Η αλλαγή του συντρόφου μάς τρομάζει

Φράσεις που ακούς συχνά: «Έχεις αλλάξει, δε σε αναγνωρίζω», «Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ;», «Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Θα μπορούσα να σ’ είχα προσπεράσει κάπου, μια νύχτα με φεγγάρι μέσα σε πλήθος κόσμου και να μην είχα γυρίσει καν το κεφάλι», «Μα με ξέρεις, είμαι εγώ!», «Άλλαξες, δε σε αναγνωρίζω!».

Κι αν η πρώτη φράση λέχθηκε σε χρόνο παρακείμενο, η τελευταία ήταν σε χρόνο αόριστο. Κι αν στην αρχή ο παρακείμενος χωρούσε μέσα του λίγη καλοσύνη για την πρόθεση της φράσης, για το κατά πόσον η αλλαγή ίσως να μην ήταν τόσο άσχημη, ο αόριστος ήταν αυστηρότερος, σχεδόν τελεσίδικος, προέβλεπε το χάος που ακολουθούσε.

«Άλλαξες». Μια λεξούλα μοναχά. Υπό κανονικές συνθήκες αδιάφορη, ανούσια. Ρήμα είναι, τι βαρύτητα να έχει, σκέφτεσαι. Κι όμως, όταν στο πετάει ο άνθρωπός σου δεν είναι απλώς μία λέξη, δεν είναι μόνο ένα ρήμα, παίρνει υπόσταση, ουσία και σίγουρα δεν εφησυχάζει στη σύντομη σιωπή που το συνοδεύει, γιατί ξέρεις πως η σιωπή εδώ λειτουργεί ως εισαγωγή. Τρέμει κανείς όταν καταλαβαίνει πως με την επόμενη ανάσα ακολουθούν κι άλλες λεξούλες, μικρές μεν τεράστιες δε. Κι εσύ τώρα τρέμεις από φόβο.

Το πρόβλημα στη σχέση σας δεν ήταν κανένας απ’ τους γνωστούς εχθρούς, απ’ τους οποίους τα ζευγάρια συνήθως φυλάγονται. Δεν ήταν τρίτο πρόσωπο που σφήνωσε ανάμεσά σας και προκάλεσε ρήγμα στη μεταξύ σας σχέση εμπιστοσύνης. Δεν ήταν η έλλειψη αγάπης που είχατε ο ένας για τον άλλο, αλλά ούτε κι η απουσία ερωτικής έλξης μεταξύ σας.

Ναι, μπορεί να μην ορμάτε πλέον ο ένας στον άλλο σαν μανιασμένα ζώα μεθυσμένα από ερωτισμό, αλλά υπήρχε μια βαθύτερη έλξη, μια στοργή. Δεν ήταν καν θέμα ζήλιας, που είναι απ’ τους συνηθέστερους λόγους τριβής ενός ζευγαριού. Η αιτία της ρήξης σας ήταν η εξέλιξη, η αλλαγή.

Η αλλαγή πάντα τρομάζει κι η προσωπική εξέλιξη ενός ανθρώπου επιφέρει πάντα αλλαγή, γιατί αποτινάζει ένα κομμάτι του εαυτού του, βγαίνει έξω απ’ το κουκούλι του, σαν να μοιάζει περισσότερο με πεταλούδα τώρα παρά σε μεταξοσκώληκα. Κι αυτή είναι όμορφη διαδικασία, δημιουργική για τον καθένα. Το πρόβλημα είναι ότι διαφέρει απ’ αυτό που συνήθισες. Η καινούργια εικόνα του συντρόφου σου, αυτή που συναρμολογείται μπροστά στα μάτια σου, δε μοιάζει σε τίποτα μ’ αυτή που είχες όταν τον γνώρισες.

Για σένα αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γνωρίσεις κάτι απ’ την αρχή, να συστηθείς εκ νέου με το σύντροφό σου, όχι απ’ το μηδέν, αλλά σίγουρα να τον προσεγγίσεις με άλλα μάτια. Κι αν αυτό σου ακούγεται ρομαντικό θα σου πω πως όσο ρομαντικό κι αν σου φαίνεται, άλλο τόσο δύσκολο είναι στην πράξη.

Το να επιτρέψεις αφενός και ν’ αποδεχτείς αφετέρου την προσωπική εξέλιξη, την αλλαγή αυτή του συντρόφου σου σημαίνει να μη νιώθεις απειλή, σημαίνει να κάνεις δύο βήματα πίσω και να δεις τη μεγάλη εικόνα, ν’ αφήσεις τον εγωισμό σου και να κοιτάξεις τον άνθρωπό σου με θαυμασμό. Σημαίνει να του δώσεις χώρο ν’ ανασάνει και να μπορεί να είναι ο εαυτός του σε μια εξίσωση που οι μεταβλητές περιλαμβάνουν και σένα. Επομένως οποιαδήποτε πρόσθεση ή αφαίρεση θα σε επηρεάσει στο άθροισμα ή στη διαφορά.

Η αλλαγή τρομάζει, σου στερεί τα γνώριμα, τα κεκτημένα, αυτά που για τόσα χρόνια πίστευες πως θα παρέμεναν ίδια κι απαράλλακτα. Αν το άτομο με το οποίο συμπορεύεσαι κι ονειρεύεσαι, αυτό που είναι για χρόνια η σταθερά σου, ξαφνικά γίνει μεταβλητή, τότε τι θα συμβεί; Φόβος είναι αυτό το σφίξιμο που μόλις ένιωσες, ο φόβος της απώλειας.

Κι επειδή εσύ φοβάσαι θα του χρεώσεις το ξεβόλεμα που νιώθεις, θα του χρεώσεις την ανασφάλεια που σου προκλήθηκε, λες κι ο παρτενέρ σου είναι εκεί μόνο και μόνο για να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής με τον εαυτό σου. Ξύπνα! Μόνο εσύ μπορείς να παρέχεις αυτή την ασφάλεια σε σένα, μόνο εσύ συμπληρώνεις τις ανάγκες σου. Ο σύντροφός σου δε θα έπρεπε να είναι αναγκαιότητα, θα έπρεπε να είναι επιλογή.

Η εξέλιξη δεν είναι απώλεια, παιχνίδια του μυαλού είναι αυτά. Κι αν η εξέλιξη τρομάζει αρχικά είναι για να αποζημιώσει στο μετά, στη μετεξέλιξη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον αστακό. Ο αστακός, κατά την ανάπτυξή του νιώθει μεγάλη δυσφορία απ’ το κέλυφός του γιατί αυτό δε μεγαλώνει μαζί του και συνεπώς τον πιέζει. Τότε ο αστακός, αφού βρει μια ασφαλή περιοχή, ξεκινά μια επίπονη διαδικασία η οποία απαιτεί να ξεγυμνωθεί εντελώς, να μείνει για λίγο ευάλωτος χωρίς κέλυφος, μέχρι να δημιουργήσει ένα καινούργιο που θα ανταποκρίνεται στην εξέλιξή του.

«Αλλάζεις, δε σε αναγνωρίζω».

«Αλλάζεις κι εσύ κι είναι όμορφο να αλλάζουμε μαζί. Αγάπα με στην αλλαγή μου, κι αν δεν μπορείς τότε απλώς μη μου τη στερήσεις».