Μόνο δίνοντας γεμίζουμε!

Όλοι έχουμε βρεθεί –ή θα βρεθούμε– κάποια στιγμή στην πορεία μας αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις, που ούτε λίγο ούτε πολύ η ζωή μας έδινε χαστουκάρες μέχρι τελικής πτώσεως. Για να μας πάρει ένα-δυο βήματα παραπέρα και να δώσει φως στις πραγματικές αξίες. Βέβαια, αυτή σου λέει αν κατάλαβες, κατάλαβες…

Φτάνοντας στο τίποτα, αναζητάς το κάτι, το οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει τη χαρά για να ‘χεις δύναμη να πορεύεσαι, να προσπαθείς, να γεμίζεις.

Σαν την κοπελιά στην καφετέρια που σου χαμογέλασε καθώς σου έλεγε καλημέρα κι αυτός ο κύριος που σε βοήθησε όταν χάθηκες στη μέση του πουθενά, ένας οδηγός που σταμάτησε για να διασχίσεις τον δρόμο, σαν τη ζεστή αγκαλιά του σύντροφο σου και το φιλί απ’ το παιδί σου.

Κάπου εκεί, τελικά, καταλαβαίνεις πως δεν έχει καμία σημασία αν το σπίτι είναι γεμάτο από ακριβούς πίνακες, σου φτάνει και σου περισσεύει να ‘ναι γεμάτο από αγάπη και πως δε χάθηκε ο κόσμος αν δεν κοιμήθηκες πολύ καλά το βράδυ, φτάνει να αντίκρισαν τα μάτια σου το φως του ήλιου, και πως είναι εντάξει αν η ζωή σου δεν είναι τέλεια, φτάνει να ‘ναι καλή. Απλές διακυμάνσεις είναι όλα που χρήζουν διαχείρισης συναισθηματικής και μη. Να θυμόμαστε να παραμένουμε άνθρωποι.

Γι’ αυτό λέω, να δίνουμε, να δίνουμε ό,τι έχουμε, ό,τι μπορούμε και για όσο, όχι γιατί έχουμε πολλά αλλά γιατί έχουμε βιώσει στο πετσί μας πώς είναι να μην έχεις τίποτα και μέσα σε αυτό το «τίποτα» των άλλων, να θυμόμαστε πως κάποτε εμάς η κοπελιά μας χαμογέλασε, ο κύριος μας ξεμπέρδεψε, το παιδί μας μάς ηρέμησε, ο σύντροφός μας μάς ζέστανε. Όλους αυτούς που μας έδωσαν αυτό το κάτι της χαράς που χρειαζόμασταν μέχρι να ορθοποδήσουμε.

Η προσφορά στον άνθρωπο δεν είναι απλά ακόμα μια λέξη, είναι μια ιδεολογία ολόκληρη. Κρύβει μέσα της δοτικότητα, αγάπη, συμπόνια, ανθρωπιά, αφοσίωση, κι όλα αυτά σε φίλους, γνωστούς κι άγνωστους, συναδέλφους και μη. Δεν κατακτιέται η προσφορά μόνο περνώντας δυσκολίες. Οι δυσκολίες είναι σαν το γκαζάκι που βοηθάει τον αναπτήρα να ανάψει, αν δεν υπάρχει το τσακμάκι καμιά δυσκολία δε σε κάνει δοτικό στον συνάνθρωπο.

Αν, για παράδειγμα, δεν έχεις πάρει αγκαλιές ως παιδί πώς θα είσαι σε θέση να τις δώσεις ως ενήλικας; Και πάλι, αν δεν έχεις δει χαμόγελα κι ακούσει γέλια μέσα στο σπίτι, πώς θα χαμογελάς μεγαλώνοντας; Κι αν δεν πήρες πράξεις δοτικότητας και δε σχετίστηκες κανονικά μέσα στην οικογένειά σου όσο ήσουν μικρός, πώς να βγεις απ’ την εγωιστική φιγούρα που έχεις φτιάξει για να νομίζεις πως με αυτό τον τρόπο επιβιώνεις και δε σε εκμεταλλεύονται;

Όλοι κάπου, κάπως, ταυτιζόμαστε με όλα. Όλοι, όμως, μπορούμε να νιώσουμε την ομορφιά του να δίνεις, του να αισθάνεσαι το «είναι» σου γεμάτο όταν αγκαλιάζεις τους ανθρώπους. Να αναπνέεις και να γεμίζει το μέσα απ’ τον σεβασμό και τη συσχέτιση με τους άλλους, χωρίς να φοβάσαι, χωρίς να κρατάς πισινές, χωρίς να ‘σαι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους. Άλλωστε, ό,τι δίνει το δίνει η ψυχή κι ανταλλάγματα δε ζητάει, οπότε καμία επιφύλαξη, κανένας φόβος και καμιά ανασφάλεια δεν μπορεί να σταματήσει έναν δυνατό κι όμορφο άνθρωπο απ’ το να προσφέρει, γιατί ξέρει καλά πως το καλό που κάνει το ξεχνάει αμέσως μετά.

Γι’ αυτό σου λέω, μάγκα μου, να δίνεις, να δίνεις απ’ την ψυχή σου, να νοιάζεσαι τον άνθρωπο, να κοιτάς να ‘σαι αυθεντικός, να ‘σαι αυτός που τα παιδιά σου θα ‘ναι περήφανα που σε έχουν για γονιό.

Και μη σκας, κανένα αντάλλαγμα δε θα ‘ναι αρκετό όταν νιώσεις την ευτυχία που θα δεις στα μάτια των ανθρώπων όταν δίνεις.

Υ.Γ. Δώστε και μια αγκαλιά στο παιδί μέσα σας, που τόσο το έχει ανάγκη.