Μιλάς με αγάπη στον ευατό σου;

Μεγαλώσαμε ακούγοντας τη φράση «μα τι θα πουν οι άλλοι;», «πρόσεχε τι λες, γιατί τι θα πουν για σένα οι γείτονες;». Κανείς δε μας έμαθε όμως ότι μεγαλύτερη σημασία δεν έχει τι λένε οι άλλοι για εμάς αλλά τι λέμε εμείς στον εαυτό μας. Μας δασκαλέψανε πώς να μιλάμε συνετά, όμορφα και με ευγένεια στους άλλους, αλλά αμέλησαν να μας δείξουν πώς μιλάμε εμείς, σε εμάς. Τι λες σε σένα όταν η πόρτα κλείνει και μένεις να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη λες και σου είναι άγνωστος; Και δεν είναι μόνο τα λόγια που λέγονται δυνατά που έχουν βαρύτητα, ακόμα κι οι σκέψεις που κάνεις για τον εαυτό σου, που στην ουσία σιωπηρές λέξεις είναι κι αυτές, κάνουν κρότο κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι.

Πώς σου μιλάς λοιπόν; Σου μιλάς γλυκά και με αγάπη; Αν ναι, έχεις καταφέρει κάτι σπουδαίο. Μήπως όμως σου μιλάς με θυμό, ασκώντας σου αυστηρή κριτική; Αν δεν είσαι σίγουρος για την απάντηση στην ερώτηση, κάνε μια παύση και αναρωτήσου το εξής: όταν μιλάς στους γύρω σου, είτε πρόκειται για φίλους, είτε για την οικογένειά σου, δεν προσέχεις τον τρόπο με τον οποίο μιλάς; Φυσικά και το κάνεις γιατί νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου, γι’ αυτό και προσπαθείς να τους απευθύνεσαι από ένα σημείο αγάπης. Ακόμα και στις πιο τυπικές σου σχέσεις όπως συναδέλφους ή απλούς γνωστούς μιλάς όμορφα γιατί διατηρείς τη στοιχειώδη κοινωνική ευγένεια. Αν κατευθύνουμε αυτό το συλλογισμό πίσω σε σένα, στις στιγμές που δεν προσέχει κανείς, στις στιγμές που οι σκέψεις σου είναι οι απόλυτα προσωπικές, προσέχεις αυτά που λες στον εαυτό σου ούτως ώστε να προέρχονται από ένα σημείο αγάπης; Μη σκοτίζεσαι, την ξέρουμε καλά κι οι 2 την απάντηση αυτή. Η εσωτερική φωνούλα μέσα σου είναι ο πιο αδίστακτος κριτής.

«Μην αλλάξεις δουλειά, δε θα τα καταφέρεις πουθενά αλλού, μήπως από τύχη έφτασες εδώ που έφτασες;». «Μη νιώθεις αυτά τα συναισθήματα, σκέτη ανωμαλία αυτό, μπας κι είσαι ανώμαλος;». Μικρές ερωτησούλες που συνειδητά κάποιος θα σ’ έλεγε τρελό που τις σκέφτεσαι, αλλά στα άδυτα του μυαλού σου είναι σαν μολυσμένοι σπόροι που δηλητηριάζουν το χώμα. Εισβάλλουν όλο και πιο βαθιά και γίνονται πεποιθήσεις, τις κάνεις δικές σου και χωρίς να το καταλάβεις υπαγορεύουν τη ζωή σου, παίρνουν αποφάσεις ερήμην σου και πασχίζεις να καταλάβεις από πού ξεκίνησαν. Συνήθως η δουλειά που κάνουν είναι κρυφή για πολύ καιρό, δεν αντιλαμβάνεσαι την επίδραση των όσων λες στον εαυτό σου, μέχρι τη μέρα που οι σκέψεις αυτές σε παραλύουν και δεν ξέρεις πώς να ημερέψεις το τέρας.

Αναρωτιέσαι τι κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις· μήπως στήνεσαι μπροστά από τον καθρέφτη σου κάθε πρωί κι επαναλαμβάνεις πόσο σ’ αγαπάς; Τα γνωστά affirmations έχουν πλασαριστεί τα τελευταία χρόνια ως η απάντηση στο πώς να ελέγξεις το μυαλό σου και να σου επιβάλεις μια πιο θετική νοοτροπία ζωής. Ανήκουν στον ευρύτερο κύκλο της βιομηχανίας αυτοβοήθειας και μαζί με άλλα εργαλεία υπόσχονται δραστικές αλλαγές στον τρόπο ζωής σου. Μη με παρεξηγήσεις, δεν είμαι ενάντια στο να σκέφτεται κανείς θετικά ή να έχει μια θετική προσέγγιση στη ζωή του, το μόνο που λέω είναι πως αν αυτή η προσέγγιση δε σου βγαίνει αβίαστα, ή δε σου βγαίνει πάντα αβίαστα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθεις άσχημα. Αν δε νιώθεις μέσα σου καλά, αν η εσωτερική σου φωνούλα είναι πάντα πιεστική, ανασφαλής και σε γεμίζει αμφιβολία, κάτι άλλο ίσως να κρύβεται πιο βαθιά, επομένως όσα affirmations κι αν αραδιάζεις κάθε πρωί μπροστά στο καθρέφτη, ίσως να μην έχουν αποτέλεσμα.

Παρ΄όλα αυτά, τα affirmations ίσως αποτελούν μια καλή βάση, για να ξεκινήσεις να μιλάς στον εαυτό σου λίγο πιο όμορφα. Όχι, δε χρειάζεται να σε κοιτάς και να σου κάνεις εξομολόγηση αγάπης κάθε πρωί αλλά θα ήταν τουλάχιστον ανακουφιστικό να λες στον εαυτό σου πού και πού: «Πολύ καλή προσπάθεια σήμερα, τα πήγες περίφημα», ή κάτι του τύπου «Το’ χεις, το ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις, με τον ίδιο τρόπο που έχεις καταφέρει κι άλλα πράγματα στη ζωή σου».

Μας αξίζει λίγο περισσότερος έπαινος, λίγο περισσότερα σκέτα «Μπράβο», χωρίς να συνοδεύονται από το «Μπράβο, αλλά την επόμενη φορά…». Σκέτα μπράβο, σκέτη αγάπη για τον κόπο που έχεις κάνει μέχρι στιγμής. Ο κόσμος είναι γεμάτος κριτές, έτοιμους να σε κατασπαράξουν, επομένως τι θα ‘λεγες να γίνεις εσύ ο μεγαλύτερός σου υποστηρικτής;