Για τις παλιές αγάπες στις νέες μη μιλάς

Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να αποζητάμε τη συντροφικότητα, να αγαπάμε βαθιά και να μοιραζόμαστε. Κι αν είμαστε τυχεροί, θα βρούμε συντροφικότητα, θα αγαπήσουμε βαθιά και θα μοιραστούμε περισσότερο από μία φορά στο σύνολο της ζωής μας. Έχοντας αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος που τόσο βαθιά αγαπάμε στο τώρα ίσως αγαπήθηκε εξίσου βαθιά, με άλλον ενδεχομένως τρόπο, από κάποιο άλλο πρόσωπο στο παρελθόν ή πως σε άλλο χρόνο μοιράστηκε τη ζωή του, για πολύ ή και για λίγο, με κάποιο άλλο άτομο.

Σε έναν ιδανικά πλασμένο κι ακομπλεξάριστο κόσμο, η προϊστορία του συντρόφου μας θα έπρεπε να θεωρείται ευλογία, γιατί όλα αυτά που έζησε πριν τον συναντήσουμε τον έφεραν κοντά μας, γιατί το παρελθόν του δεν ήταν τόσο δυνατό ώστε να αντέξει να γίνει και παρόν του. Ευλογία κυρίως γιατί το παρελθόν έφερε αυτόν τον άνθρωπο στο παρόν μας και μας έδωσε την ευκαιρία να γίνουμε το μέλλον του.

Αλλά –διότι υπάρχει πάντα ένα «αλλά»– αφενός δε ζούμε σε έναν αρμονικά πλασμένο κι ακομπλεξάριστο κόσμο κι αφετέρου, όσο κι αν έχουμε δουλέψει τις ανασφάλειές μας, όσο ανώτερα όντα κι αν είμαστε, ένα κομμάτι του ερωτικού παρελθόντος του συντρόφου μας θα μας στοιχειώνει για πάντα. Ο άγραφος νόμος των σχέσεων λέει πως αποφεύγουμε διά πυρός και σιδήρου τη συζήτηση του παρελθόντος με τον νυν σύντροφο και παρόλο που προφανώς υπάρχει η αντίληψη ότι το μωράκι μας δε γεννήθηκε χθες, άρα δεν είναι κι άβγαλτο στη ζωή, επιλέγουμε συνειδητά να αγνοήσουμε το παρελθόν και να μην πειράξουμε το τέρας που κρύβεται πίσω από αυτήν την πόρτα.

Στο παγκόσμιο bestseller «Σχέσεις for Dummies» υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Όλα όσα δεν πρέπει να συζητήσεις με τη νέα σου σχέση», όπου υπάρχει μία ολόκληρη παράγραφος στην οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς η ίδια φράση: «Δε συζητάμε ποτέ για πρώην με τη νέα μας σχέση». Το εμπέδωσες; Ποτέ των ποτών! Το βιβλίο αυτό όμως, γραμμένο πριν από καμιά 20ετία αγνοεί την ύπαρξη του facebook και του instagram τα οποία δε μας αφήνουν σε ησυχία.

Γιατί εκεί που κάθεσαι όμορφα αγκαζέ με τον καλό σου ή την καλή σου κι αμέριμνα κάνετε scroll, σου ξετρυπώνει μια ανάμνηση πριν από 6 χρόνια του ανθρώπου σου αγκαζέ (καλή ώρα) με κάποιο παλιό αμόρε σε μια ειδυλλιακή παραλία. Εγγυημένα, λοιπόν, η συμφωνία σας να μη συζητήσετε για το παρελθόν δε θα σας εξασφαλίσει καμία ηρεμία, γιατί όλο και κάποιο ψηφιακό αποτύπωμα προηγούμενης ζωής περιμένει να ξεπηδήσει σε ακατάλληλη στιγμή και να διεκδικήσει τα 15 λεπτά δημοσιότητάς του.

Δεν είναι, όμως, μόνο τα διαδικτυακά καμώματα του παρελθόντος το πρόβλημα. Ενώ το ταίρι σου κοιμάται ακόμη στο υπνοδωμάτιο, αποφασίζεις να κάνεις ένα καφεδάκι και να σκοτώσεις λίγο την ώρα σου στο σαλόνι του, μιας κι είναι η πρώτη φορά που ξυπνάς στον χώρο του. Ε, τι το ήθελες; Αν είσαι άτομο που έχει την ικανότητα (ή και κατάρα) να φτιάχνεις εύκολα ζωηρές εικόνες στο μυαλό σου, σου δίνω πέντε λεπτά μέχρι τον πρώτο σου νευρικό κλονισμό. Στην αρχή η σκέψη ανοίγει αργά την πόρτα του μυαλού, περπατώντας σχεδόν στις μύτες και λέει: «Ωραίος καναπές! Μήπως έκαναν άγριο σεξ σε αυτόν τον καναπέ;».

Κάπως έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς αγγίζονταν, πώς έκαναν σεξ, αν το έκαναν στον καναπέ, στο τραπέζι, στ’ ανάσκελα ή στα μπρούμυτα. Αν τα μαξιλάρια αυτά τα αγόρασαν μαζί, αν τα μπιμπελό στη βιβλιοθήκη απ’ τις εξωτικές Μπαχάμες θυμίζουν τις κάποτε ονειρεμένες διακοπές τους. Υπάρχει κι αυτό το βιβλίο ποίησης του Πάμπλο Νερούδα το οποίο βγάζει μάτι γιατί σε αφήνει να διερωτάσαι αν, γυμνοί και ξαπλωμένοι στο χαλί, διάβαζαν μαζί ποίηση. Κι αρχίζεις να δουλεύεις στο μυαλό σου όσα σου έχει πει μέχρι στιγμής. «Δεν έχω ξανανιώσει έτσι για κάποιον άλλο τόσο σύντομα.» Δηλαδή έχει νιώσει ξανά έτσι για κάποιον άλλο αλλά λίγο πιο αργά; Και κάπου εδώ οφείλω να σταματήσω αυτό το παραλήρημα.

Έχεις δύο επιλογές. Η μία είναι να αφήσεις την κούπα του καφέ, να μαζέψεις τα ρούχα σου και να χαθείς στο άγνωστο χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου. Σε αυτό, όμως, το σενάριο να ξέρεις πως ίσως δεν μπορέσεις να δώσεις την καρδιά σου σε κανένα, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν παρελθόν, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου. Αν εσένα κάποιος σε επέλεξε και σου έδωσε την ευκαιρία να δείξεις την αλήθεια σου, γιατί όχι κι εσύ;

Η δεύτερη επιλογή είναι να καταλάβεις ότι το παρελθόν του καθενός είναι παρελθόν για κάποιους λόγους και πως εσύ είσαι το παρόν του για τόσους άλλους. Είσαι η επιλογή του τώρα ακριβώς εξαιτίας αυτού του παρελθόντος κι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου δεν είναι αυτός που ήταν κάποτε, οπότε άρπαξε την ευκαιρία και εξερεύνησέ τον με τρόπο που κανένα παρελθόν του δεν έπραξε.