. Αυτό κάνουμε όταν ερωτευόμαστε, επιλέγουμε κάποιον με τον οποίο θέλουμε να μοιραζόμαστε αναμνήσεις. Κυρίως αυτό, αναμνήσεις. Ξέρεις, από αυτές τις αναμνήσεις που θεμελιώνουν σχέσεις ζωής. Και θέλουμε να το κάνουμε με την αφή μας, με όλο μας το είναι, όχι μέσα από οθόνες υπολογιστών. Η απόσταση σκοτώνει αυτή την ευκαιρία, βάζοντας μία βόμβα στα θεμέλια της έννοιας της σχέσης. Σκοτώνει το μοίρασμα.
Η πιο μεγάλη απώλεια είναι το να μην κοιμάσαι και να μην ξυπνάς δίπλα της. Τουλάχιστον για μας τους ρομαντικούς. Δίπλα σε ένα κορμί που σημαίνει κάτι για σένα, και όχι δίπλα σε κάποια που μεθαύριο θα σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς πώς μυρίζει το κορμί της.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, αυτή που κρίνει μία σχέση ζωής από μία σχέση στιγμής: κλείνοντας τα μάτια μπορείς να φέρεις στο μυαλό σου το άρωμά της; Όχι το άρωμα που φοράει, όχι. Το άρωμά του κορμιού της, όταν αυτό μπλέκεται με τον ιδρώτα της και τα σεντόνια. Όσο περνάνε οι μέρες και η απόσταση επιμένει, τόσο πιο δύσκολο σου είναι να το θυμάσαι, και όλο και πιο συχνά αμφιβάλλεις. Επομένως ερχόμαστε στην αρχή του προβλήματος. Στο μοίρασμα.
Αυτό χάνουμε. Αυτό μας λείπει. Και έτσι όπως διασκορπιζόμαστε, άλλος για λίγο άλλος για πιο πολύ, στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα, φτιάχνουμε μία καινούρια πραγματικότητα. Δύσκολη και περίεργη. Που δημιουργεί και έναν πρωτόγνωρο νόστο: Είμαστε η γενιά που αντί για επιστροφή σε χαμένες πατρίδες θα νοσταλγεί επιστροφή σε χαμένους έρωτες. Γιατί είμαστε οι πρώτοι που μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι πατρίδα είναι εκεί που αγαπάς. Και περνάμε διαβολεμένα πολύ χρόνο μακριά από εκεί που αγαπάμε.
Χάνουμε στιγμές και αναμνήσεις, και μετά παλεύουμε να τις συγχρονίσουμε με τη ζωή του άλλου. Και όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο δύσκολο είναι να πετύχει αυτός ο συγχρονισμός. Και όσο δυσκολεύει ο συγχρονισμός των δύο ζωών που προχωρούν παράλληλα, τόσο απομακρύνονται μεταξύ τους και χάνεται η κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Με μεταφραστές ο έρωτας δεν επικοινωνείται.
Ο έρωτας από μόνος του είναι ένα σπάνιο πράγμα, κάνοντας και τη σχέση από απόσταση, αυτήν που αγκομαχάει να σώσει τον έρωτα, ακόμα πιο σπάνια. Γιατί ο έρωτας είναι κάτι που αγγίζει την ψυχή, αλλάζοντας ρότα στη ζωή ενός ανθρώπου. Ποτέ δεν μένουμε ίδιοι μετά από έναν μεγάλο έρωτα. Το άγγιγμα αυτό όμως στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένα άγγιγμα με φυσική υπόσταση.
Είναι το άγγιγμα της στο τέλος της ημέρας κάτω από ένα σεντόνι ή το πρωί πάνω από μία κούπα καφέ.
Είναι το άγγιγμα του σε ένα άδειο βαγόνι τρένου που σας γυρίζει σπίτι ή πάνω από ένα μισογεμάτο καλάθι σούπερ μάρκετ το μεσημέρι του Σαββάτου.
Εκεί κρύβεται ο έρωτας, στα πιο απρόσμενα και λεπτά σημεία. Η απόσταση το κάνει δύσκολο. Ο έρωτας το κάνει εφικτό. Τι θα διαλέξεις; Τι θα σε χαρακτηρίσει; Ο έρωτας από απόσταση είναι σπάνιο ζώο. Για αυτό και αξίζει να σωθεί.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
