Σκληρό να τρως χυλόπιτες μα ζόρικο και να τις ρίχνεις

Τις χυλόπιτες που δεχόμαστε τις θυμόμαστε καλά, γιατί αυτές έκοψαν βαθιά. Μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, έκοψαν τόσο βαθιά που χαράχτηκαν στις συνειδήσεις μας πιο έντονα κι απ’ τις σπουδαιότερες στιγμές της ζωής μας. Μπορεί να ‘χουμε επιτύχει τόσα πολλά για τα οποία είμαστε περήφανοι, μπορεί να ‘χουμε προχωρήσει στη ζωή μας, αλλά η ταπείνωση μιας γερής χυλόπιτας θα μας συντροφεύει για πάντα (ή έστω για πολύ) και θα βρίσκει τρόπο να επανέρχεται στη μνήμη μας κάθε τόσο, και να μας οδηγεί πίσω σε εκείνη τη στιγμή που ο άλλος ξεστόμισε κάτι που μας έκανε να νιώσουμε λίγοι και μικροί.

Η χυλόπιτα είναι απόρριψη, όπως και να το κάνουμε. Αν είσαι εξοικειωμένος με τις ήττες απ’ τα αποδυτήρια που παραμονεύουν σε κάθε ερωτική προσέγγιση, τότε ίσως να περάσει και να μην ακουμπήσει. Αν, όμως, γουστάρεις πολύ κι αν χρειάστηκε πολύ θάρρος για να προσεγγίσεις, και το πρόσωπο στην αντίπερα όχθη σε εκτέλεσε ψυχρά, τότε ίσως σου κοστίσει την αυτοπεποίθηση για την επόμενη δεκαετία.

Το περίεργο με το θέμα «χυλόπιτα» είναι ότι όλοι έχουμε, πάντα, μια πονεμένη και δακρύβρεχτη ιστορία να μοιραστούμε για το πόσο πολύ μας στοίχισε η πρώτη μας απόρριψη, για το πόσο μας καθόρισε. Η αντίδρασή μας, όταν απορριφθούμε με άσχημο τρόπο, είναι ικανή να αλλάξει την πορεία της ζωής μας. Σκεφτείτε το λίγο. Πόσους ανθρώπους ξέρετε που μετά από μια βαριά χυλόπιτα προχώρησαν σε μια ασφαλή επιλογή ερωτικού συντρόφου; Πόσοι άνθρωποι κλείστηκαν στον εαυτό τους και δεν μπόρεσαν, για αρκετό καιρό, να προσεγγίσουν ξανά άτομο που τους ενδιέφερε, και πόσοι έγιναν απλά αναίσθητοι;

Αυτές οι κάπως δραματικές ιστορίες μας αρέσουν γιατί μας βολεύουν. Μέσα σε αυτά τα σκηνικά είμαστε τα θύματα, που απλά προσπαθούν να διαχειριστούν το αποτέλεσμα των πράξεων ενός άλλου –σκληρού κι άκαρδου– ανθρώπου. Οι ιστορίες που δε μας βολεύουν είναι οι άλλες, αυτές που αφορούν την ανάποδη πλευρά του νομίσματος. Είναι οι ιστορίες για τις χυλόπιτες που εμείς ρίξαμε, κάπως άκομψα ίσως, αυτές που καθόρισαν τη ζωή αυτών που τις δέχτηκαν, που εξαιτίας όσων τους ξεστομίσαμε τους χαράξαμε βαθιά. Ναι, για αυτές τις ιστορίες μιλώ, τις άβολες, αυτές που δε στήνουν εγκώμιο για την πάρτη μας και για τις οποίες τηρούμε συνωμοτικά σιγή ιχθύος.

Ακόμα κι αν τη στιγμή που ρίξαμε την πρώτη μας χυλόπιτα γελάσαμε με τους φίλους μας, γιατί μας ανέβασε στιγμιαία σε θέση ισχύος, στη συνέχεια αντιληφθήκαμε ότι υπάρχουν τρόποι και τρόποι να ρίξεις το Χ και σίγουρα υπάρχουν πράγματα που δε θα πρέπει ποτέ να ξεστομίσεις. Το να ξεκαρδιζόμαστε, ας πούμε, στη μούρη του άλλου, γιατί θεωρούμε αστείο που σκέφτηκε ότι εμείς οι δύο θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι, είναι ολίγον τι γαϊδουρινό. Στην τελική, αυτός ο άνθρωπος είδε κάτι σε εμάς, κάτι του άρεσε, κάτι εκτίμησε κι ήρθε να το μοιραστεί. Δε θα ήταν πιο όμορφο (για την ψυχή μας κυρίως) να πούμε «Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, με κολακεύει, αλλά δεν ενδιαφέρομαι»;

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, γι’ αυτές τις χυλόπιτες, αυτές που μας τσαλακώνουν, αυτές που ευθύνονται για τις κατάρες που μας έχουν βάλει ξεχασμένες αμαρτίες. Όλοι, μα όλοι, έχουμε ξεστομίσει σε ένα έρμαιο πλάσμα: «Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα, εγώ είμαι. Θέλω να τα βρω με τον εαυτό μου, αναζητώ τη μοναξιά σε αυτή τη φάση.» Κι ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θέλαμε να πούμε είναι ότι δε γουστάρουμε όσο μας γούσταρε το πλάσμα αυτό, εντούτοις το αφήσαμε να ψάχνει τρόπους να μας δώσει χρόνο και να ελπίζει ότι, σε κάποια φάση, οι πλανήτες θα ευθυγραμμιστούν.

Οι πλανήτες ουδέποτε ευθυγραμμίστηκαν και το κατάλαβε, όταν μας είδε με αυτό το τυπάκι που ορκιζόμασταν ότι δεν έτρεχε τίποτα μεταξύ μας. Κάπως έτσι αφήνεις τον άλλο όχι απλά να νιώθει μαλάκας που ήταν πρόθυμος να σε περιμένει, αλλά τον αναγκάζεις να χάσει κάθε σεβασμό στο πρόσωπό σου, κι ίσως και λίγη απ’ την πίστη του στους ανθρώπους, γενικότερα.

Αφού την απόρριψη την έχουμε γευτεί και τη βρήκαμε ξινή, γιατί δε φροντίζουμε να τη σερβίρουμε λίγο πιο γλυκά στους υπόλοιπους; Η ευγένεια είναι ενδεχομένως το πιο γοητευτικό χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου και μόνο εκτίμηση κερδίζουμε, όταν την επιστρατεύουμε στο φλερτ. Στην τελική, αν δεν μπορείς να σεβαστείς το θάρρος που χρειάστηκε κάποιος για να σε προσεγγίσει, καλύτερα μην παίζεις το παιχνίδι, γιατί κάποιοι σαν και ‘σένα είναι που χαλάνε την πιάτσα για τους υπόλοιπους.