Η ηθική είναι μπερδεμένο και πολυσυζητημένο θέμα. Για πολλούς μπορεί να χαρακτηριστεί και υποκειμενικό. Ο άνθρωπος δεν έχει απλώς αδυναμίες αλλά αποτελείται από αυτές. Ωστόσο, μήπως η υποκειμενικότητα πηγάζει από την αποφυγή πιθανών ενοχών; Άλλωστε όλοι ξέρουμε πότε πράττουμε, όχι σωστά ή λάθος, αλλά δίκαια ή άδικα.
Η κάθε σχέση έχει τα σκαμπανεβάσματά της. Ο πειρασμός κάνει την εμφάνισή του, κατά κανόνα, όταν αυτή δεν είναι και στα καλύτερα της. Ή μάλλον όταν οι τίτλοι τέλους έχουν αρχίσει να αχνοφαίνονται, κι ας μη θες να τους δεις. Βαριέσαι, ξενερώνεις ευκολότερα συγκριτικά με παλιότερα. Νιώθεις σαν να έχεις κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, ενώ είσαι αγοραφοβικός. Τα μάτια σου είναι κολλημένα στο δέντρο και χάνουν το δάσος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς τι σε κρατάει εκεί και σκέφτεσαι, ασταμάτητα, όσα σε κάνουν να θες να ξεφύγεις. Σίγουρα, κάτι πάει λάθος, αλλά φοβάσαι να το ψάξεις περαιτέρω.
Δεν αντέχεις την πίεση, που κάποτε βάφτιζες ενδιαφέρον. Ύστερα, μπορεί να ανακαλύπτεις πτυχές του απέναντι που δεν ήξερες, καν, ότι υπάρχουν. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιείς πως δε σ’αρέσουν. Οι φωνές και οι γκρίνιες είναι, πλέον, τα μόνα «μέσα» επικοινωνίας σας. Κι αυτή η ζήλια, που προσπαθείς, αλλά ποτέ δεν καταλαβαίνεις τη λογική της, σε κουράζει όσο ποτέ. Κάποιες φορές, σου περνάει, φευγαλέα, από το μυαλό πως την ώρα που μοιράζεστε μαζί θα ήθελες να την αντικαταστήσεις με κάτι πιο «δημιουργικό». Αλλά ακόμη κι αυτή τη σκέψη, τη διώχνεις, κι ας χτυπάνε προειδοποιητικά κουδουνάκια στο κεφάλι σου που, φυσικά, σημαίνουν το τέλος. Όχι, ακόμη κι αυτά θα τα βάλεις κάτω από το χαλί.
Κι εκεί έρχεται ο πειρασμός. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, απλώς αυτή τη φορά σου κεντρίζει την προσοχή. Μπορεί να είναι κάτι παλιό, το οποίο, εντελώς ξαφνικά, σου ξυπνάει αναμνήσεις. Για κάποιο περίεργο λόγο, βέβαια, που ούτε εσύ δεν καταλαβαίνεις, ξυπνάν συγκεκριμένες, οι όμορφες. Αυτές που νόμιζες πως έχουν διαγράφει από τα αρχεία του κεφαλιού σου εδώ και πολύ καιρό. Παρ’όλα αυτά, αναβοσβήνουν στο μυαλό σου και αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να το σταματήσεις. Θυμάσαι, τι σου άρεσε, ξεκινάς να αναπολείς και γοητεύεσαι από την αρχή, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Από την άλλη, μια τέτοια έλξη μπορεί να προκύψει και από κάτι καινούριο. Κάτι που σε τραβάει σαν μαγνήτης. Έτσι κι αλλιώς, μπορεί να μη συμβαίνει συχνά, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μας κάνουν, αυτό το περιβόητο κλικ από τις πρώτες ματιές που μας ρίχνουν. Η αίσθηση του νέου, του πρώτου φλερτ τους εξιτάρει. Ενδεχομένως, να θέλουν να ξαναζήσουν τον ενθουσιασμό και ό,τι έντονο μπορεί να προκύψει από αυτήν την κατάσταση.
Ένα άτομο, όσο ηθικό και να είναι ίσως κάποια στιγμή στη ζωή του, να σκεφτεί να μπει σε πειρασμό. Κατά πάσα πιθανότητα, οι αξίες και η νοοτροπία του δε θα το αφήσουν να ενδώσει, όμως οι σκέψεις δε θα αποφευχθούν, επειδή πολύ απλά αυτές δε γίνεται να ελεγχθούν. Το θέμα είναι ποια διαχείριση θα επιλέξει ο καθένας.
Στο τέλος τέλος, η μόνη ηθική στον έρωτα είναι η ειλικρίνεια. Πράξε όπως επιθυμείς εσύ, έτσι ώστε να είσαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου, να σέβεσαι το παρελθόν αλλά ταυτόχρονα, και το παρόν σου. Ειλικρινής απέναντι σε αυτόν που αγαπάς αλλά κυρίως απέναντι σ’εκείνον που σ’αγαπάει. Κάποιος, κάποτε, μου είχε πει πως μια σχέση τελειώνει όταν ένα τρίτο πρόσωπο μπαίνει «απλώς» στο μυαλό του ενός ή και των δύο.
Δεν ξέρω αν εν τέλει είχε δίκιο, αναμφισβήτητα όμως, δεν υπάρχει αυτό το μαγικό κουμπάκι για να αποκλείσεις τις απαγορευμένες σκέψεις σου. Πάντως, ο απόλυτος κυρίαρχος των πράξεων σου, είσαι εσύ.
Επιμέλεια Κειμένου Χρύσας Τικοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
