Κάθε μεγάλο κοινωνικό συμβάν, από ποδοσφαιρικό αγώνα μέχρι εκλογές, αποκτάει ένα επιπλέον ενδιαφέρον για όσους παρακολουθούν το twitter. Με τη χρήση ενός μόνο hashtag μπορείς να συλλέξεις απόψεις, γνώμες, ιδέες, προτάσεις από μία πελώρια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων. Τις περισσότερες φορές, οι χρήστες χρησιμοποιούν το twitter για να χλευάσουν και να σπάσουν πλάκα. Μια μεγάλη παιδική χαρά.
Έχει και τη δυσκολία του βέβαια η χρήση του twitter. Έχοντας μόνο 140 χαρακτήρες για να πεις ό,τι θέλεις να πεις, αναγκάζεται ο κάθε χρήστης να γίνει ένας μικρός λακωνικός φιλόσοφος για να εκφράσει πλήρως την άποψή του.
Γενικά το twitter εγκαινίασε μία καινούρια πραγματικότητα ιντερνετικής ανωνυμίας, μέσα στην οποία ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ του και το κοντό του. Πάντα μέσα σε 140 λέξεις. Μερικά tweets είναι πραγματικά θησαυροί. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως είναι η επιτομή του «επανάσταση πάνω από ένα πληκτρολόγιο».
Νέοι άνθρωποι κυρίως, οι οποίοι νιώθουν ένα δικαιολογημένο μένος για κάθε τι συμβαίνει εκεί έξω, αφού όλα σχεδόν είναι συνδεδεμένα με την κοινωνία και όλοι οι νέοι είναι απογοητευμένοι έως θυμωμένοι μαζί της, ξεσπούν στο twitter. Βγαίνει μεγάλη πικρία, κυρίως με τη μορφή μεγάλης ξινίλας.
Ίσα για να ξεσπάσει ο θυμός που κρύβεται μέσα τους. Και μετά επιστρέφουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς. Σαν να λύθηκαν όλα τα προβλήματα με ένα tweet ή σαν να έπαιξαν το ρόλο τους στο σκηνικό και αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι. Πολλές φορές βγάζουν και ειρωνεία απέναντι σε άλλους χρήστες, χωρίς να αναρωτιούνται το πιο απλό.
Εάν δεν υπήρχε η ανωνυμία που παρέχει το μέσο, θα κατάφερναν να εκφραστούν τόσο άνετα και τόσο ανοιχτά οι ίδιοι άνθρωποι; Εάν η απάντηση είναι ναι, τότε πρέπει να το κάνουν στην πραγματική ζωή. Εάν όχι, τότε πρέπει να δούνε τι πάει λάθος.
Γιατί είναι λάθος να ζει κάποιος μέσα από ένα πληκτρολόγιο και να εκφράζει τις απόψεις του μόνο με τη μορφή tweets. Χάνεται η ενέργεια που μπορεί να δοθεί για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε να πραγματοποιηθούν οι ιδέες.
Τελικά αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να καταφέρνει ο καθένας να φέρνει στον κόσμο ένα κομμάτι από τις ιδέες του. Να βάζει ο καθένας ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της επόμενης μέρας. Δυστυχώς το 99% των tweets απέχουν πολύ από το να μπορούν να χαρακτηριστούν αρκετά σημαντικά ώστε να χρεωθούν μία αλλαγή της καθημερινότητας προς το καλύτερο.
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά μία ταιριαστή παρομοίωση της συμπεριφοράς αυτών των χρηστών είναι ο στρουθοκαμηλισμός. Κρύβουν την, κατά τα άλλα ειλικρινή, έγνοια τους για τα δρώμενα στην πραγματική ζωή μέσα σε ένα tweet και ύστερα βγαίνουν να πιουν ποτάκι στο Κολωνάκι.
Άσε δε που οι περισσότεροι έχουν και από ένα επαναστατικό απόφθεγμα να σου πετάξουν, όταν η συζήτηση ανάβει. Μεταξύ πρώτου και δεύτερου ποτού είναι που αφήνονται. Και γεμίζει ξαφνικά ο χώρος τριγύρω με νότες της Bandiera Rossa. Που καθόλου δεν ταιριάζει με τη τσαντούλα Luis Vuitton ή με το Lacoste παπουτσάκι. Υπάρχει μία σύγχυση, που ίσως να είναι και σημάδι των καιρών μας.
Αλλιώς πώς μπορεί να εξηγηθεί η πεποίθηση ότι το να αναλώνεται κάποιος σε μία εκ του ασφαλούς ανώνυμη, ιντερνετική επαναστατικότητα ικανοποιεί την ανάγκη για αλλαγή που όλοι αναγνωρίζουμε κοιτώντας έξω από την πόρτα μας;
Η τάση είναι ωραία. Άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον και προσπαθούν να φέρουν την αλλαγή που ονειρεύονται. Σε αυτό δεν αντιλέγω. Αντιθέτως, το επικροτώ. Η ένστασή μου αφορά μόνο τον τρόπο που επιλέγουν οι περισσότεροι για να εκφράσουν αυτά τους τα συναισθήματα.
Φιλική συμβουλή: Βγείτε έξω από τον ηλεκτρονικό κόσμο και μπείτε στον πραγματικό. Η διαδρομή είναι απλή. Ξεκινάει στο πάτημα της απενεργοποίησης του υπολογιστή και τελειώνει στο άνοιγμα της πόρτας του σπιτιού.
Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω. Και έχει ανάγκη από μας πολλά περισσότερα από μόνο 140 χαρακτήρες.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
