Μόλις είδες το «Πριν την ανατολή», λιώνεις στον καναπέ σου κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα γνωρίσεις το άλλο σου μισό για να ζήσεις έναν αντίστοιχο έρωτα. Να γυρίζετε την πόλη περπατώντας, να σταματάτε για μια μπίρα σε τυχαία μπαράκια, να παίζετε μπιλιάρδο, να ανακαλύπτετε κοινά, να κάνετε έρωτα στα πάρκα και να χαζεύετε αγκαλιασμένοι την ανατολή.
Βαριέσαι να πας πάλι για καφέ με φίλους, νιώθεις και κούραση απ’ τη δουλειά· άσε, καλύτερα να μείνεις μέσα. Γιατί να τρέχεις στον κινηματογράφο αφού δεν έχεις ένα στόμα να φιλήσεις στο διάλειμμα; Θα πας ως την κουζίνα να πάρεις τα πατατάκια σου και θα δεις και το «Πριν το ηλιοβασίλεμα».
Έναν μήνα μετά, το ζεις. Επιτέλους. Ανυπομονείς να σχολάσεις για να πάτε όπου σας βγάλει ο δρόμος, η μηχανή και το αυτοκίνητο έγιναν το σπίτι σας, το μαξιλάρι του καναπέ σαν να ισιώνει πάλι. Δε χρειάζεσαι ύπνο, ούτε ξεκούραση, ο έρωτας γίνεται το τονοτίλ σου κι απέκτησες διάθεση για τα πάντα.
Έναν χρόνο μετά, λιώνετε στον καναπέ. Κάνεις ζάπινγκ σε μια τηλεόραση που ξέρεις πως δεν έχει τίποτα να δεις και το έτερον ήμισυ παίζει με το κινητό του. Είστε κουρασμένοι, σας περνά απ’ το μυαλό να μαγειρέψετε κάτι –όπως τότε που με το μισό μπουκάλι κρασί σβήνατε το φαγητό και με το άλλο μισό συνοδεύατε τα γέλια σας– αλλά τελικά παραγγέλνετε. Ποιος σηκώνεται τώρα; Τις καθημερινές δε βγαίνετε γιατί έχετε πρωινό ξύπνημα και τα σαββατοκύριακα προτιμάτε ν’ αράξετε στο σπίτι. Ε, πότε θα ξεκουραστείτε;
Και κάπου εκεί αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι πότε έφυγε ο ενθουσιασμός κι ήρθε η αδιαφορία. Νιώθεις ότι η μέρα σου έγινε η «μέρα της μαρμότας» και βουλιάζεις στη μιζέρια. Πιστεύεις ότι σε βαρέθηκε, στεναχωριέσαι που η ταινία τελείωσε, θυμώνεις που πια δεν κάνει πράγματα μαζί σου. Εσύ, όμως, τι κάνεις;
Η κινητήρια δύναμη του έρωτα δεν είναι αυτοτροφοδοτούμενη ενέργεια· κάποιες στιγμές εξαντλείται και πρέπει να μπαίνει στην πρίζα. Αυτές τις στιγμές χρειάζεται γέλια και λογάκια, βόλτες και ποτάκια, «ρόδα, τσάντα και κοπάνα» – κοπάνα απ‘ τα ίδια. Όταν το κινητό σου δείχνει χαμηλή μπαταρία τρέχεις να βρεις το φορτιστή. Όταν σου το δείχνει η σχέση σου, γιατί δε σηκώνεις τον κώλο σου απ’ τον καναπέ;
Είναι δύσκολη η καθημερινότητα, σχεδόν συνώνυμη της ρουτίνας. Όταν οι ορμόνες έχουν φέρει εις πέρας τη δουλειά τους κι αποσύρονται, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν και πάλι τις πραγματικές τους διαστάσεις. Το γραφείο σε εγκλωβίζει, το σπίτι χρειάζεται δουλειές, ο οργανισμός ζητάει ύπνο. Όσο θελκτική είναι η ιδέα ενός καφέ με θέα τη θάλασσα, τόσο βολική μοιάζει η σκέψη να επιστρέψεις σπίτι και να βγάλεις τα παπούτσια. Έχεις ξεχάσει ότι στην παραλία μπορείς να περπατάς ξυπόλυτος.
Είναι κι αυτό το γαμημένο δεδομένο. Όταν ξέρεις ότι θα έχεις μια οικεία παρουσία στον καναπέ σου, δε βρίσκεις λόγο να της δώσεις ραντεβού κάπου. Όταν έχει μπει η ταμπέλα της σχέσης για τα καλά, σου διαφεύγει ότι μπορεί ένας άνεμος να την ξηλώσει. Όταν ξέρεις ότι θα κάνεις σεξ, δεν ψάχνεις πια για δαντελωτά εσώρουχα. Όταν έχεις μάθει τα πάντα για τον άλλον, όταν έχετε κάνει τα πάντα, δε θεωρείς ότι υπάρχει κάτι καινούριο να πεις ή να κάνεις. Κι ας είναι τα πάντα σχετικά.
Είναι και η κοινωνική πραγματικότητα. Τρέχεις όλη την ημέρα για μια δουλειά που πιθανόν δε σε ενδιαφέρει, αλλά καταπιέζεσαι να νιώσεις και «τυχερός», μέσα στη μάστιγα της ανεργίας – αν φυσικά έχεις δουλειά. Αν δεν έχεις, τρέχεις όλη την ημέρα για να βρεις. Μια μπίρα στο παγκάκι δεν είναι πια μια ρομαντική ιδέα, αλλά ίσως η μόνη επιλογή. Ακούς το κλισέ «δε χρειάζονται λεφτά για να ζήσεις όμορφες στιγμές με τον άνθρωπό σου». Ισχύει. Χρειάζονται λεφτά, όμως, για να έχεις σπίτι, ρεύμα, νερό και φαγητό. Και οι βιοτικές ανησυχίες κλέβουν το χώρο απ’ τις ερωτικές. Και νιώθεις κουρασμένος με όλα.
Είναι εύκολες οι στιχομυθίες τύπου «γιατί δεν είμαστε όπως στις αρχές;» –«είμαστε καλύτερα». «Μα γιατί δεν κάνουμε πράγματα;» – «γιατί; Προτείνεις;» Είναι εύκολο να επιρρίπτουμε ευθύνες στον άλλον που δεν κάνει κάτι, όταν μέσα μας παρακαλάμε να μην προτείνει τίποτα. Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε καμία διάθεση να ντυθούμε και να τρέχουμε μέσα στη νύχτα. Ο έρωτας, όμως, κοιμάται όταν, έστω ένας απ’ τους δύο, δεν κάνει φασαρία.
Οι ταινίες διαρκούν δυο ώρες, όχι εικοσιτέσσερις.
Δες πόσο λίγο φαίνεται αναλογικά και φτιάξε τα δικά σου μικρά καρέ, αντί να κάνεις αδιάφορο ζάπινγκ.
Το βράδυ πριν κοιμηθείς αναπόλησε τις πρώτες σας μέρες.
Φτιάξε έναν καφέ για δύο το πρωί, αντί να τον πάρεις μαζί σου στο αμάξι.
Στείλε του το σύνδεσμο για το καινούριο μπαράκι στην πόλη, αντί απλώς να σκέφτεσαι ότι θα ήταν ωραία να πηγαίνατε κι η σκέψη να μένει εκεί.
Άσε το σπίτι μπουρδέλο και πηγαίνετε την Κυριακή απ’ το πρωί για ούζα.
Ξαφνικά θα βρείτε πολλά να πείτε.
Πάρ’ της μια σοκολάτα γυρνώντας απ’ τη δουλειά. Κάνε την μια αγκαλιά στον καναπέ, μια «αγκαλιά στην κάθε μέρα».
Συντάκτης: Νανά Πολίτη
