Τελικά τα παιχνίδια είναι μεγάλη παγίδα! Όχι τα παιχνίδια ενηλίκων αλλά τα παιδικά παιχνίδια. Ως τώρα την πιο έντονη κριτική δέχονται τα κουζινικά, που θεωρούνται, από τη κλισέ «σουφραζετική» οπτική, υπεύθυνα για τη διατήρηση των οικοκυρικών ενστίκτων της γυναίκας. Έχει σκεφτεί, όμως, κανείς πόσο επικίνδυνα είναι τα παζλ;
Πηγαίνει το παιδί στο μαγαζί, χαζεύει τα σχέδια, βρίσκει αυτό που το εντυπωσιάζει, «αυτό θέλω!» φωνάζει,κι αγκαλιά με το παζλ επιστρέφει σπίτι. Έχει την εικόνα που διάλεξε, όλα τα κομμάτια που χρειάζεται για να τη συνθέσει, το προσπαθεί διασκεδάζοντας και καταλήγει ευτυχισμένο να απολαμβάνει το τέλειο αποτέλεσμα.
Άντε να του εξηγήσεις πως αυτό δεν έχει προέκταση στη πραγματική ζωή.
Πηγαίνει το κορίτσι στο μπαράκι, χαζεύει τον κόσμο και βρίσκει τον ψηλό, μελαχρινό που την εντυπωσιάζει. «Αυτόν θέλω!» λέει, κι αν είναι τυχερή, επιστρέφουν αγκαλιά στο σπίτι. «Ποιητική αδεία», πρόκειται για ένα ζευγάρι στα σπάργανα κι όχι για δύο ανθρώπους που απλώς έκαναν σεξ ένα βράδυ. Μέρα με την ημέρα γνωρίζονται, ερωτεύονται, μαλώνουν, κάνουν σχέδια, ανοίγουν το κουτί με το παζλ.
Το βάπτισμα του πυρός δίνουν η τεστοστερόνη κι οι φερομόνες και ξεκινούν κλασικά από το περίγραμμα. Οι πρώτοι καφέδες, οι πρώτες άυπνες νύχτες, τους βρίσκουν με κατακόκκινα μάγουλα να μιλούν και να αγγίζονται ακατάπαυστα. Τίποτα δε φαίνεται να πτοεί τα –βρεφικού σταδίου– ζευγάρια άπαξ και ταιριάξουν τα κορμιά τους. Το πλαίσιο, λοιπόν, φτιάχτηκε γρήγορα.
Στις πρώτες διακοπές ένωσαν δυο μπλε κομμάτια γιατί αγαπούν κι οι δυο τη θάλασσα. Όταν, όμως, αποφάσισαν να βάψουν το καθιστικό βρήκαν μωβ (η επιλογή της) και λευκά (η δική του) κομμάτια. «Τι έγινε; Ελαττωματικό είναι το παζλ;» σκέφτηκαν και κοίταξαν, ελαφρώς λυπημένοι, το κενό πάνω δεξιά. Στους μεγάλους καυγάδες εκείνος έχει ανάγκη να μένει μόνος, εκείνη σπάει τα τηλέφωνα που μένουν αναπάντητα. Το κομμάτι με το κινητό είναι τελικά πολύ μεγάλο, δεν ταιριάζει, μένει έξω απ’ το περίγραμμα.
Το ελλατωματικό παζλ συχνά προκαλεί εκνευρισμό και σκέφτονται να το αφήσουν στη μέση. Κοιτώντας το μετά από λίγο, όμως, βάζουν τα γέλια που το κομμάτι με το κρεβάτι ταιριάζει απόλυτα δίπλα σε αυτό με το ψυγείο. Θυμούνται πόσες φορές αποφάσισαν να δειπνήσουν ξημερώματα, στρώνοντας ένα τραπεζομάντηλο στο πάπλωμα. Κι ως τώρα, ακόμη προσπαθούν να το ολοκληρώσουν.
Είναι επικίνδυνα τα παζλ. Μαθαίνουν στους ανθρώπους ότι η τέλεια εικόνα αποτελείται από κομμάτια, κομμένα και ραμμένα να ταιριάζουν μεταξύ τους. Όλα. Κανένα δε πρέπει να λείπει, κανένα να περισσεύει. Εκείνοι με τη σειρά τους αφήνουν μισές τις εικόνες και ξεκινούν να φτιάχνουν άλλες κι έπειτα άλλες διότι το μάτι τους δεν έχει εξασκηθεί στο να αναγνωρίζει την ομορφιά έξω από τα πλαίσια. Και κάπως έτσι κοιτούν, δυστυχισμένοι, να βουλιάζει κάθε φορά η μεγάλη χίμαιρα.
Ρώτησα ένα βράδυ την αδελφή μου, δέκα χρόνια κοινωνό μιας ευτυχισμένης σχέσης: «τόσο πολύ ταιριάζετε;» για να με αποστομώσει λέγοντας «βασικά δεν ταιριάζουμε πολύ, ίσως καθόλου, αλλά τον αγαπώ και περνάμε πολύ ωραία». Κι είναι ευτυχισμένοι, γελάνε πολύ, παίζουν. Κι ας τσακώνονται κάθε φορά για το αν θα πάνε για ποτό στο κέντρο ή έξω απ’ την πόλη. Κι ας του κρατάει μούτρα επειδή τις Κυριακές προτιμά να ξημεροβραδιάζεται στους κολλητούς του.
Πότε εδραιώθηκε ο κανόνας ότι για να είναι κάτι όμορφο πρέπει να είναι και ταιριαστό; Και ποιος καθορίζει το ταιριαστό; Τη δεκαετία του 80, όμορφη ήταν η γυναίκα, της οποίας το μαλλί κοκοράκι κόντευε να αγγίξει ταβάνι και ταιριαστό θεωρούταν το μπλε ηλεκτρίκ σακάκι με πορτοκαλί παντελόνι στον άνδρα.
Ο Αλέξης τελειώνει τις προτάσεις της Σοφίας κι όλοι σκέφτονται «στο μυαλό της είναι». Ο Μπάμπης δεν μπορεί συνήθως να συνεννοηθεί εύκολα με τη Ξένια, όλο κάπου μπερδεύονται, κάτι άλλο εννοούν. «Ε αφού δεν ταιριάζουν!». Η Σοφία εκνευρίζεται και βαριέται που δεν ακούει ποτέ κάτι διαφορετικό από τον Αλέξη, ο δε Μπάμπης γελάει πάρα πολύ όταν εξηγεί στη καλή του για ώρα πώς θα φτιάξει κάτι κι εκείνη του λέει «καλά δε κατάλαβα τίποτα, πάμε για σουβλάκια;»
Δεν υπάρχουν αντικειμενικά επιχειρήματα για το αν είναι «σωστό ή λάθος» το να μην ταιριάζουν, κατά τα συνήθη της εποχής, δύο άνθρωποι που είναι μαζί, διότι η ομορφιά και το ταίριασμα είναι δυο υποθέσεις εντελώς προσωπικές.
Οι άνθρωποι εξελίσσονται, αλλάζουν, δε μένουν στάσιμοι. Δεν αλλάζουν για τον άλλον, αλλάζουν όταν δε φοβούνται να ανακαλέσουν προηγούμενες επιλογές και γούστα τους. Όταν κοιτώντας το διαφορετικό έλκονται. Όταν αποφασίζουν να το ψάξουν, να το δοκιμάσουν. Κι αν τους πάει, να το φορέσουν. Έστω σε κάποιες περιστάσεις. Κι αυτή είναι μια διαδικασία που συντελείται εφ’ όρου ζωής.
Γιατί, λοιπόν, αποκλείεται τα παράταιρα να γίνονται όλο και πιο ταιριαστά; Ή γιατί αποκλείεται να βρίσκουν χρυσές τομές;
Ή γιατί αποκλείεται δυο άνθρωποι να γουστάρουν που δεν ταιριάζουν, αφού μαζί αποκτούν ένα καινούριο κόσμο προς εξερεύνηση;
Ο καθένας γνωρίζει τα θέλω του και τα όρια του, τις αντοχές του και την αισθητική του. Ποιος είναι εκείνος που θα αποφανθεί πώς πρέπει να ταιριάζουν δυο άνθρωποι;
Ας εκθρονιστούν επιτέλους οι τέλειες εικόνες, τα ποσοστά ταιριάσματος, συνακολουθούμενα από ποσοστά επιτυχίας, σε έρευνες. «Αν έχεις 20 στάνταρ κι εκπληρώνει τα 15 να είσαι τρισευτυχισμένη, αν εκπληρώνει τα 5… ακόμη εκεί είσαι;»
Ας απενοχοποιηθούν οι παράταιρες εικόνες, ότι το μπλε δεν πάει με το καφέ, ότι αν ο ένας είναι σπιτόγατος ενώ η άλλη λατρεύει τα ταξίδια θα ντε-και-καλά χωρίσουν.
Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα περισσεύει. Αν δε σου είναι βάρος να κουβαλάς αυτά που περισσεύουν και δε σου στερούν οξυγόνο αυτά που λείπουν, συνέχισε να φτιάχνεις το παζλ κι ας μοιάζει στους άλλους το πιο παράξενο δίχως νόημα σχέδιο του κόσμου.
Συντάκτης: Νανά Πολίτη
