Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε. Να χάνουμε τα παιχνίδια μας, να χάνουμε στο κρυφτό με τ’ άλλα παιδιά, τίτλους στο σχολείο, τα μπράβο των γονιών μας όταν δεν τους αρέσουν τα κατορθώματά μας, το γέλιο μας όταν δε μας αρέσει αυτό που κάνουμε, αυτό που ακολουθούμε στη ζωή, αυτό που γινόμαστε. Ανοίγουμε παρτίδες μ’ ένα παιχνίδι του μυαλού κι όλων εκείνων των αντιλήψεων που ακολουθούν τη γραμμή που χαράζεται. Το παιχνίδι ξεκινά πραγματικά, όταν μάθεις να χάνεις όλ’ αυτά που θεωρείς δεδομένα. Όλα εκείνα που πιστεύεις από μικρός πως θα ‘ναι για πάντα εκεί.
Ξεκινάει μια ρόδα να κυλάει κι εσύ τρέχεις να την προλάβεις, γιατί νομίζεις πως έτσι γράφονται οι κανόνες του παιχνιδιού, όμως καταλήγεις απλώς να είσαι ένας κομπάρσος στην ίδια σου τη ζωή κι όχι ο πρωταγωνιστής. Το σενάριο θαρρείς πως είναι η μοίρα και γράφεται από χέρια τρίτων. Βαφτίζεις τα πάντα με τη δύναμη του πεπρωμένου, της τύχης. Όπως θες πες το.
Πάρε παράδειγμα τον μεγάλο σου έρωτα που -δεν μπορεί- τον έζησες κι εσύ μέχρι τώρα ή περιμένει κάπου να τον ζήσεις. Κάποια στιγμή έγινε δεδομένος. Τον είχες στο τσεπάκι σαν τριαντάφυλλο που είναι ανθισμένο για τις επόμενες δύο ώρες. Κι εσύ, μέσα στην άγνοια συμπεριφέρεσαι στο ήδη κομμένο σου τριαντάφυλλο σαν να είναι το πιο ζωντανό πράγμα στον πλανήτη. Μέχρι που αρχίζει και μαραίνεται. Από τη στιγμή που θα παίξεις το παιχνίδι του, ακόμη κι αν χάσεις, είσαι κερδισμένος. Αν δεν παίξεις όμως τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι χαμένο από χέρι κι όταν αρχίσεις ν’ αντιλαμβάνεσαι πως η ρόδα καθώς κυλάει, μπορεί να πατήσει αγκάθι κι ανά πάσα στιγμή να σκάσει, τα της μοίρας εξατμίζονται. Αναθεματίζεις μόνο το τώρα σου, μέχρι να λυτρωθεί από το πέρασμα του χρόνου.
Κι έπειτα επέρχεται ο φόβος. Φοβάσαι να ξανά μπεις σ’ ένα νέο παιχνίδι, φοβάσαι να αντικρίσεις ξανά τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα στον ρόλο του πρωταγωνιστή, συμβιβάζεσαι στην ουδετερότητα ή σε χλιαρές συναναστροφές κι αισθήματα που φυσικά δεν αρκούν για να χορτάσουν τη δίψα σου για κατάκτηση του παιχνιδιού, ανυπομονείς να σε δεις κερδισμένο σ’ εκείνο το παιχνίδι που τόσο καιρό άφηνες να χάνεται. Ανυπομονείς να είναι το για πάντα ιδανικό και προσεγμένο σαν τα κρυστάλλινα ποτήρια που φυλάς πάντα στη βιτρίνα του σπιτιού για μια καλή περίσταση που μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Ανυπομονείς να σε δεις ευτυχισμένο κι όλα αυτά που εν τέλει θεωρείς παιχνίδι να είναι η αλήθεια σου, όλα εκείνα που θέλεις έτσι για γαμώτο να μοιραστείς.
Ίσως αρχίσεις ν’ αναθεωρείς, ν’ αρχίσεις να βλέπεις και τις δυο όψεις του νομίσματος, τα δεδομένα να πάρουν μια άλλη μορφή. Η καρδιά σου να ζεστάνει, όποια κι αν είναι η περιπέτεια που σε στιγμάτισε κι όταν κόβεις ένα λουλούδι να φυτεύεις ένα άλλο. Όταν παίρνεις ένα φιλί να δίνεις δέκα, γιατί έτσι μόνο θα μικρύνει ο δρόμος. Εκεί που βλέπεις τα εμπόδια και τα σκυλιά να είναι δεμένα, εκεί να πάψεις να βαδίζεις δειλά. Και θ’ αρχίσεις απλώς να τρέχεις χαρούμενος ώστε ν’ ανακαλύψεις τον κόσμο. Είτε μέσα από όνειρα είτε μέσα από ταξίδια, είτε μέσα από ανθρώπους. Η ευτυχία θα είναι να πετύχεις τρία στα τρία.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ξανθή Αλετρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
