Δύο δυναμικοί δύσκολα συνυπάρχουν

Συνήθως στο τέλος ενός σύντομου δεσμού ή ενός φλερτ που δε μας βγήκε, θέλοντας και μη, κάνουμε όλοι ένα σχετικό απολογισμό, αναρωτώμενοι τι ήταν αυτό που στράβωσε κι έτσι η φάση δεν προχώρησε. Εκεί είναι που τριγυρίζει το ερώτημα του κατά πόσο ο υπερβολικός δυναμισμός μας φόβισε τον άλλον και τον έκανε να τραπεί σε φυγή.

Σκεφτήκατε ποτέ πόσο διαφορετική κατάληξη θα είχαν τα παραμύθια αν κι οι δύο ήρωες ήταν εξίσου δυναμικές προσωπικότητες; Αν, δηλαδή, η Σταχτοπούτα την ώρα που το Βασιλόπουλο προσπαθούσε να της βάλει το γοβάκι, εκείνη το έπαιρνε στα χέρια της και του έλεγε (με χαμόγελο πάντα) «Άσε, τα καταφέρνω και μόνη μου!», θα είχε άραγε την ίδια κατάληξη το παραμύθι του «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»;

Υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη ότι για να μπορέσει μια σχέση να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου θα πρέπει τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτή να λειτουργούν σαν αντίθετοι πόλοι, ο ένας περισσότερο δυναμικός κι ο άλλος περισσότερο υποταγμένος ,ούτως ώστε να επέρχεται μια σχετική ισορροπία, κάτι σαν το γιν και το γιανγκ. Αν τα άτομα αυτά είναι εξίσου εκρηκτικές κι ανεξάρτητες προσωπικότητες είναι λες και συμμετέχουν σε ταυρομαχία, με τον ταυρομάχο να προσπαθεί να δαμάσει τον ταύρο και τον ταύρο να προσπαθεί να εξοντώσει τον ταυρομάχο, μια αέναη μάχη επιβολής του ενός στον άλλο με στόχο τον απόλυτο έλεγχο.

Το θέμα που δημιουργείται σ’ αυτή τη ταυρομαχία είναι ποιος θα επιλέξει τελικά να οπισθοχωρήσει ώστε να δώσει στον άλλο χώρο κι ευκαιρία να κάνει παιχνίδι και να γίνει ο κατακτητής ή αλλιώς ο οδηγός της σχέσης ενώ ο άλλος θα παραμείνει ο ακόλουθος, η αιώνια διαμάχη μιας σχέσης. Αν αυτά τα παιχνίδια εξουσίας παραμένουν στη σφαίρα του πειράγματος ή ακόμα κι εντός κρεβατοκάμαρας, τότε προσδέσου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κι απόλαυσέ το!

Αν, όμως, τα παιχνίδια εξουσίας έχουν περάσει στο επίπεδο των συναισθημάτων και της καθημερινής συμπεριφοράς, τότε εκεί αλλάζει η δυναμική της μεταξύ τους σχέσης με αποτέλεσμα η ανασφάλεια που νιώθει το κάθε άτομο να εκφράζεται έντονα, είτε επιθετικά είτε αμυντικά. Η προσπάθεια επιβολής συμπεριφορών απ’ τον ένα στον άλλο μπορεί να οδηγήσει σε ξεσπάσματα ζήλιας ή και θυμού και στη διατήρηση μιας συνεχούς ίντριγκας που ξεφεύγει απ’ τα όρια ενός αθώου παιχνιδιού.

Στερεοτυπικά δίνουμε ρόλους και θεωρούμε πως μόνο μέσα σε προκαθορισμένα μοτίβα ισορροπίας θα μπορούσαμε να κινηθούμε. Διεκδικούμε για τον εαυτό μας το ρόλο του ισχυρού, άρα κάποιος άλλος θα πρέπει να λάβει εκείνον του αδύναμου. Δεν μπορούμε, όμως, να μην παραδεχτούμε πως μας γοητεύσει, θαυμάζουμε και θεωρούμε αφροδισιακό έναν δυναμικό χαρακτήρα, που μας τραβάει σε έναν υποψήφιο σύντροφο.

Παρ’ όλο που δύο δυναμικές προσωπικότητες κινούνται συνήθως παράλληλα –λόγω της κεκτημένης ταχύτητάς τους– όταν το σύμπαν αποφασίσει να παίξει ένα παιχνίδι κι οι δύο αυτοί παράλληλοι δρόμοι τελικά διασταυρωθούν, τότε συμβαίνει το μπαμ! Η έκρηξη που προκύπτει όταν συναντηθούν είναι τόσο μεγάλη όσο κι αυτή που δημιούργησε το σύμπαν. Είναι σε εκείνο το μαγικό, τοσοδούλικο, χώρο όπου οι δρόμοι τους τέμνονται, που αντιλαμβάνονται ότι ο δυναμισμός τους είναι το μυστικό τους όπλο, ένα χαρακτηριστικό που τους έφερε εξαρχής μαζί. Είναι εκεί που αποδέχεται ο ένας τον ισχυρό χαρακτήρα του άλλου, εκεί που θαυμάζει ο ένας το πείσμα του άλλου, γιατί κατανοούν ότι μαζί μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο, η ισχύς εν τη ενώσει!

Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, το δυναμισμό των ανθρώπων,  στην τελική ποιος δε θα ήθελε να έχει δίπλα του ένα άνθρωπο με ισχυρή προσωπικότητα πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστεί και να στηριχτεί στις δύσκολες στιγμές;

Και τι ουσία, τι ενδιαφέρον θα είχε ο έρωτας αν δεν ήταν παιχνίδι μεταξύ δύο δυναμικών παιχτών;