Δεν είσαι ο μόνος που έχει πληγωθεί

Ποθείς και σε ποθούν. Η κατάσταση ξεκινά να ‘χει ενδιαφέρον και ροή. Η χημεία σας διάχυτη και φανερή ακόμη και στους γύρω σας, κι εκεί που ακούς (ή νομίζεις πως ακούς) τον πιλότο να λέει: “Ready for take off”, σου πατάνε απότομα το φρένο κι εσύ μένεις να στριφογυρίζεις με 250 χιλιόμετρα την ώρα σε πορεία ανεξέλεγκτη.

Στην προσπάθειά σου να πιαστείς από κάπου, για να σταματήσεις το άτακτο στριφογύρισμα, σου πετάει τη θεϊκή φράση: «Έχω πληγωθεί πολύ στο παρελθόν, δε φταις εσύ αλλά εγώ». Κουνιέσαι λίγο, απορείς, λες «δεν είναι δυνατό», αλλά καταλήγεις να νιώθεις σαν το τρίχρονο που του ‘πεσε το παγωτό χάμω πριν καλά-καλά το γευτεί. Το στάδιο της άρνησης διαδέχεται η έκπληξη, καθότι διερωτάσαι αν δεν είμαστε όλοι άνθρωποι που κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε πληγωθεί. Πασχίζεις να καταλάβεις αν αυτό είναι απλά μια πρόφαση, ίσως ένας εύκολος τρόπος να σου πει: «Κοίτα, δε σε γουστάρω αρκετά» ή «Νόμιζα ότι το ήθελα αυτό, αλλά έχω αλλάξει γνώμη».

Αλήθεια, θα το ’λεγε ποτέ αυτό κανείς; Συμπεριλαμβανομένου κι εσένα, εσύ θα το ’λεγες; Πόση ειλικρίνεια να αντέξει αυτός ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, για τον οποίο προφανώς νοιάζεσαι πολύ; Ναι, θα το ’λεγες, ακριβώς επειδή τον νοιάζεσαι τόσο πολύ. Αν ήξερες πόσο χαζή δικαιολογία ακούγεται όλο αυτό στα αφτιά του ατόμου, που μόλις του ξεφούρνισες πως έχεις βιώσει κάτι που μάλλον κι ίδιος έχει βιώσει, δηλαδή έναν άσχημο χωρισμό, δε θα το έλεγες.

Βρίσκεις τον τρόπο μου λίγο ωμό; Ίσως και να ‘ναι υπερβολικά σκληρή η προσέγγιση αυτή, ίσως αγνοεί τη διαφορετική ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου, το ποιόν του. Ίσως, ακόμη, να αγνοεί τις παιδικές του τραυματικές εμπειρίες και πως ο χωρισμός που βίωσε έξυσε τέτοιες πληγές, άρα ίσως όλο αυτό να το νιώθει πραγματικά, να το εννοεί ειλικρινά.

Το θέμα είναι ότι κουράστηκες να ψάχνεις το νόημα πίσω απ’ τις λέξεις. Κουράστηκες να πιστώνεις τους άλλους με καλές προθέσεις κι αγνή καρδιά. Πλέον ψάχνεις κάτι περισσότερο, ψάχνεις για συμπεριφορές που να ταυτίζονται με τις καλές προθέσεις, γιατί ξέρεις πως οι προθέσεις από μόνες τους δεν αποτέλεσαν ποτέ τη σπίθα για ένα θυελλώδη έρωτα. Ξέρεις πως οι προθέσεις είναι σαν τα ορεκτικά σε ένα δείπνο που το κυρίως πιάτο δεν έφτασε ποτέ. Πάρε, λοιπόν, τις καλές προθέσεις σου και δρόμο!

Όλοι μας παίξαμε το χαρτί του «πληγώθηκα πολύ στο παρελθόν» για να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια και χωρίς πολλές παράπλευρες απώλειες. Τη δικαιολογία αυτή την είπες κι εσύ, το παραδέχτηκες στον εαυτό σου, εξάλλου, όταν η αυλαία έπεσε. Επειδή, όμως, έχεις συνείδηση, την κουβαλάς ακόμη μαζί σου, γιατί ήξερες πως ήξερε ότι ήταν απλά μια πρόφαση, σε είχαν προδώσει τα μάτια σου.

Ήξερες πως ήταν μια κίνηση δειλίας εκ μέρους σου, γιατί δεν είχες τα κότσια να μιλήσεις ανοιχτά, γιατί φοβήθηκες μην τσαλακώσεις την τέλεια εικόνα που είχε σχηματίσει ο άλλος για ‘σένα, μα πολύ περισσότερο γιατί τρόμαξες μήπως λεκιάσεις την ιδέα που έχεις εσύ για ‘σένα. Έτσι είναι όμως αυτά, κάθε σου απόφαση, όταν αφορά τα αισθήματα κάποιου άλλου, ενέχει την ευθύνη της αντίδρασης που δημιουργεί. Κι αν πάλι η συνείδησή σου σε ενοχλεί, αλλά την αγνοείς, σαν τρίχρονο που κλαψουρίζει, θα σφυρίξεις αδιάφορα, θα χαμογελάσεις πλατιά και δεν έγινε και κάτι.

Κι αν το «πληγώθηκα πολύ» σου το ρίχνεις στην αρχή μιας γνωριμίας, ως ρήτρα που θα σε απαλλάξει από μελλοντικές ευθύνες ή ως δικαιολογία για τη δυσκολία σου να δεσμευτείς, τότε κραυγάζεις για σημασία. Αν είσαι διστακτικός ή αν θέλεις να πάρεις τα πράγματα αργά για διάφορους λόγους, που εσύ ξέρεις, είναι δικαίωμά σου, αλλά εξηγήσου, έχοντας πάντα υπόψη πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου ίσως υπερπήδησε χιλιάδες εμπόδια και χρειάστηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του για να βρίσκεται εκεί, μπροστά σου, γι’ αυτό του οφείλεις σεβασμό κι όχι το ξαναζεσταμένο φαγητό της προηγούμενης.

Όλους μας, σε κάποια φάση της ζωής μας, μας ρήμαξε ένας χωρισμός είτε γιατί μας απέρριψαν είτε γιατί μας ματαίωσαν μια ζωή που σχηματιζόταν στον ορίζοντα. Η ζωή υπαγορεύει, όμως, την αναγκαιότητα να πάρεις τα μαθήματά σου απ’ τον χωρισμό αυτό και να ξαναενώσεις τα κομμάτια σου. Το ξέρω καλά πως όταν τα κολλάς ίσως να μην εφάπτονται απόλυτα κι η απόσταση μεταξύ τους να τσούζει κάθε φορά που πάνε να ξεκολλήσουν, αλλά οφείλεις να βρεις τον τρόπο να τα κρατήσεις μαζί.

Μη φοβηθείς να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια στην προσπάθειά σου αυτή, κάποιες φορές η διαδικασία αυτή χρειάζεται καθοδήγηση και σκάψιμο βαθιά μέσα μας. Αν δεν την κάνεις όμως, οι αποστάσεις ανάμεσα στα κομμάτια δε θα μικρύνουν ποτέ και σε κάθε επόμενη γνωριμία θα σου υπενθυμίζουν, με θράσος, τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουν και τότε θα ξεστομίζεις ξανά και ξανά: «Ξέρεις, στο παρελθόν πληγώθηκα πολύ…».