Η ευτυχία είναι το αγαθό που κυνηγάμε από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας. Βέβαια, μας διαφεύγει πως εκείνη έρχεται εντελώς απροειδοποίητα και σε στιγμές που ξεχνάμε πως την αναζητούμε. Ένας βασικός λόγος που ο άνθρωπος θεωρεί πως είναι δύσκολο να τη βρει, είναι το αίσθημα του ανικανοποίητου. Αυτό, βάζει πολλές φορές φρένο στο να πλησιάσει αυτές τις επικείμενες ευτυχισμένες στιγμές.
Μπορεί να σου έχει συμβεί να δοθείς ολοκληρωτικά σε κάποιο φίλο, να τον εμπιστευτείς, παρ’όλα αυτά όμως, να αισθάνεσαι πως δεν ανταποκρίνεται στο τέλειο μοντέλο φίλου, που έχεις σχηματίσει στο κεφάλι σου. Βγάζεις κατευθείαν τα συμπεράσματα σου και σκέφτεσαι πως ίσως, δεν έχει θέση στη ζωή σου.
Δε σου περνάει, όμως, απ’ το μυαλό ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και συνεπώς, δοτικός με το δικό του τρόπο. Το πιο βασικό κομμάτι του ανικανοποίητου, ωστόσο, έχει να κάνει με το «σύνδρομο» βελτίωσης του εαυτού σου.
Αισθάνεσαι πως κάτι δεν κάνεις καλά, μονίμως. Δεν είσαι αρκετά συνεπής φοιτητής, καλός φίλος, ενδιαφέρον άνθρωπος και το γεγονός πως όλα τα πραγματικά δεδομένα στη ζωή σου διαψεύδουν τα προαναφερόμενα, δε σ’ αγγίζει.
Ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, ουκ ολίγες φορές, έχεις πιάσει τον εαυτό σου να υψώνει τείχη ασφαλείας. Είναι σαν να έχεις φανταστεί και προγραμματίσει το τέλειο άτομο στο μυαλό σου. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά που σε πλησιάζει κάποιος, με το που καταλαβαίνεις πως δεν πληροί τα επιθυμητά χαρακτηριστικά της νοητής λίστας σου, τον απορρίπτεις.
Δεν είναι αρκετά ευγενικός, έξυπνος, αστείος ή μήπως κι εσύ δεν έχεις την απαιτούμενη υπομονή, ώστε να τον γνωρίσεις; Υπάρχει βέβαια και μια άλλη συνηθισμένη περίπτωση. Μπαίνεις διαρκώς στη διαδικασία της αναπόφευκτης σύγκρισης και μάλιστα, εντελώς ασυνείδητα.
Όχι, δεν τον συγκρίνεις απαραίτητα με κάποιον πρώην, αλλά μ’ έναν άνθρωπο που απλώς αποτελεί πρότυπο για εσένα. Συνεπώς, η ξενέρα σου χτυπάει γι’ άλλη μια φορά την πόρτα κι αναρωτιέσαι ξανά, μήπως έχεις εσύ το πρόβλημα.
Τα αποτελέσματα αυτής της καταστασης φαντάζουν στο μυαλό σου, σχεδόν, καταστροφικά. Πολλές φορές αντιλαμβάνεσαι πως οι αντιδράσεις σου είναι υπερβολικές, όχι όμως και ότι μέσα απ’ όλο αυτό το ψείρισμα των ατόμων και των γεγονότων, χάνεις την ουσία.
Εκτός των άλλων, η γκρίνια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου, κι ας προσπαθείς, με νύχια και με δόντια, να μην το δείξεις στους γύρω σου. Άλλωστε, το πραγματικό πρόβλημα είναι πως δεν αρέσει σε σένα η κατάσταση που βιώνεις.
Απ’ την άλλη μεριά, πόσο πιθανό είναι να μη χάσεις ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούσαν να σου προσφέρουν όμορφες στιγμές, γιατί πολύ απλά δε δίνεις ευκαιρίες; Έρχονται στο προσκήνιο οι ανασφάλειες. Κι αν δε μπορέσεις να υπάρξεις, πραγματικά, πλήρης και ευτυχισμένος; Πάντα κάτι θα σου λείπει, πάντα θα σκέφτεσαι πως κάτι καλό, θα μπορούσε να γίνει και καλύτερο. Συνεχώς, κάτι δε θα έιναι αρκετό.
Το να μην ικανοποιείται κανείς εύκολα, μάλλον, φανερώνει έναν άνθρωπο με υψηλό δείκτη ευφυΐας. Αυτό συμβαίνει, επειδή έχει τη δυνατότητα να φιλτράρει και ν’ αναλύει τις σκέψεις του, ενδεχομένως, περισσότερο από κάποιους άλλους. Το θέμα είναι όμως, πως πλέον ευτυχούν εκείνοι που έχουν βρει το νόημα σε ό,τι κι αν κάνουν.
Ίσως, είναι καλύτερα λοιπόν, ν’ αφήσεις στην άκρη όσα δεν μπορείς να φτάσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου. Να μάθεις ν’ αγκαλιάζεις τις ικανοποιημένες, αλλά και τις ανικανοποίητες ανάγκες σου.
Επιμέλεια κειμένου Χρύσας Τικοπούλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
