Κατά γενική ομολογία όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα. Στην κατηγορία αυτή κατατάσσεται, χωρίς δεύτερη σκέψη, και το καλοκαίρι. Περιμένεις εννιά ολόκληρους μήνες να έρθει, αλλά η φράση «δεν κατάλαβα πώς πέρασε» γίνεται ακόμη πιο κλισέ χρόνο με το χρόνο.
Περιμένεις να τελειώσουν δουλειές και σχολές για ν’ αρχίσεις να ασχολείσαι με τα σχέδια των διακοπών. Πού θα πας, με ποιον, τι θα πάρεις μαζί σου, πότε θα κλέισεις εισιτήρια. Όλα οργανωμένα και σε λίστες, μην τυχόν και ξεχάσεις κάτι. Πόσο αγαπημένη είναι αυτή η διαδικασία. Ξέρεις ότι σε περιμένει ένα χρονικό διάστημα γεμάτο τρέλες, περιπέτειες, καινούρια μέρη και πρόσωπα. Ακόμη κι ηρεμία και χαλάρωση. Ναι, είναι οι μέρες του χρόνου που μπορείς να τα συνδυάσεις όλα αυτά.
Το σπίτι δε σε βλέπει ποτέ κι αρχίζεις να χάνεις σταδιακά τις ώρες, τις μερες, αλλά και τους μήνες. Δε σε νοιάζει αν θα κοιμηθείς νωρίς ή αργά. Άλλωστε, δε σε περιμένει καμία υποχρέωση το επόμενο πρωί. Όλη μέρα τρέχεις σε θάλασσες, σε καφέδες και σε ταβέρνες για τσίπουρα.
Για κάποιο λόγο όμως, δε νιώθεις ποτέ σου κούραση. Αλλά αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, θα το βρεις πολύ λογικό. Όταν περνάς όμορφα δε μπαίνεις καν στον κόπο ν’ αναλογιστείς αν οι μπαταρίες σου είναι ξεφόρτιστες. Τις γεμίζουν καθημερινά οι συζητήσεις, τα γέλια, οι βουτιές, ο ήλιος μέχρι και τα ξενύχτια.
Κι εκεί που όλα φαντάζουν -εδώ που τα λέμε είναι κιόλας- ονειρικά, σκάνε μύτη οι συζητήσεις περί εξεταστικής. Και τι θα δώσεις εσύ και πότε θ’ αρχίσεις να διαβάζεις κι αρκούν οι σημειώσεις ή πρέπει να ψαχτούμε περαιτέρω;
Ακολουθούν πολλά, τέτοια απαγορευτικά, εν πάσει περιπτώσει και μάλιστα non stop. Στα τηλέφωνα δε και στις κοινές συνομιλίες τα ίδια. Συνειρμικά, είναι σαν να βγαίνεις για ποτό Σάββατο βράδυ και να συζητάς πόσο αποπνικτικά κουραστική πρόκειται να είναι η Δευτέρα. Κακό, πολύ κακό.
Γιατί να μπεις έστω και νοητά στη ρουτίνα όλου του χρόνου και να χαλάσεις ή τέλος πάντων να μειώσεις την ανεμελιά που σε κατακλύζει το συγκεκριμένο διάστημα; Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι ν’ αγχωθείς και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα, αφού προφανώς, δε θ’ αρχίσεις διάβασμα μέσα στις διακοπές.
Απ’ την άλλη, έχεις και τους δικούς σου που μετά τις δύο κλασσικές ερωτήσεις για το αν τρως κι αν ντύνεσαι καλά, ρωτάνε πότε θα γυρίσεις για ν’ ασχοληθείς σιγά-σιγά με την εξεταστική. Εντάξει, τουλάχιστον κουραστικό. Το άγχος σου χτυπάει την πόρτα και λέγε-λέγε δεν έχεις καμία άλλη επιλογή απ’ το να την ανοίξεις.
Κι αν τολμήσεις ν’ αντιπαρατεθείς, θ’ ακούσεις κι όλο το υπόλοιπο ποίημα για το πότε θα πάρεις πτυχίο και για το πόσο τα φορτώνεις όλα στον κόκκορα. Κι όλα αυτά επειδή στρεσάρονται αυτοί, λες και πρόκειται να δώσουν οι ίδιοι. Συμπέρασμα: απλώς συμφωνείς και διαβεβαιώνεις πως θα ξεκινήσεις διάβασμα μόλις γυρίσεις, χωρίς πολλά-πολλά.
Μία πολύ καλή λύση, λοιπόν, είναι να κλείσεις τα τηλέφωνα ή τουλάχιστον το ίντερνετ. Εκτός των άλλων, είναι ωραίο να χάνεσαι για λίγο μέσα σε ό,τι ζεις. Μπορεί να πέσεις σε μια μικρή κατάθλιψη όταν θ’ αναγκαστείς να ξαναμπείς στους καθημερινούς ρυθμούς και να νοσταλγείς εκείνες τις μέρες για εβδομάδες ολόκληρες.
Αναντίρρητα, όμως, θα έχεις περάσει τις πιο ελεύθερες και ξέγνοιαστες διακοπές. Έτσι, άλλωστε, προστίθεται άλλος ένας λόγος που δε θα τις ξεχάσεις ποτέ!
Επιμέλεια κειμένου Χρύσας Τικοπούλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
