Σε πόσα ραντεβού έχεις παραγγείλει σαλάτα διότι νιώθεις αμήχανα να φας μπροστά του; Πόσα πρωινά έχεις σηκωθεί λίγο νωρίτερα από εκείνον για να στρώσεις μαλλί, να πλύνεις πρόσωπο και δόντια, να βάλεις λίγη πούδρα, κι ύστερα να ξαπλώσεις πάλι ξυπνώντας «φυσικά» δίπλα του; Πόσες φορές πήρες κυπελάκι παγωτό ενώ ήθελες χωνάκι, γιατί ανησυχούσες μήπως φανείς αστεία προσπαθώντας να το φας; Πόσες φορές καταχώνιασες τις καρό σου πιτζάμες, εκείνες με τα καρτούν, διότι θεώρησες ότι πρέπει να περιφέρεις τη θηλυκότητά σου μπροστά του μέσα σε σατέν νυχτικάκια;
Θυμάσαι πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα όταν ήσουν παιδί; Ντυνόσουν σε δέκα λεπτά, δε σε ένοιαζε αν ο Κωστάκης θα σε δει με φόρμα· σε ένοιαζε μόνο να κατέβεις στη γειτονιά όσο πιο γρήγορα μπορούσες για να τον δεις, να παίξετε, να γελάσετε. Τώρα γιατί σπαταλάς μια ώρα για να κάνεις ολόισια τη γραμμή του αιλάινερ; Νομίζεις πως ο Κώστας θα εντυπωσιαστεί από τα φτιαχτά γατίσια μάτια σου κι όχι απ’ την χαρά που αντανακλάται σε αυτά όταν τον βλέπεις;
Σκέψου πόσο χρόνο έχεις χάσει για να αποφασίσεις πώς θα απαντήσεις σε ένα του μήνυμα. Θέλεις να τον δεις, αλλά δε θες να δείξεις ότι καίγεσαι, θέλεις να τον κάνεις να στο προτείνει εκείνος και να κρύψεις πίσω από ένα «φυσικά», που μόνο φυσικό δεν είναι, το ότι χοροπηδάς απ’ τη χαρά σου. Δε σε κουράζει όλο αυτό; Στα δέκα σου, όταν σου πρότεινε ένα αγοράκι να παίξετε, φώναζες «ναι» με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. Δεν είναι πιο άμεση, όμορφη κι αληθινή αντίδραση αυτή;
Σκέψου πόσο άβολα είναι τα ψηλοτάκουνα που σε αναγκάζεις να φοράς όταν βγαίνεις, ενώ στην πραγματικότητα τα μόνα παπούτσια που γουστάρεις είναι τα σταράκια σου. Σκέψου τη μισή απόλαυση που χάνεις όταν σου φέρνει τυρόπιτα για πρωινό κι εσύ την τρως σε πιάτο για να μη σε δει γεμάτη ψίχουλα. Σκέψου πόσο πιο «ο εαυτός σου» νιώθεις όταν είσαι με τις φίλες σου και γελάς δυνατά, μιλάς πολύ, κάνεις γκριμάτσες, λες αυτά που σκέφτεσαι. Γιατί μετά φιμώνεις το παιδί ώστε να φανείς γυναίκα;
Η εποχή μάς έχει βάλει σκοπό να μας ενηλικιώσει πριν γίνουμε καν ενήλικες. Η εξίσωση παιχνίδι-υποχρεώσεις γίνεται όλο και νωρίτερα αντιστρόφως ανάλογη. Δημιουργεί μονίμως εφόδια που πρέπει να κουβαλήσεις και στριμώχνει την ανεμελιά σε μια γωνία. Δημιουργεί ενήλικα πρότυπα χωρίς προσωπικότητα και σε βάζει στο τρυπάκι να τα ακολουθήσεις. Όπως όταν πλασάρει τις ξανθές με τις γόβες στιλέτο και το σοβατισμένο πρόσωπο με το στημένο χαμόγελο. Οι φακίδες και το μαλλί ζούγκλα έμειναν εκεί που ήσουν δεκαπέντε χρονών. Το οκλαδόν αντικαταστάθηκε απ’ το σέξι σταυροπόδι. Ξέρεις, όμως; Εκείνος λατρεύει τις φακίδες σου.
Η παιδικότητα είναι συνώνυμη με τον ενθουσιασμό, την παιχνιδιάρικη διάθεση, την αναζήτηση, την αυθεντικότητα, το γάργαρο γέλιο· εκείνο το γέλιο που δε σε ένοιαζε αν ακούγεται σαν φαλτσάρισμα ή σαν την ενάτη του Μπετόβεν, που δεν έβαζες το χέρι μπροστά για να το σταματήσεις. Η παιδικότητα είναι πρόσκληση σε αβίαστη χαρά και κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί. Η διατήρηση της μνήμης της παιδικότητας ωθεί στο να αντιμετωπίζεις τα πάντα άφοβα, με διψασμένη περιέργεια. Γιατί την αποποιείσαι; Μην την αρνείσαι στον εαυτό σου ούτε σε εκείνον. Φόρεσέ την και δείξε του πόσο μπορείς να τον ξεκουράσεις από τον κόσμο των ενηλίκων. Και μαζί να ξεκουραστείς κι εσύ.
Στην επαγγελματική σου ζωή είσαι έτσι κι αλλιώς ενήλικας. Είσαι μετρημένη, σοβαρή, αγχωμένη. Κυνηγάς το χρόνο, μιλάς βεβιασμένα ευγενικά, κουράζεσαι. Εκεί δεν έχεις επιλογή. Έχεις όμως όλη την υπόλοιπη μέρα για να αφεθείς στη ξεκούραστη απλότητα της παιδικότητας. Να βγάλεις επιτέλους τις γόβες και να τρέξεις ξυπόλυτη στη ζωή.
Γιατί μπαίνεις μόνη σου στο καλούπι των «μεγάλων»; Εκείνων που σου την έσπαγαν όταν στις οικογενειακές συγκεντρώσεις ή στα πάρτι καθόταν στο «τραπέζι των παιδιών» και ξαφνικά το κλίμα βάραινε.
Συντάκτης: Νανά Πολίτη
