Προχθές ο Μαρκήσιος είχε πάει βόλτα στο Μοναστηράκι για να ασχοληθεί λιγάκι με τη δέκατη τέχνη, την οποία την είχε αφήσει εδώ και καιρό, κι έκατσε δίπλα σε ένα ζευγάρι.
Άνοιξε το βιβλίο που διαβάζει αυτήν τη περίοδο, άναψε κι ένα τσιγάρο, κι άρχισε να διαβάζει.
Μέχρι που στο διπλανό του τραπέζι ξέσπασε ο Γ΄ Παγκόσμιος.
Αφορμή ήταν μια κοντή με εξαιρετικό κώλο, που πέρασε μπροστά μας, και ο Μαρκήσιος καθώς και ο έτερος συνάδελφος άντρας κοίταξαν.
Έλα όμως που τον συνάδερφο πήρε χαμπάρι η κοπέλα του και του έβαλε τις φωνές.
Εκεί λοιπόν ήρθε στον Τρισμέγιστο Φρουρό της Ηθικής και της Αγάπης η έμπνευση να μιλήσει για το μάτι.
Όχι του Σάουρον, όχι της Θαντέρα, ούτε αυτό που φοβάται τα σκόρδα.
Λέω για το μάτι που κάνεις όταν ενώ είσαι σε σχέση, χαζεύεις κάνα ωραίο γκομενάκι που έτυχε να περνάει συνάμενο κουνάμενο από απέναντι.
Δηλαδή τι κακό κάνεις; Το ωραίο είναι για να το θαυμάζεις.
Τον Παρθενώνα πώς τον κοιτάς και μένεις με ανοιχτό το στόμα και λες «μα πώς τον χτίσανε»;
Ε! Το ίδιο κάνεις όταν βλέπεις έναν πολύ όμορφο άνθρωπο.
Δε σημαίνει ότι θες να κερατώσεις, ούτε ότι σκέφτεσαι ότι το δικό σου έτερον ήμισυ είναι χάλια, απλώς θαυμάζεις κάτι ωραίο – πώς να το κάνουμε;
Αν είμαι σε μια καφετέρια και περάσει απέναντι ο Χαβιέ Μπαρδέμ δεν θα τον θαυμάσω;
Δεν θα πω «πω τον άτιμο, τι ωραίος άντρας;» Δεν σημαίνει ότι θέλω να τον πηδήξω.
Έτσι, το ίδιο ακριβώς θα κάνω όταν περάσει μια ομάδα γυναικείου βόλεϊ.
Ε, ναι, θα τις χαζέψω. Κακό είναι; Δεν είναι ντροπή το μάτι ρε παιδιά. Άσε που δεν ελέγχεται κιόλας.
Για τις γυναίκες δεν ξέρω, αλλά οι άντρες, είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι, όταν περνάει μια ωραία γυναίκα δίπλα μας να γυρνάμε το κεφάλι και να τσεκάρουμε τον κώλο της. Δεν φταίμε. Έτσι είναι η φύση μας. Ξεκινάει κάποια στιγμή στα 12-13 και παραμένει μαζί μας μέχρι τον τάφο.
Άμα ήταν κάθε γυναίκα που τσεκάρουμε να θέλουμε και να την πηδήξουμε κιόλας, δε θα κάναμε άλλη δουλειά πέραν του να σκεφτόμαστε το σεξ.
Οι γυναίκες, το κάνετε χειρότερα. Είναι, νομίζω, επειδή είναι καινούργιο το κολπάκι για εσάς – γενετικά.
Όταν περάσει κανένας ωραίος, καρφώνεστε φουλ. Όταν δη είστε με τις φίλες σας, μοιάζετε λες και είστε αγέλη λιωνταριώνε που εντόπισε αντιλόπη.
Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να κοιτάς.
Αν το κοίταγμα το κάνεις κουβέντα, εκεί είσαι φάουλ, αλλά αν είσαι στο αμάξι με τον κολλητό σου και σχολιάσεις ένα γκομενάκι που πέρασε ή αν είσαι στη παραλία και χαζέψεις κανά βυζί που ξεπετάχτηκε, πού είναι το πρόβλημα;
Θα πει βέβαια ο Ακριβοδίκαιος Μαρκήσιος ότι είναι μεγάλο καραγκιοζιλίκι να το κάνεις όταν είσαι μαζί με τη κοπέλα σου ή με το αγόρι σου, γιατί δείχνεις ότι δεν τον σέβεσαι. Αλλά μια-δυο φορές αν τύχει δεν είναι κακό.
Στο κάτω-κάτω, και ταινία όταν βλέπεις, αν ξεπεταχτεί το Σκαρλετάκι και σκύψει λίγο παραπάνω, δεν θα συνθέσεις μια ωδή προς το κώλο της; Σουτ! Θα το κάνεις, είναι γεγονός.
Το ωραίο υπάρχει για να το θαυμάζουμε. Είτε είναι αμάξι, είτε είναι κτίριο, είτε είναι άνθρωπος.
Το να λέμε ότι δεν το κάνουμε είναι αισχρό ψέμα, και ο Μαρκήσιος αυτά δεν τα δέχεται.
Και αν κάποιος άντρας του πει ότι δεν το κάνει, να του φέρει άμεσα την κάρτα μέλους του κλαμπ των αντρώνε να τη σκίσει ο Πρόεδρος και να του την πετάξει στα μούτρα!
Συντάκτης: Μαρκήσιος Παπαχώστας
