Η πραγματική αγάπη είναι εκκωφαντική. Αλλά πολλές φορές χωρίς να πει ούτε μία λέξη. Στις πιο ακραίες εκφράσεις της η αγάπη είναι άηχη.
Σ’ ένα βλέμμα.
Σε ένα χάδι.
Σ’ ένα άγγιγμα δύο κορμιών.
Δε χρειάζεται να φωνάζεις για να δηλώσεις την αγάπη σου. Οι πράξεις είναι αυτές που θεμελιώνουν τις μεγάλες αγάπες. Όχι τα λόγια. Γιατί τα λόγια, όσο εύκολα λέγονται, άλλο τόσο εύκολα τα παίρνει ο αέρας και γίνονται αναμνήσεις θολές. Ενώ οι πράξεις μένουν. Δύσκολα τις ξεχνάς.
«Πες μου ότι μ’ αγαπάς». Αρέσει σ’ όλους να το ακούνε. Όσο πιο συχνά γίνεται. Χωρίς πολλές φορές να δίνουν σημασία στις πράξεις. Ή για να το θέσω καλύτερα χωρίς να καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις. Γιατί τα λόγια είναι εύκολα και ελαφριά. Όσα λόγια και να πεις, αυτό που θα κάνεις πράξη είναι που θα βαρύνει περισσότερο.
Εξάλλου οι σχέσεις που είναι γεμάτες λεκτικές εκφράσεις αγάπης, ζουζουνίσματα και θεατρικές γλυκάδες φωνάζουν ότι είναι ψεύτικες. Σαθρές. Όπου ακούς αγάπες που φωνάζουν πολύ, είναι μάλλον επειδή δεν έχουν να πουν και πολλά. Προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη ουσίας με την βιτρίνα. Με φανταχτερά λούσα που όμως δεν κρύβουν την πραγματικότητα. Τουλάχιστον, όχι για πάντα.
Σημασία έχει τι συμβαίνει πίσω από τη βιτρίνα. Εκεί που μετράει η ουσία. Και συνήθως η ουσία, η πραγματική υφή της αγάπης, δε χρειάζεται διαφήμιση, ούτε επαναλήψεις.
Η αγάπη είναι δωρική. Σαν τους κίονες της Ακρόπολης. Όταν το οικοδόμημα κρύβει μεγαλειώδεις θησαυρούς, τι σημασία έχει πόσο φανταχτερή είναι η πρόσοψη;
Οι θησαυροί που κρύβει μία σχέση είναι μερικές φορές τόσο ακριβοί, τόσο πολύτιμοι και δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφούν. Πώς μπορείς να εκφράσεις με λόγια τα αισθήματά σου την πρώτη φορά που σε φίλησε; Ή την πρώτη φορά που σε τύλιξε το άρωμα των μαλλιών της; Δε χωράνε σε προτάσεις τέτοιες στιγμές. Και είναι φυσικό επόμενο τα συναισθήματα που θα ακολουθήσουν να είναι αδύνατο να εκφραστούν με απλά λόγια. Θέλει πράξεις η κατάσταση.
Κρύβει και μία περηφάνια η σιωπή. Ειδικά στις κακές στιγμές μίας σχέσης ή σε ένα χωρισμό, όποιος μένει σιωπηλός και δεν φτάνει σε ακραίες εκφράσεις εκπέμπει μία γλυκιά μελαγχολία που μόνο περηφάνια μπορεί να σημάνει. Ο πόνος είναι πάντα προσωπικός και τον αντιμετωπίζεις με μόνο σύντροφο τον εαυτό σου. Η σιωπή είναι πάντα εκεί να σε αγγίξει.
Εκείνοι που κρατούν λοιπόν τη σιωπηλή πλευρά σε κάθε στροφή της σχέσης είναι για μένα εκείνοι που αγαπούν πιο δυνατά και πιο ειλικρινά. Επειδή νιώθουν αρκετά σίγουροι για τα αισθήματά τους ώστε να μη χρειάζονται διαφήμιση. Δε χρειάζεται να μιλάνε πολύ, γιατί ξέρουν ότι το πιο σημαντικό είναι να έχεις πείσει τον εαυτό σου για τα αισθήματά σου και μετά από αυτό δε σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι ή πόσα βλέπουν οι άλλοι.
Χωρίς να πιστεύω ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να εκφράζει κάποιος την αγάπη του, νιώθω ότι ο σιωπηλός δρόμος είναι ο πιο όμορφος και πιο γλυκός. Κρύβει μία διαφορετική προσέγγιση στον έρωτα, ειδικά στις εποχές της πλαστικής φτηνής σχέσης που περνάμε τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται μία ταπεινότητα ο έρωτας. Και η ταπεινότητα αυτή κρύβεται πολύ ρομαντικά σε σιωπηλές εκφράσεις αγάπης.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
