Θ’ άφηνες το κινητό σου στο ταίρι σου για 24 ώρες;

Πόσο καλά ξέρεις το ταίρι σου και πόσο καλά ξέρει το ταίρι σου εσένα; Χρόνια μοιραζόμαστε τις ζωές μας, αλλά συχνά αποδεικνύεται ότι αυτή η ζωή που μοιραζόμαστε ίσως δεν είναι κι η μόνη που ζούμε στην πραγματικότητα. Λένε ότι όλοι μας έχουμε τρεις ζωές, μία δημόσια, μία ιδιωτική και μία κρυμμένη.

Η κρυμμένη ήταν κάποτε καλά χωμένη στις πιο απόκρυφες γωνιές του μυαλού μας, ήταν φτιαγμένη από αναμνήσεις, ανείπωτους πόθους κι ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο αντικείμενα –μικρά ίσως κι ασήμαντα–, που σου θύμιζαν μια προηγούμενη ή μια παράλληλη ζωή. Τώρα πια δεν υπάρχουν άδεια κουτιά παπουτσιών ξεχασμένα στο πίσω μέρος της ντουλάπας. Πλέον το μικρό βασίλειο της κρυμμένης σου ζωής βρίσκεται σε αυτή τη μαύρη ηλεκτρονική συσκευή που έγινε η επέκταση του χεριού σου και δεν είναι άλλη απ’ το κινητό σου τηλέφωνο.

Ένα μικρό φωτάκι ανάβει, το σηκώνεις και ξαφνικά χάνεσαι σε ένα παράλληλο σύμπαν, μια άλλη διάσταση, που δε συντρέχει απαραίτητα με τη διάσταση στην οποία το φυσικό σου σώμα βρίσκεται. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι κομμάτια δικά σου, πολύ προσωπικά, είναι προσβάσιμα μόνο μέσω μιας συσκευής, θα τολμούσες να δώσεις στο σύντροφό σου απρόσκοπτη πρόσβαση στο κινητό σου για 24 ώρες; Θα επέτρεπες στον άνθρωπό σου να βλέπει όλα σου τα μηνύματα, κλήσεις κι εφαρμογές; Ή μήπως κρύβονται τέρατα σε αυτή τη συσκευή που αν ξένα μάτια τα δουν, θα ‘ναι λες κι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας;

Μια παρέα παιδικών φίλων κάθονται γύρω απ’ το τζάκι σε ένα ζεστό σαλονάκι απολαμβάνοντας την εκδρομή που καιρό τώρα οργάνωναν. Οι φίλοι αυτοί δεν είναι πλέον έφηβοι, έχουν πια σαρανταρίσει και γύρω απ’ το τζάκι είναι κι οι σύζυγοι μερικών, ενώ τα παιδιά τους κοιμούνται. Αν απαθανάτιζαν τη στιγμή σε μία φωτογραφία, το κοινό χαρακτηριστικό τους θα ήταν το κινητό του καθενός αγκιστρωμένο στο χέρι τους ή έστω αναποδογυρισμένο κάπου δίπλα τους.

«Ντριν!». Το κινητό του Μανώλη ζωντάνεψε, διάβασε το μήνυμα και παραμένοντας ανέκφραστος, το αναποδογύρισε ξανά. Ήταν μήνυμα απ’ τη Μαρία, η οποία καθόταν ένα μέτρο παραδίπλα κι είναι η σύζυγός του κολλητού του. «Ντριν». Το κινητό της Στέλλας φωτίστηκε σαν να βγήκε από λήθαργο. Είχε μόλις λάβει μήνυμα από μια συνάδελφό της, η οποία ήταν κάτι παραπάνω από απλή συνάδελφος. Κανείς, όμως, απ’ τους παιδικούς της φίλους δεν ξέρει ότι η Στέλλα διανύει φάση εξερεύνησης της σεξουαλικότητάς της. Τι θα γινόταν αν όλοι μπορούσαν να δουν τα μηνύματα όλων, συμπεριλαμβανομένων των συντρόφων τους; Βγαλμένο από ταινία; Η ταινία «Τέλειοι Ξένοι», σκηνοθεσίας Θοδωρή Αθερίδη, πραγματεύεται τη μοιραία ανταλλαγή κινητών, κίνηση που αποκαλύπτει τα βαθιά τους μυστικά και τα κάνει όλα μπουρδέλο. Όλα τα σενάρια ταινιών βγαλμένα απ’ τη ζωή δεν είναι; Ή έστω βγαλμένα απ’ τις πιο ξεδιάντροπες φαντασιώσεις μας.

Τι κι αν κρύβονται σκελετοί στην ντουλάπα σου, τι κι αν οι αθώες (ή κι όχι) συζητήσεις σου, με άτομα με τα οποία έχεις περισσότερη χημεία απ’ ό,τι έχεις με το σύντροφό σου, θα μπορούσαν να ‘ναι επιλήψιμες, αν εξετάζονταν με άλλο φακό; Δεν έχει, στα αλήθεια, πολλή σημασία, γιατί όλα αυτά είναι δικά σου, κομμάτι της ιδιωτικότητάς σου κι έχεις κάθε δικαίωμα να ‘χεις πίσω πόρτες στο μυαλό σου, που οδηγούν σε δωμάτια που μόνο εσύ γνωρίζεις. Ποιο θα ‘ναι το αντίκτυπο, ενδεχομένως, σε άτομα κοντά σου, είναι θέμα το οποίο σίγουρα θα πρέπει να προσμετρήσεις, αλλά και πάλι οι ηθικοί σου φραγμοί οριοθετούνται από σένα και μόνο.

Η εικόνα σου είναι, στην τελική, το άθροισμα των στοιχείων που επιλέγεις να αποκαλύψεις σε τρίτους και κάπως έτσι δομείται κι η αντίληψή σου για το ποιος πραγματικά είσαι. Κι εφόσον επιλέγεις τι εικόνα του εαυτού σου θα πλασάρεις, αναπόφευκτα αφήνεις πράγματα που δεν αποκαλύπτεις. Έχεις κάθε δικαίωμα να ‘χεις τις δικές σου ανομολόγητες φαντασιώσεις, κρυφούς πόθους και μικρά μυστικά. Ίσως κανείς να μην είναι αυτό που λέμε «ανοιχτό βιβλίο», μια τέτοια έννοια φαντάζει, εξάλλου, ιδεατή.

Με ρωτάς αν θέλω να μου αποδείξεις την αγάπη σου δίνοντάς μου το κινητό σου για 24 ώρες. Αν μου το δώσεις, δε θα με καθησυχάσεις, γιατί ενώ μου έδωσες λόγους να σε εμπιστευτώ, σου στέρησα παράλληλα κάτι δικό σου, ιδιωτικό. Σου απαντώ ότι δεν το θέλω, δεν το χρειάζομαι. Δε θέλω, ετσιθελικά,  πρόσβαση στα πιο κρυφά κομμάτια του μυαλού σου, αυτά είναι δικά σου, θέλω όμως να θέλεις, πού και πού, να τα μοιράζεσαι μαζί μου.