Οι εποχές που ζούμε χαρακτηρίζονται από κοσμογονικές αλλαγές. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά στη πλειοψηφία της δυτικής Ευρώπης. Είμαστε η πρώτη μεταπολεμική γενιά που βιώνει μία υστέρηση του βιοτικού επιπέδου της σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη, χωρίς αυτό να είναι δικό μας φταίξιμο.
Οι νέες αυτές κοινωνικές συνθήκες επηρεάζουν κάθε πτυχή της ζωής μας· εννοώ και τον έρωτα ή αν θέλετε τις σχέσεις γενικότερα. Γιατί ο έρωτας μπορεί στη ρίζα του να είναι πάντα ο γιος του Πόρου και της Πενίας, όπως τον όρισε ο Σωκράτης μέσα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, αλλά δεν παύει να είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ως εκ τούτου ο τρόπος που ερωτευόμαστε και κάνουμε σχέσεις δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται ισχυρά από τις κοινωνικές συνθήκες που μας περιβάλλουν.
Να το πω πιο απλά; Ωραίοι οι έρωτες και οι αγάπες, οι σχέσεις και οι αγκαλιές, αλλά δεν πληρώνουν δόσεις δανείων, ούτε ενοίκια και κοινόχρηστα. Δεν ταΐζουν οικογένειες. Όταν τα βιοποριστικά προβλήματα αρχίζουν και πνίγουν τους ανθρώπους όμως, όταν τα άγχη κόβουν την ανάσα, τότε οι σχέσεις των ανθρώπων, οι ερωτικές αλλά και κάθε είδους διαπροσωπική σχέση πρέπει να προσαρμοστούν. Να αλλάξουν.
Είναι περίεργο για νέους ανθρώπους να μην έχουν τη δυνατότητα να κάνουν όνειρα για το μέλλον σε στέρεες βάσεις. Είναι παράδοξο να πρέπει να ζουν σε ρευστές συνθήκες και να προσπαθούν να ερωτευτούν, να αφεθούν μέσα σε ένα τόσο αρνητικό περιβάλλον.
Γιατί έρωτας σημαίνει αφήνομαι. Κλείνω τα μάτια και κάνω ένα άλμα στο κενό ελπίζοντας να βρω έδαφος.
Όταν όμως όλα τα άλλα τριγύρω απαιτούν συνεχή παρακολούθηση και σου δημιουργούν την εντύπωση ότι κάθε στιγμή θα σε αφήσουν ξεκρέμαστο, είναι δύσκολο να αφεθείς για οτιδήποτε. Η δουλειά σου, η οικονομική κατάσταση, οι συνθήκες ζωής των δικών σου ανθρώπων, όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή δραστικά. Πώς να αφεθείς έστω και για λίγο;
Βέβαια κάποιοι θα πουν ότι σε τέτοιες συνθήκες μπορεί κάποιος να γαλουχήσει ένα χαρακτήρα και επομένως έναν έρωτα ή μία σχέση που θα είναι πολύ πιο δυνατή σε σύγκριση με άλλες εποχές. Θα τους πω ρομαντικούς, χωρίς πρόθεση προσβολής. Ο ρομαντισμός είναι καλός, αλλά μπροστά σε ζητήματα υλικής φύσεως νομίζω χάνει λίγη από τη γυαλάδα του. Οι λογαριασμοί πρέπει να πληρωθούν και ο ρομαντισμός δεν εξαργυρώνεται σε ευρώ.
Και όσο τα προβλήματα μαζεύονται βουνό, όσο οι συνθήκες της καθημερινής επιβίωσης γίνονται πιο απαιτητικές, τόσο φέρνουν μαζί γκρίνια και νεύρα και απόσταση στους ανθρώπους. Την αίσθηση της αποξένωσης που τόσο έντονα βιώνεται σε πολλές οικογένειες σήμερα, νέες ή παλιές.
Βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να στροβιλίζεται μέσα σε μία θάλασσα προβλημάτων και στρες, και όσο και να απλώνεις το χέρι να τον σώσεις, τόσο πιο πολύ τον βλέπεις να απομακρύνεται. Μπαίνουν ανάμεσά σας κάθε λογής εμπόδια εσωτερικά ή εξωτερικά ως προς τη σχέση, και τίποτα στον ορίζοντα δεν σε προδιαθέτει θετικά. Το αντίθετο όμως συμβαίνει: όλο και πιο ζοφερές γίνονται οι προβλέψεις.
Επομένως τι κάνουμε; Πώς μπορούμε να λύσουμε το γόρδιο δεσμό που μας δένει, χωρίς να χάσουμε τον εαυτό μας και όσα επενδύσαμε στις σχέσεις μας; Για μένα μόνο μία λύση υπάρχει.
Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που επιθυμούμε να φέρουμε στον κόσμο.
Να αλλάξουμε την εστίαση της ζωής μας. Να εντοπίσουμε τη μοναδική αλήθεια που μπορεί να αλλάξει τη στραβή ρότα της κοινωνίας μας. Στο κέντρο της πρέπει να τοποθετηθεί ο άνθρωπος. Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις, άξονας της ζωής μας να γίνει ο άνθρωπός μας. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε εξωτερικούς παράγοντες να μας χωρίζουν από τον άνθρωπο που αγαπάμε.
Εάν έχουμε μία ελπίδα να βγούμε αλώβητοι και καλύτεροι, πιο πλήρεις, από αυτή τη θύελλα που μας περιβάλλει είναι να μην χαρίσουμε το πιο ακριβό δώρο που κρύβουμε μέσα μας: το ενδιαφέρον μας και την αγάπη μας για τον άλλον.
Αυτό είναι το μυστικό και για μένα η μόνη λύση. Να νοιαζόμαστε πρώτα για τον άνθρωπο που αγαπάμε και ύστερα για όσα προβλήματα μας απειλούν. Εάν μείνουμε πιασμένοι χέρι-χέρι, θα μπορέσουμε τελικά να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο.
Το στοίχημα είναι αν θα αφήσουμε το χέρι που κρατάμε τώρα, μέσα στα πιο σκοτεινά μονοπάτια, ή αν θα το σφίξουμε ακόμα πιο δυνατά. Δεν χρειαζόμαστε επιπλέον φως να μας οδηγήσει στην έξοδο. Η αγάπη μας φτάνει για να φωτίσει τα βήματά μας. Αρκεί να πιστέψουμε σε αυτήν.
Να πιστέψουμε σε εμάς.
Να πιστέψουμε στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας.
Να πιστέψουμε σε ένα καλύτερο αύριο.
Όλα θέλουν χρόνο. Το ταξίδι μέχρι τις καλύτερες μέρες ίσως να απαιτήσει λίγο περισσότερο. Θα γίνει πιο εύκολο όμως εάν δεν το κάνουμε μόνοι μας.
Η ισχύς είναι εν τη ενώσει. Μην το ξεχνάμε ποτέ. Δύο είναι ο αριθμός που θα λύσει την εξίσωση που μας βασανίζει. Δύο.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
