Είναι η πιο παραδοσιακή ερώτηση που θα κάνουν όλες οι θείες στα μικρά παιδιά των οικογενειακών τραπεζιών. Σαν να ακολουθούν ένα μεγάλο σενάριο όλες τους. «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;».
Αλλά και οι απαντήσεις των παιδιών εάν το σκεφτείτε δε διαφέρουν πολύ. Δε θα ακούσετε παιδί να λέει ότι θέλει να γίνει τραπεζικός. Ή πυρηνικός φυσικός. Θα ακούσετε πιο ρομαντικές απαντήσεις, πιο ειλικρινείς. Και χωρίς ματαιοδοξία.
Για ένα περίεργο λόγο όλα τα αγόρια σχεδόν θα σας πούνε αεροπόρος ή αστροναύτης. Και τα κορίτσια από την άλλη τραγουδίστριες. Είναι σαν ένα μεγάλο προσχέδιο πάνω στο οποίο κινούνται όλα τα μικρά παιδιά. Ένα συλλογικό ασυνείδητο το οποίο καθορίζει κοινές απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις.
Γιατί, όμως, είναι τόσο κοινές οι απαντήσεις των μικρών αυτών ανθρώπων; Τι μπορεί να έχουν κοινό; Είναι δύσκολη η ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολο να βρεθεί η απάντηση. Η δική μου άποψη είναι ότι κρύβουν αυτές οι απαντήσεις κάτι γονιδιακό. Κάτι εγγενές και έμφυτο στην ψυχολογία των δύο φύλων. Το οποίο εκφράζεται ήδη από μικρή ηλικία.
Ένα κοριτσάκι πέντε χρονών μπορεί να σε κουράσει μέχρι να διαλέξει τι να φορέσει, ενώ ένα αγόρι ούτε και που νοιάζεται για τα ρούχα του. Το ίδιο και για τα μαλλιά. Ένα κοριτσάκι είναι μία μικρή γυναίκα. Θέλει να αρέσει, να τραβάει τα βλέμματα. Ένα αγόρι έχει άλλες προτεραιότητες. Τους φίλους του για παράδειγμα και την καινούρια του μπάλα.
Τα κορίτσια είναι πάντα πιο ανοιχτά, έχουν μεγάλους κύκλους με φίλες και θέλουν πάντα να είναι πρώτα στον κύκλο αυτόν. Να τραβάνε τα βλέμματα και για αυτό πρέπει πάντα να είναι προσεγμένα. Μικρές κοκέτες.
Τα αγόρια από την άλλη είναι πάντα πιο κλειστά. Πιο μαζεμένα και κλεισμένα στον εαυτό τους. Δεν τα νοιάζει τόσο πολύ η άποψη των άλλων. Είναι πιο εξαρτημένα από τον εαυτό τους.
Ξέρω, είναι σαν να περιγράφω ενήλικες, αλλά πιστεύω ότι κάποια στοιχεία τα κρύβουμε μέσα μας από τα πρώτα μας χρόνια και μέχρι να μεγαλώσουμε δεν αλλάζουν και πολύ. Απλώς αλλάζει ο τρόπος που αυτά εκφράζονται.
Τραγουδίστριες, λοιπόν, οι μικρές γυναίκες. Γιατί τους αρέσει να αρέσουν. Ικανοποιείται η φιλαρέσκειά τους και η ανάγκη τους να τραβάνε τα βλέμματα. Να είναι στο κέντρο της ιστορίας. Πάνω στη σκηνή με όλα τα φώτα να είναι στραμμένα πάνω τους.
Πιλότοι οι μικροί άντρες. Γιατί εκεί πάνω είναι μόνοι τους. Με τον εαυτό τους παρέα και έναν καινούριο κόσμο να εξερευνήσουν. Όλοι οι άλλοι και όλα τα άλλα είναι κάτω, χαμηλά και μακριά τους, δεν μπορούν να τους αγγίξουν εκεί πάνω. Συχνά εξάλλου εμείς οι άντρες κρυβόμαστε μακριά από τον κόσμο και τα προβλήματά μας.
Τα δύο φύλα είναι ίσα. Αλλά όχι ίδια. Διαφέρουμε πολύ και αυτό αρχίζει να φαίνεται και να εκφράζεται από πολύ μικρές ηλικίες. Και θεωρώ ότι είναι καλό. Δημιουργεί τη ζώνη έλξης ανάμεσα τους. Όπως επίσης βρίσκω εξαιρετικά ρομαντικό να ακούω τα όνειρα των μικρών παιδιών και τις ελπίδες τους να φτιάξουν ένα κόσμο που όλα αυτά τους τα όνειρα, γίνονται πραγματικότητα.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
