Ζευγάρια που νικούν το χρόνο

Οι άνθρωποι έχουμε την πεποίθηση ότι η αγάπη για να είναι μεγαλειώδης πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται και με μεγάλες δόσεις πόνου. Αδιαμφισβήτητα, κάθε μεγάλος έρωτας κρύβει ταλαιπωρία και δάκρυ, γιατί κάθε έρωτας μας αναγκάζει να αφήσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας για να γίνουμε κάτι μεγαλύτερο απ’ το «εγώ» μας.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι έχουμε την τάση να μαγευόμαστε από μεγάλες αγάπες που έμειναν στην ιστορία ακριβώς επειδή είχαν τραγικό τέλος. Όλοι έχουμε ακούσει ή διαβάσει για το κλασικότερο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, δύο νέων που αγαπήθηκαν παράφορα, αλλά κατέληξαν να έχουν τραγικό θάνατο ή για τον έρωτα του Τζακ και της Ρόουζ στον Τιτανικό σε μια απ’ τις πλέον ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Είτε το θέλουμε είτε όχι, μας αρέσει το κλάμα κι ο πόνος σε μια καλή ιστορία αγάπης, ίσως έτσι ικανοποιείται η ματαιόδοξη ανθρώπινή μας φύση. Άλλωστε, γιατί αυτές οι ιστορίες εξακολουθούν να είναι τόσο δημοφιλείς;

Η πραγματικότητα όμως είναι πως η αγάπη δεν είναι πάντα πόνος και σίγουρα δε χρειάζεται να έχει πάντα δραματικό τέλος. Κάποιες φορές είναι ακριβώς το αντίθετο, η αγάπη είναι αισιοδοξία, έχει διάρκεια και βάθος στο χρόνο. Γύρω μας υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα  ζευγαριών που είναι μαζί χρόνια, ακόμα και δεκαετίες κι αποτελούν απόδειξη ότι ο έρωτας όχι μόνο έχει διάρκεια, αλλά μπορεί ακόμη και να μετατραπεί σε ένα βαθύτερο συναίσθημα, που είναι αρκετό να κρατήσει δυο ανθρώπους μαζί για πάντα.

Τα ζευγάρια αυτά υπάρχουν, δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας αλλά ούτε και σενάριο από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έχουν τέτοια ενέργεια μεταξύ τους που είναι αδύνατο να μη σε βάλουν στη διαδικασία να αμφισβητήσεις την κοσμοθεωρία σου για τις μακροχρόνιες σχέσεις.

Όλοι μας έχουμε κάποτε βρεθεί σε μια παρέα που είχε έστω κι ένα από αυτά τα ζευγάρια που γνωρίστηκαν απ’ το σχολείο και παρ’ όλο που όλοι έλεγαν ότι αυτοί οι δύο δε θα αντέξουν για πολύ, διέψευσαν τις πιθανότητες. Ίσως πάλι να συναντήσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια γάμου και συμβίωσης συνεχίζουν να αγγίζονται με τέτοια τρυφερότητα που θα νόμιζε κανείς πως γνωρίστηκαν πριν λίγους μήνες. Είναι τα ζευγάρια της διπλανής πόρτας κι όχι του Χόλιγουντ, αυτά που είναι τόσα πολλά χρόνια μαζί κι έχουν αναπτύξει αυτό τον τόσο ελκυστικό, μυστικό, κώδικα επικοινωνίας, που χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα ο ένας με τον άλλο έχουν συνεννοηθεί.

Αν χαραμίσουμε λίγο χρόνο για να κάνουμε μια εικονική τομή σε αυτές τις σχέσεις θα δούμε ότι οι λόγοι που κρατούν τους ανθρώπους αυτούς μαζί είναι πολύ πιο απλοί απ’ ό,τι θα πίστευε κανείς. Τα ζευγάρια αυτά έχουν την ικανότητα να μην παίρνουν τη ζωή τόσο σοβαρά, αστειεύονται, κάνουν πλάκα μεταξύ τους και ξέρουν ότι το χιούμορ είναι σαν το καλό κρεβάτι∙ αυθόρμητο και χωρίς αναστολές.

Συζητούν για τα πάντα, αναζητούν τη βελτίωση ο ένας του άλλου, ταξιδεύουν και διασκεδάζουν είτε μόνοι είτε με παρέα. Είναι αυτά τα ζευγάρια που προσεγγίζουν τη μεταξύ τους σχέση με απλότητα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγαλεπήβολες υποσχέσεις, γιατί ξέρουν ότι σε βάθος χρόνου λίγα είναι τα πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία.

Πέραν όμως απ’ τη ρομαντική ματιά στη μεταξύ σχέση αυτών των ζευγαριών όλοι ξέρουμε ότι μια μακροχρόνια σχέση απαιτεί πολλή δουλειά, υπομονή κι ενίοτε συμβιβασμό. Το να μοιράζεσαι τη ζωή σου δεν είναι εύκολο αλλά ούτε κι ακατόρθωτο. Συνεπώς το ερώτημα που δημιουργείται είναι αν αυτά τα ζευγάρια έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχούς συμπόρευσης, γιατί δεν παραδειγματιζόμαστε από αυτό αντί να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι η αγάπη είναι επίπονη;

Ας ξεκολλήσουμε λοιπόν από παραδείγματα αγάπης κι έρωτα που έληξαν άδοξα, ας αφήσουμε πίσω μας την απαισιόδοξη ματιά που έχουμε απέναντι στο συναίσθημα κι ας κοιτάξουμε με θαυμασμό αυτά τα ζευγάρια που βρήκαν τον μαγικό τρόπο να μετατρέψουν την πρώτη ύλη, δηλαδή το αγνό συναίσθημα του έρωτα και του πόθου που τους ένωσε αρχικά, σε ένα προϊόν χωρίς ημερομηνία λήξης, σε μια μακροχρόνια αγάπη.