1 στιγμούλα δική μας

Σ’ όλη σου τη ζωή μαζεύεις με το κουτάλι τα σπασμένα κομμάτια της παιδικής σου ηλικίας. Συνάμα με τα γλυκά και τις σοκολάτες του παππού, μπορεί να έτρωγες και την ντροπή σου για πράγματα που νόμιζες ότι κάνεις λάθος, για πράγματα που ένιωθες ότι βάραιναν αποκλειστικά εσένα και δεν έβλεπες να απασχολούν άλλους. Ήταν εκείνο το βάρος που δεν κατάλαβες πότε κουβαλήθηκε στους ώμους σου: η αίσθηση της μοναδικότητας.

Στο κεφάλι μας, αν μη τι άλλο, φτιάχνεται από εκείνη την ηλικία η πεποίθηση του ιδιαίτερου, που με τα χρόνια μεταμορφώνεται στην επόμενη πεποίθηση, ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Και ναι, σίγουρα είναι η πιο λογική εξήγηση, όταν με μια ματιά που θα ρίξεις στον περίγυρό σου ξέρεις πως δε θα δεις ποτέ να καθρεφτίζεται η μορφή σου σε κάποιον άλλον, αλλά κι η εσωτερική σου υπόσταση- αν καθίσεις και ξεψαχνίσεις τον καθένα ξεχωριστά. Αδιανόητο και τρελό, ξεχωριστός μέσα στους ξεχωριστούς! Εκπλήσσεσαι κι αγχώνεσαι, όμως, όταν τελικά συνειδητοποιείς πως δεν είσαι και τόσο ξεχωριστός όσο νόμιζες!

Παρατηρώντας τι σκέφτονται οι άνθρωποι, πώς μιλούν, πώς εκφράζονται, ποια είναι τα θέλω τους, οι ανάγκες τους, εκείνα τα οποία τρέχουν να αποκτήσουν, η εργασία, η ένδυση, τα στάνταρ υλικά αγαθά που ο μέσος όρος διαθέτει, κατανοείς πως πάνω-κάτω τα ίδια ψάχνουμε όλοι. Κι έτσι, καμιά φορά σε πιάνει μια έντονη μανία να νιώσεις λίγο επιφανειακά ξεχωριστός, μέσω της εκκεντρικότητας και της συνεχούς σύγκρισης μεταξύ των ανθρώπων. Το να τρέφεις, όμως, την πεποίθηση του ξεχωριστού κατ΄ αυτόν τον τρόπο σ’ έναν κόσμο που καλλιεργεί την ίδια επιφανειακή μανία, σου στερεί την ουσιαστική σου διαφορετικότητα.

Προσεγγίζοντας τα πράγματα μέσα από φιλτραρισμένη πλέον οπτική, είσαι ξεχωριστός όταν αρχίσεις και βγαίνεις από το τριπάκι που πηγάζει από την επιφανειακή ενέργεια. Εισχωρείς στα άλλα στρώματα του εαυτού σου, αντικρίζεις και παρατηρείς την πραγματική σου φύση κι αποκτάς τη δυνατότητα της εμβάθυνσης. Νιώθεις σε βάθος τη θλίψη, τη μιζέρια, την κενότητα που ντύνει την ανθρωπότητα κι αυτό εν μέρει αποτελεί ένα μεγάλο βάρος. Παρατηρείς τα χωρίς ζωντάνια σώματα να περιπλανούνται μέσα στον χωροχρόνο χωρίς να συνειδητοποιούν και να νιώθουν ούτε ένα κλάσμα του δευτερόλεπτου από αυτόν, μέχρι να γίνει εμφανής στον καθρέφτη.

Κι εκεί μπαίνει ο βασικός παράγοντας στο παιχνίδι, ο χρόνος. Είναι ασύλληπτο πόσο μεγάλη επιρροή ασκεί ο χρόνος πάνω μας, ενώ είναι κάτι που δεν μπορείς να δεις ή ν’ αλλάξεις. Είναι ασύλληπτο που τον υπηρετείς πιστά όταν τον έχεις ανάγκη και τον αγνοείς παντελώς όταν δεν τον σκέφτεσαι. Πάγωσε ο χρόνος λένε κι όντως για μια στιγμή το ρολόι γίνεται αόρατο. Επομένως, ένα δημιούργημα στα μέτρα μας που εμφανίζει ως δια μαγείας την αίσθηση του διαφορετικού, είναι ο χρόνος. Η αντίληψη που έχεις για τον χρόνο καθορίζει τη διαφορετικότητά σου, γιατί καθένας έχει τη δική του ξεχωριστή στιγμούλα, στο δικό του μοναδικό τώρα. Κανένας άλλος δεν μπορεί να εισχωρήσει σ’ αυτή τη συνάντηση, εκτός κι αν συναντηθούν δυο τέτοιες στιγμές ανθρώπων- που και πάλι θα είναι για λίγο.

Όταν μονίμως η σκέψη προτρέχει και θέτει όρια σε ανθρώπους, ανάγκες κι υποχρεώσεις, αυτόματα χάνεται η προσωπική αίσθηση που έχεις για τον χρόνο, εκείνη που έχεις όταν καταπιάνεσαι με κάτι που αγαπάς πολύ, εκείνη που παίρνει μορφή ατόφια μέσα από το χαμόγελο όταν περνάς χρόνο με αγαπημένους, εκείνη που σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου χωρίς να νιώθεις μόνος! Να θυμάσαι ότι αυτή τη διαφορετικότητα θέλεις και χρειάζεσαι για ν’ αντιληφθείς τη δύναμη που διαθέτεις μέσα σου. Κι είναι κι η μόνη που υπάρχει, τελικά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!