Απ’ το ποτό στο κρεβάτι, ένα παραμύθι δρόμος.
Ενός λεπτού σιγή για όλα τα παραμύθια που οδήγησαν απ’ το ποτό στο κρεβάτι· που έχουν να κάνουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, με μη υλικά αγαθά· άλλωστε ό, τι έχει να κάνει με πληρωμένο έρωτα, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, είναι πάντα ξεκάθαρο.
Οι καταστάσεις που προβληματίζουν είναι πάντα εκείνες που ένας απ’ τους δυο αρχίζει κι αναρωτιέται «Γιατί τότε μου τα έλεγε όλα αυτά;». Κι ας μην βιαστούμε ν’ αποφανθούμε περί χαμηλής νοημοσύνης ή «πριγκηπικού συνδρόμου», κλείνοντας το θέμα με ένα εύπεπτο «ε, το ‘θελαν το παραμύθι τους». Διότι το θέμα είναι ο λόγος που χρειάζεται να ειπωθεί ή να ακουστεί το παραμύθι, ώστε να συμβεί απλώς το «μοιραίο» κι όχι αν κάποιος ήταν χαζός που το πίστεψε.
Ο θύτης ξέρει τι θα προσφέρει και το θύμα θα το αγοράσει αδιαφορώντας για την τιμή. Κι αυτό το αλισβερίσι καταδεικνύει την πείνα για συναίσθημα, σε μια εποχή που υποτίθεται πως η κυριολεκτική πείνα, είναι η μάστιγα· σε μια εποχή που για να αντιμετωπιστεί, ο κόσμος έχει ανάγκη το «μαζί». Η μοναξιά τρομάζει κι ο φόβος αυτός κυνηγά τον έρωτα, τον χρειάζεται, βιάζεται να τον βαφτίσει ως τέτοιο. Τα λόγια είναι τροφή, βάλσαμο και ταυτόχρονα η αρχή μιας ελπίδας.
21ος αιώνας και τα τσιτάτα περί προοδευτισμού κι απενοχοποιημένου σεξ δίνουν και παίρνουν. Αν όντως δε ζούμε στον 20ο αιώνα που για να κάνεις σεξ έπρεπε να παντρευτείς, που η νοοτροπία περί έρωτος έφερε κάτι απ’ το σκοταδισμό του μεσαίωνα, γιατί πρέπει να γίνεσαι ένα κακέκτυπο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ώστε να γεμίσεις το κρεβάτι σου; Και κάποιος άλλος να αδειάζει μπουκάλια μετά; Έχουμε τελικά προοδεύσει ιδεολογικά με την πάροδο των χρόνων ή διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για μια επανάσταση που τελικά το «όχι» σημαίνει «ναι»; Και τούμπαλιν.
Το απενεχοποιημένο σεξ δε σημαίνει απαραίτητα κορεσμένο σεξ ελαφρών ηθών· με ό, τι θέλει ο καθένας να χαρακτηρίσει ως τέτοιο. Σημαίνει ότι δυο ενήλικες μπορούν να περάσουν ένα όμορφο βράδυ, χωρίς να χρειάζεται να βάλουν βέρες ή την ταμπέλα της σχέσης. Είτε γιατί ξέρουν εξ αρχής ότι δεν ταιριάζουν σε κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό, οπότε δεν χρειάζεται να συμβιβαστούν σ’ ένα «μαζί» ώστε να ικανοποιήσουν ένα αρχέγονο ένστικτο, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει στη δεδομένη φάση ή με τον δεδομένο άνθρωπο κάτι παραπάνω απ’ την ικανοποίηση αυτή. Ώριμη πράξη, εάν είναι και οι δυο σύμφωνοι με αυτό.
Πόσο απενεχοποιημένο είναι όμως, εάν τα απαραίτητα προκαταρκτικά είναι το «είσαι ο άντρας των ονείρων μου» ή το «είσαι η γυναίκα της ζωής μου»; Μήπως μια ενοχή, ριζωμένη αιώνες στο DNA και δύσκολα ορατή, είναι ο λόγος που «ε, το θελε το παραμύθι»; Μήπως το παραμύθι είναι τελικά αυτό που απενεχοποιεί το σεξ κι όχι ο τρόπος σκέψης μας που υποτίθεται εξελίσσεται;
Δίπλα στην ενοχή, υπάρχει κι ο εγωισμός· ο εγωισμός που δεν αφήνει κάποιον να δεχτεί ότι ο ψυχισμός του μερικές φορές είναι αδιάφορος για κάποιον άλλον. Ο εγωισμός που δίνει βάση στον χαρακτήρα, το χιούμορ, την προσωπικότητα και τα ανάγει σε μοναδικούς σημαντικούς πόλους έλξης, υποβαθμίζοντας ένα ωραίο κορμί και το απλό σεξουαλικό ένστικτο. Κι έτσι, τα προαναφερόμενα προκαταρκτικά είναι απαραίτητα και πάλι· θεωρώντας ότι έχεις ένα ολοκληρωμένο πακέτο να προσφέρεις σε έναν εν δυνάμει εραστή, απαιτείς τουλάχιστον να το αναγνωρίσει . Κι ας «μην το εκτιμήσει τελικά».
Απ’ την άλλη πλευρά, υπάρχει ο επίδοξος Άντερσεν, αρσενικός ή θηλυκός, ο οποίος ενστικτωδώς καταλαβαίνει την ανάγκη του άλλου για συναισθηματική σάλτσα και εμπειρικά το έχει δει να πετυχαίνει. Μαγειρεύει, λοιπόν, μερικά πρότυπα μηνύματα στο κινητό, βάζοντας τα κάτω απ’ τα «έχω συνάντηση, θα αργήσω» και «είμαι σε γεύμα, θα σας καλέσω αργότερα» και τα χρησιμοποιεί όταν «έχω καύλες, σας καλώ αμέσως».
Είτε το έχουν σύστημα σίγουρου οργασμού χωρίς ιδιαίτερο κόπο, είτε ταΐζουν ανώριμες ανάγκες επιβεβαίωσης κάνοντας εντύπωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μπερδεμένες καταστάσεις και μπερδεμένοι άνθρωποι. Αναμονή πάνω από ένα τηλέφωνο και ώρες ανάλυσης πάνω από ένα ποτό. Απογοήτευση και λύπες δημιουργημένες χωρίς να χρειάζεται· μόνο και μόνο για έναν οργασμό και μερικούς κομπασμούς τύπου «μαλάκα, την πήδηξα» ή «καλά, μ’ έχει ζαλίσει στα τηλέφωνα, πόσο καλή ήμουν η ρουφιάνα».
Στην ενήλικη ζωή τα παραμύθια είναι δείγμα στασιμότητας του νου και της προσωπικότητας· επιλογή ενός χαμηλού επιπέδου με ανύπαρκτη διάθεση εξέλιξης. Είτε είσαι εκείνος που τα λέει, είτε εκείνος που έχει ανάγκη να τα ακούει. Αρκούν μικρές στιγμές ικανοποίησης χωρίς πολλές απαιτήσεις κι ένας ήσυχος ύπνος. Η δουλειά με το μέσα μας είναι η δυσκολότερη όλων· συνήθως αργούμε να το αγγίξουμε και να παραδεχτούμε θέματα, αποφεύγουμε να κάνουμε αυτοκριτική, διαλέγουμε τις ανώδυνες, για εμάς, συμπεριφορές.
Αντί να σπαταλάμε φαιά ουσία στο να πείσουμε κάποιον για συναισθήματα που δεν υπάρχουν, ώστε να ξαλαφρώσουμε την καύλα μας, ας επεξεργαστούμε τις ενοχές μας, την ελευθερία της αυτοδιάθεσής μας και την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Το σεξ μπορεί να σταθεί μόνο του, χωρίς να χρειάζεται να γαμήσεις το μυαλό κάποιου, αν δεν σκοπεύεις ν’ απολαύσετε μαζί εγκεφαλικούς οργασμούς.
Συντάκτης: Νανά Πολίτη
