«Τα όνειρα εκδικούνται», είχες ‘δει σ’ ένα τοίχο και σήμερα που σηκώθηκες πτώμα, το θυμήθηκες.
Έχει κρύο και δε θέλεις να πας πουθενά.
Βάζες καφέ, ανάβεις τσιγάρο κι ακούς το γείτονα να γυρίζει τη μίζα. Χαλάει τον κόσμο ο μαλάκας!
Σηκώνεσαι.
Ο γείτονας φταίει, ο καιρός φταίει, όλα φταίνε.
Το χειμώνα αρρωσταίνεις, το καλοκαίρι ζεσταίνεσαι, την άνοιξη παθαίνεις αλλεργίες και το φθινόπωρο κατάθλιψη.
Χίλια χρόνια,τώρα, αυτή η ιστορία που την κάνεις μαξιλάρι και την κοιμάσαι.
Ευτυχώς έχεις πολλές μέρες άδεια να συνέλθεις.
Ήταν καλή περίπτωση αυτή η δουλειά κι ας τη βρήκες από σπόντα, παραδέξου το. Είχε δίκιο η μάνα σου.
Κοιτάς έξω απ’ το παράθυρο κι ακούς στ’ αυτιά σου τα λόγια της. «Να είσαι ευγνώμων, να μη γκρινιάζεις. Με συμβιβασμούς και προσπάθεια όλα θα πάρουν το δρόμο τους…».
Κάπως έτσι πρέπει να τα παράτησες, τελικά.
Ναι, ναι κάπως έτσι μια μέρα ξεκίνησες να προσπαθείς για τους άλλους επειδή μια νύχτα σου έπεσε πολύς ο εαυτός σου. Επικίνδυνα πράγματα.
Συνήθισες να τρέμεις από φόβο γιατί δεν έμαθες ποτέ σου να τρέμεις από πάθος. Συνήθισες.
Βάζεις το παλτό πάνω απ’ τις πιζάμες και βγαίνεις έξω. Αρχίζεις να περπατάς.
Τον λόγο που δεν προσπαθείς γι αυτό που θέλεις, όσο προσπαθείς γι αυτό που συνήθισες, ποτέ δεν τον κατάλαβες. Τόσος καιρός χαμένος κι εσύ να τον υπηρετείς τυφλά.
Για κάτι θα ματώσεις στη ζωή, το ήξερες, δε γίνεται αλλιώς.
Μάτωσε για το μεγάλο, το δικό σου! Το μικρό είναι πάντα κάποιου άλλου.
Μη σπαταλιέσαι σε ξένους κόσμους. Εκεί χάνεις μόνο ζωές, τις πριγκίπισσες τις έσωσαν άλλοι.
Φωνάζεις. Τώρα καταλαβαίνεις.
Τρέχεις και τα μαλλιά σου έχουν γίνει ένα με το πρόσωπό σου.
Ξεκίνα να ζεις, να νιώθεις! Εσύ να ζεις, εσύ να νιώθεις.
Κάνε αυτό που φτιάχτηκες να κάνεις, αυτό που φτιάχνεσαι να κάνεις.
Σταματάς λαχανιασμένη. Κι αν δε τα καταφέρεις, ούτε τώρα τα καταφέρνεις, το ξέχασες;
Βγάζεις το παλτό και κοιτάς ψηλά.
Ένα ζευγάρι είν’ όλος ο κόσμος. Εσύ κι ό, τι αγαπάς. Όχι εσύ κι ό, τι κάνεις, όχι εσύ κι ό, τι καταφέρεις.
Εσύ κι αυτό που αγαπάς. Τα δυο σας.
Κοίτα να το ξυπνάς και να του φτιάχνεις πρωινό κάθε πρωί.
Τα όνειρα εκδικούνται όταν πέφτουν σε τοίχο.
Συντάκτης: Μαρίτα Αλημίση
