Χωρίς κοινά σχέδια δεν υπάρχει μέλλον στη σχέση

Λένε ότι ο χωρισμός είναι συμβολικός θάνατος, γιατί όταν χωρίζεις χάνεις ένα κομμάτι της πραγματικότητάς σου, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ενώ η αγάπη σου επιτρέπει να κοιτάς τον ήλιο και να φωτίζεσαι, αντί να τυφλώνεσαι, ο χωρισμός είναι σκοτάδι, ξεβόλεμα, ίσως γι’ αυτό κανείς δε θέλει να το βιώνει.

Ο χωρισμός μας προκαλεί ανασφάλεια για το κατά πόσο είναι πιθανό να βρεθεί ποτέ κάποιος άλλος να ανεχθεί τις παραξενιές μας κι αν θα μπορέσουμε να επιτρέψουμε ξανά σε κάποιον άλλο να μπει στη ζωή μας. Ποια είναι, όμως, η εναλλακτική μας; Το να παραμένουμε σε τοξικές σχέσεις δίχως προοπτική δεν είναι επιλογή. Πώς ξέρεις, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να πάρετε χωριστούς δρόμους;

Δεν υπάρχει μία απάντηση στην παραπάνω ερώτηση. Για τον καθένα μας υπάρχουν μυριάδες λόγοι που μπορεί να μας σπρώξουν στο χωρισμό. Κοινώς ομολογουμένως, ωστόσο, η απουσία κοινών σχεδίων και μελλοντικών πλάνων μεταξύ συντρόφων αποτελεί μία απ’ τις σοβαρότερες αιτίες χωρισμού και μάλιστα φαντάζει δύσκολη να ξεπεραστεί.

Κι αν στο άκουσμα της φράσης «κοινά σχέδια» και «προοπτική» ταράχτηκες, μπορείς να χαλαρώσεις γιατί αυτές οι φράσεις δεν είναι απαραίτητο να παραπέμπουν σε γάμο ή οικογένεια ή ό,τι άλλο μεγαλεπήβολο έχεις στο μυαλό σου. Κοινά σχέδια με το σύντροφό σου μπορεί να σημαίνει επαγγελματικά όνειρα, συγκατοίκηση, ή ακόμα αυτό το εστιατόριο που θέλατε για μήνες να δοκιμάσετε, το ταξίδι αυτό που θέλετε τόσο πολύ να πάτε, αλλά όλο αναβάλετε γιατί κάποιο άλλο έξοδο πρέπει να ικανοποιηθεί, μέχρι κι αυτή η βραδιά για μεξικάνικο στο σπίτι.

Το θέμα είναι να θέλεις το σύντροφό σου ως κομμάτι της ζωής σου. Όταν αναλογίζεσαι πράγματα που επιθυμείς να κάνεις, να σκέφτεσαι πως μπορείτε να τα κάνετε μαζί. Γιατί όταν ο σύντροφός σου δεν υπάρχει στο πλάνο σου (όσο σπουδαίο ή ασήμαντο κι αν είναι αυτό), τότε μήπως να σκεφτόσουν ότι η σχέση αυτή δεν οδηγεί πουθενά κι ότι ίσως να ήταν καλύτερα να πάρετε τους χωριστούς σας δρόμους;

Η ουσία των ερωτικών σχέσεων δεν κρύβεται στο να μην μπορείς να ζήσεις μακριά απ’ τον άνθρωπό σου, αλλά στο ακριβώς αντίθετο∙ να μπορείς να ζήσεις μακριά του αλλά να μη θέλεις. Η διαφορά, λοιπόν, μεταξύ του απλά να συμβιώνεις (ή κι επιβιώνεις) και του να επιλέγεις συνειδητά να χτίζεις μια κοινή πορεία με κοινά σχέδια είναι τεράστια, απέχει για την ακρίβεια γαλαξίες μακριά.

Όταν δε θέλεις να συμπεριλάβεις το άλλο σου μισό στους στόχους που θέλεις να επιτύχεις στη ζωή σου, είναι λες και δε βλέπεις αυτό το άτομο να έχει θέση στο μέλλον σου. Κι αν ο σύντροφός σου δεν έχει περίοπτη θέση στα άμεσα σχέδιά σου ή δε βρίσκεται καν κάπου στο ευρύτερο πλάνο της ζωής σου, δεν είναι κάτι που μπορείς εύκολα να κρύψεις κι έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργήσεις ανασφάλεια στη σχέση με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.

Μιλώντας, βεβαίως, για κοινά σχέδια δε σημαίνει ότι οδηγούμαστε στο αντίθετο άκρο όπου χάνεται η ατομικότητα του καθενός, γιατί ομολογουμένως είναι πολύ σημαντικό για μια σχέση ο καθένας να έχει χρόνο να κάνει πράγματα μόνος του ή με τους φίλους του και κάτι τέτοιο ωφελεί τη σχέση, γιατί δεν καταλήγει ο ένας να εξαρτάται απ’ τον άλλο ή να δημιουργεί ασφυκτικό κλοιό γύρω απ’ τον άλλο.  Εδώ, όμως, μιλάμε για σχέδια τα οποία έχουν να κάνουν με την κοινή πορεία της σχέσης, αυτά τα σχέδια τα οποία  δίνουν στη σχέση προοπτική κι υπόσταση σε βάθος χρόνου.

Αν δεν μπορείς να ονειρευτείς με τον άνθρωπό σου τα πιο μικρά ή και μεγάλα πράγματα στη ζωή, τι προσδοκία μπορείς να έχεις για αυτή τη σχέση; Αν δεν μπορείς να χαζέψεις μαζί του το άγνωστο και να νιώσεις ασφάλεια ότι η ευτυχία σας είναι κοινός στόχος, τότε να ξέρεις ότι όσο κι αν επιλέγεις να αγνοείς τα σημάδια, αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξης.