Δε φτάνει η αγάπη

“Amor vincit omnia”. Λατινική φράση που σημαίνει «η αγάπη κατακτά τα πάντα». Μπορεί η αγάπη να κατακτήσει τα πάντα, να τα υπερνικήσει, να τα ξεπεράσει; Δεν είμαι σίγουρη για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Κι αν ήλπιζες για ένα άρθρο το οποίο θα κατέληγε σ’ ένα βαθυστόχαστο συνειρμό για το πώς η αγάπη είναι το γιατρικό στα πάντα, σου ζητάω ταπεινά συγγνώμη. Δεν είμαι τέτοια. Τέτοια ρομαντική ψυχή εννοώ, παρ’ όλο που στόχος είναι να ζω τη ζωή μου με ρομαντικό τρόπο.

Το πρόβλημα, βλέπεις, είναι που την έχουμε ξεφτιλίσει την έννοια της αγάπης και της έχουμε φορτώσει το βάρος για τα πάντα. Την έχουμε αναγάγει σε πανάκεια, στην υπέρτατη σούπερ δύναμη και περιμένουμε από την αγάπη να κάνει θαύματα, να σηκώσει το βάρος του κόσμου στους ώμους της, χωρίς εμείς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να την παρατήσουμε να προσπαθεί μονάχη ν’ ανταπεξέλθει σε μια εποχή που πνίγεται από πόνο, σαν μια μητέρα που παλεύει να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά όλου του κόσμου.

Μπορεί η αγάπη να κατακτήσει τα πάντα; Μπορεί η αγάπη δύο ανθρώπων να είναι αρκετή να τους εγγυηθεί ένα ευοίωνο μέλλον; Δεν μπορείς να τη φας την αγάπη, τρώγεται αυτό; Όχι, και τα στόματα πρέπει να τρέφονται. Όπως κι οι λογαριασμοί να πληρώνονται, το αφεντικό να είναι χαρούμενο για να μη σε απολύσει, οι γονείς σου να είναι περήφανοι για σένα, εξάλλου μην ξεχνάς τις στερήσεις που πέρασαν να σε μεγαλώσουν και να σε σπουδάσουν- δεν ξεχνιούνται, άλλωστε σου τις τρίβουν στη μούρη συχνά. Πώς να τα κατακτήσει όλα αυτά κι άλλα τόσα; Πώς να παλέψει με την πραγματικότητα, αφού η αγάπη είναι εξωπραγματική, ιδανική κι εκστασιάζουσα;

Ναι, αλλά τότε της είχες κάνει δώρο ένα κολιέ που είχε χαραγμένο επάνω του τη φράση “Amor vincit omnia”. Το πίστευες, μέσα σου βαθιά, άλλωστε γι’ αυτό το είχες κάνει δώρο. Αν και τότε είχες διστάσει για πολύ λίγο, είχες διερωτηθεί για το κατά πόσον η αγάπη έχει την ικανότητα να κατακτήσει τα πάντα, κουκούλωσες την σκέψη αυτή, την έσπρωξες σε σκοτεινά σοκάκια και ρώτησες τον εαυτό σου «αυτή τη στιγμή πιστεύεις ότι η αγάπη κατακτά τα πάντα;». Η απάντηση ήταν καταφατική κι αυτό ήταν αρκετό για σένα. Κι ένιωσες ότι πέτυχες κάτι, ότι άγγιξες την απάντηση σε ένα ερώτημα στο οποίο οι περισσότεροι κολλούσαν κι έμεινες να διερωτάσαι γιατί κολλούν, είναι ολοφάνερο: Η αγάπη κατακτάει τα πάντα!

Μέχρι τη μέρα που σου πέταξε το κολιέ στα μούτρα, που σε κατηγόρησε για ψέματα κι ανικανότητα να κρατήσεις το λόγο σου. Πώς να υπερασπιστείς αυτή την έννοια, ότι η αγάπη όλα τα νικάει; Δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τη σχέση σας στους γύρω σου, δεν έκανε tick το κουτάκι «σχέση που μπορούν να αποδεχτούν γονείς/συγγενείς/φίλοι». Με λίγα λόγια, η αγάπη δεν ήταν αρκετή, άρα δεν κατακτάει τα πάντα. Το συμπέρασμα, σου το τάισαν στα μούτρα, σαν το χαστούκι που τρως σε χρόνο ανυποψίαστο και το χαμόγελο διαδέχεται το κλάμα. Η απάντηση πλέον δεν ήταν καταφατική και τώρα έβλεπες το γιατί όλοι οι άλλοι κολλούσαν, δεν είχες επιτύχει τίποτα τότε, δεν είχες ανακαλύψει το άγιο δισκοπότηρο, ήσουν απλά σε φούσκα η οποία μόλις είχε σπάσει. Γιατί στο μυαλό σου η αγάπη που ένιωθες δεν μπορούσε να μεταφραστεί σε μέλλον, δεν μπορούσε να επεκταθεί, να ξεπεράσει όρια και φραγμούς, δεν μπορούσε να αντέξει την ενηλικίωση ή τουλάχιστον αυτό που εσύ θεωρούσες ενηλικίωση.

Αλλά η αγάπη σου γι’ αυτόν τον άνθρωπο ήταν εκεί, δε μετακινήθηκε, δεν έσβησε, απλά αδράνησε. Τότε κατάλαβες, φωτίστηκε η λάμπα πάνω από το κεφάλι σου. Μήπως η αγάπη, από μόνη της ως συναίσθημα, δεν είναι αρκετή να πηδήσει όλα τα εμπόδια αλλά αν τη βοηθούσες λίγο, αν έδινες ένα σπρώξιμο; Ίσως αν δουλεύαμε λίγο περισσότερο όλα αυτά που στο μυαλό μας αποτελούν εμπόδια, αν προσπαθούσαμε λίγο παραπάνω για την αγάπη, ίσως τότε να της δίναμε τη δύναμη να κατακτήσει τα πάντα. Πώς σου φαίνεται αυτό για βαθυστόχαστο συνειρμό; Το πιο αισιόδοξο κλείσιμο που μπορώ να σου προσφέρω.