Φόβος. Η λέξη φόβος προέρχεται από το ρήμα φέβομαι που σημαίνει «φέυγω έντρομος, τρέπομαι εις φυγήν».
Όταν ο φόβος κυριαρχήσει το σώμα μας , εκκρίνονται διάφορες ουσίες με κύρια την αδρεναλίνη.
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να φοβόμαστε σε καταστάσεις που δε γνωρίζουμε, σ’ αυτές που γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί παλαιότερα μας είχαν προκαλέσει κάποιου είδους τραύμα ή ακόμα πριν από γεγονότα τα οποία θέλουμε πολύ να συμβούν και έχουμε αγωνία γι αυτά.
Οι άνθρωποι, επίσης, έχουμε την τάση να μη διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, να μαζευόμαστε στη γωνιά μας και να αφήνουμε άλλους ανθρώπους να μας πατάνε και να μας τραμπουκίζουν επειδή αυτή η γαμωλεξούλα έχει περάσει στο πετσί μας εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Ας περάσουμε, τώρα, στο μεσημεριανό.
Τρώμε τόνους φόβου καθημερινά αν α) πιστεύουμε σε κάποια θρησκεία με περισσότερους από δύο πιστούς, β) ανήκουμε σε μια οικογένεια που η εξάρτηση έχει τρυπήσει τους τοίχους του σπιτιού και κρέμεται σαν κάδρο στο σαλόνι, γ) βλέπουμε τηλεόραση ή συνυπάρχουμε με άτομα τα οποία βλέπουν, δ) δεν εργαζόμαστε, ε) εργαζόμαστε, στ) φυτοζωούμε σε ερωτικές σχέσεις επειδή μας στοιχειώνουν τα προηγούμενα πέντε. Μπίνγκο.
Ο φόβος που φυλάει τα έρμα, λοιπόν, νταντά μας απ’ τα αρχαία χρόνια, συνοδεύει την καθημερινότητά μας και μας οδηγεί σε επιλογές που είτε δε μας αρέσουν είτε αρέσουν περισσότερο σ’ αυτούς που φοβόμαστε. Οι τελευταίοι μυρίζουν το φόβο μας όπως τα λαγωνικά το θήραμά και πάντοτε είναι αυτοί που μας κυνηγούν και εμείς τρέχουμε να κρυφτούμε.
Πολλές φορές μας πιάνουν κιόλας, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι χειρότερο.
Εκείνες τις φορές, πάλι, που αντικαθιστούμε το σεβασμό με τον φόβο, συχνά-πυκνά δηλαδή στην ηλιόλουστη χώρα που ζούμε, στην ουσία μετατρέπουμε ένα συναίσθημα σε εξουσία, κάτι που όταν τολμήσει να γίνει με άλλα συναισθήματα, δημιουργούνται μεγάλα κινήματα που σημαδεύουν την ιστορία.
Ο φόβος έχει τη δύναμη να μας ξενυχτάει, να μας κοιμίζει, να μας χωρίζει, να μας ενώνει, ενώ ταυτόχρονα μας υπόσχεται πως αν τον ακούσουμε κάθε φορά που μας ψιθυρίζει και τον ακολουθήσουμε, μαζί του θα είναι όοολα καλύτερα.
Κάνουμε, συχνά, ότι τον ξεχνάμε, ωστόσο, η μνήμη μας πάντα τον συγκρατεί.
Είναι αυτός που έγραψε καλά σε ‘κεινο το διαγώνισμα στο σχολείο, το οποίο δε μας ένοιαζε ούτε λίγο κατά βάθος και επίσης είναι ο ίδιος που μας έφερε κοντά με τον Μάκη που ούτε ξέρουμε ποιος είναι τα τελευταία 6 χρόνια που είμαστε παντρεμένοι μαζί του.
Κρύβεται στα πιο ωραία γλυκά που φάγαμε όταν θέλαμε να παίξουμε με τους φίλους μας ενώ κάτσαμε σπίτι για την επίσκεψη της θείας Πολυξένης και είναι ο ίδιος (κι ας μη τον γνωρίζουμε) που καπνίζει στα παγκάκια το χειμώνα κλείνοντας το μάτι σ΄ αυτούς που φοβούνται ότι τους φοβόμαστε.
Γεννιέται φυσικά και δεν πεθαίνει ποτέ. Συχνά θα τον δεις να κλαίει σα κοριτσάκι με μοβ κορδέλα, ενώ συχνότερα θα τον συναντήσεις σαν καλά εκπαιδευμένο στρατιώτη στο πεδίο της μάχης. Αποκτά, έτσι, το δικαίωμα να γελάει δυνατότερα απ’τον καθένα επειδή νίκησε για μία ακόμη φορά.
Ο φόβος, τέλος, είναι ο χειρότερος γιατρός όπως με μεγάλη επιτυχία τραγουδήσαμε στην εφηβεία μας σε μια προσπάθεια να αναρρώσουμε από τραύματα του.
Μας έκαψε, μας σκόρπισε, μας πάγωσε κι εμείς ακόμα χρειαζόμαστε μαθήματα για να καταλάβουμε ποιός είναι και πώς διάολο μπαίνει τα βράδια που ορκιζόμαστε ότι έχουμε κλειδώσει πάνω κάτω…
Συντάκτης: Μαρίτα Αλημίση
