Είναι περίεργο, αλλά ναι. Όσοι έχουμε πατήσει τα πρώτα «άντα» αρχίζουμε να θυμόμαστε ξανά τα εφηβικά μας χόμπι. Σαν να έρχεται μαζί με το τρία μπροστά από την ηλικία και η επιθυμία να παλιμπαιδίσουμε λίγο, να ασχοληθούμε με παλιές αγάπες. Μπάλα, μπάσκετ, ρυθμικές, τένις, πιάνο, κολύμπι, χορό ή ακόμα και ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Ναι, ηλεκτρονικά παιχνίδια. Δεν είναι και τόσο περίεργο να βλέπεις ένα τριαντάρη να αγοράζει ένα Playstation 4. Κι αν ακόμα σου φαίνεται περίεργο, ξανασκέψου το. Ίσως είναι η πρώτη του ευκαιρία να αγοράσει κάτι που ονειρευόταν τόσα χρόνια να αποκτήσει. Δεν ξέρεις ποτέ πόσο δύσκολα εφηβικά και μεταεφηβικά χρόνια πέρασε. Ίσως δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Την έχω κάνει τη συζήτηση με ένα φίλο μου, ο οποίος σταθερά αγόραζε ανά ένα δίμηνο παιχνίδια για τον υπολογιστή και αεροβόλα Nerf. Και όταν τον ρώτησα «γιατί το κάνεις;» μου απάντησε αφοπλιστικά «γιατί τώρα μπορώ, βγάζω αρκετά ώστε να μπορώ να τα χαλάω εκεί που δεν τα χάλασα ποτέ όσο ήμουν μικρός».
Αλλά δεν είναι μόνο η επίφαση της χαμένης παιδικής ηλικίας που φταίει. Είναι κάτι πιο βαθύ. Μόλις πατάς την τέταρτη δεκαετία, αρχίζεις και έχεις ανάγκη από ηρεμία. Από χρόνο που τον επενδύεις σε στιγμές και δραστηριότητες που σε κάνουν να νιώθεις καλά, ήρεμος. Ανανεωμένος. Χρειάζεται κάποιος χρόνο ο οποίος δεν είναι απλά χαμένος. Αλλά δημιουργεί μέσα σου ευφορία. Ειδικά στις σημερινές εργασιακές καταστάσεις, όπου οι ώρες που περνάς στη δουλειά είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εξοντωτικές.
Υπάρχει ανάγκη αμέσως μετά, ή έστω κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα, για χρόνο χαλάρωσης και ευεξίας. Για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου. Γιατί ακόμα και αν πάει κάποιος που γουστάρει το τζόκινγκ για προπόνηση και γυρίσει σωματικά εξουθενωμένος, η ψυχική του ενέργεια θα έχει αναπληρωθεί. Θα έχει γεμίσει δύναμη και θα έχει δώσει ευκαιρία στο μυαλό του να ξεφύγει.
Είναι μεγάλο θέμα να μπορεί κάποιος να βρίσκει διεξόδους από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Να παίρνει αποστάσεις. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να δώσει την ευκαιρία στο μυαλό του να δει την πραγματική διάσταση των προβλημάτων. Και να βρει τη λύση. Γιατί για όλα τα προβλήματα υπάρχει κάποια λύση, απλά θέλει ψυχραιμία για να βρεθεί. Και αυτό προσφέρει η ευκαιρία να απολαύσεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου κάνοντας πράγματα που γουστάρεις.
Ναι, αλλά γιατί επιστρέφουμε σε όσα κάναμε μικροί; Η απάντηση είναι νομίζω απλή. Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια δοκιμάζοντας τρόπους ζωής και διάφορες δραστηριότητες, έχουμε πλέον καταλήξει στο τι μας αρέσει. Και με τι τη βρίσκουμε. Είναι εύκολη η επιλογή πλέον. Το μυαλό μας έχει πήξει και έχει αποδειχθεί ήδη στην πράξη τι είναι αυτό που μας φτιάχνει περισσότερο.
Μεταξύ μας, είναι ένα κρυφό τεστ για εμάς. Να δούμε πόσο αλλάξαμε από τότε που ήμασταν παιδιά και μπήκαμε πρώτη φορά στο κλειστό. Ή αγγίξαμε τα πλήκτρα του πιάνου. Ή λερώσαμε τα χέρια μας με χρώματα πάνω από ένα καβαλέτο. Από την τελευταία φορά που αγγίξαμε την κορίνα πριν την πετάξουμε ψηλά.
Μία ματιά στο άλμπουμ με τις αναμνήσεις της ζωής μας. Αυτό είναι στην πραγματικότητα. Φέρνουμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις στο προσκήνιο και τις ζούμε. Όχι ξανά, σαν να αναμασάμε το παρελθόν. Το ξαναζούμε. Διαφορετικοί και με αλλιώτικα ερεθίσματα πλέον.
Και ίσως τώρα να το έχουμε περισσότερο ανάγκη από τότε. Και για αυτό είμαστε πιο επιμελείς, πιο συνεπείς σε ό,τι μας φαινόταν κάποτε αγγαρεία. Τότε βαριόμαστε και κοιτάζαμε πώς θα το αποφύγουμε. Τώρα το αποζητάμε και ανυπομονούμε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να χαθούμε μέσα σε κάτι που μας κάνει να χαμογελάμε.
Γιατί στην τελική αυτό είναι που μετράει, όταν κλείσουν τα φώτα. Πόσες μέρες της ζωής σου κοιμήθηκες χαμογελαστός και πόσες όχι. Παράδεισος δεν υπάρχει άλλος, εκτός από τις μέρες που χαμογελάς.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Κυριάκου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
