Ο χωρισμός είναι μια επίπονη διαδικασία. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Παρ’ όλα αυτά, ο σημαντικότερος ίσως είναι πως η απόρριψη αποσυντονίζει εξ ολοκλήρου την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που τη βιώνει. Ειδικά εκείνου που έχει μια, σχετικά, σταθερή προσωπικότητα.
Αυτό συμβαίνει επειδή το συγκεκριμένο άτομο μπορεί να αμφισβητήσει τον εαυτό του ευκολότερα. Τουτέστιν να φορτώσει όλες τις ευθύνες και τα σπασμένα στο δήθεν ανεπαρκές «είναι» του και να μη σταματήσει να αναρωτιέται τι έκανε λάθος. Γιατί ναι, είναι σίγουρος πως το λάθος ήταν δικό του.
Όταν ένα άτομο περνάει από αυτήν την κατάσταση θα ήταν ωφέλιμο να μη ρίχνει αλάτι στην πληγή, δηλαδή να μην έχει πολλά-πολλά με τον πρώην. Γνωρίζει πολύ καλά, άλλωστε, πως κάτι τέτοιο μόνο κακό μπορεί να του κάνει.
Καταρχάς, ξέρει –ακόμα κι όταν δε θέλει να το παραδεχτεί– πως ελπίζει στην επανασύνδεση. Ποντάρει στη μετάνοια του ανθρώπου που αποφάσισε πως δεν τον θέλει πια στη ζωή του. Συνεπώς, πληγώνεται περισσότερο. Κι είναι λογικό –αν το σκεφτείς–, μπορεί να χαρακτηριστεί σχεδόν μαζοχιστικό. Άλλο που εκείνη την ώρα δεν το αντιλαμβάνεται. Ποιος άνθρωπος όντας ερωτευμένος μπορεί να γκρεμίσει τα τείχη των συναισθημάτων του και να βρει κάπου κρυμμένη τη λογική του;
Μέσα απ’ όλη αυτή τη διαδικασία της καθημερινής επαφής με τον πρώην σύντροφο καταλαβαίνει πως πονάει περισσότερο επειδή εκείνος, ενδεχομένως, του μιλάει «φιλικά». Όχι, δηλαδή, όπως πριν. Όχι σαν τον άνθρωπό του. Κι είναι επόμενο επειδή όντως χωρίσανε.
Μόνο που ο ένας, αυτός που νιώθει ακόμα, δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί. Είναι σαν να του φωνάζει ο πρώην άνθρωπός του, διακριτικά κι ύπουλα μαζί, πως τελειώσανε και πως, εντάξει, δεν τον πολυνοιάζει. Αν τον ενδιέφερε, δε θα άντεχε ούτε εκείνος να επικοινωνούν συνεχώς, θα το απέφευγε. Κι αυτό είναι, αναμφισβήτητα, χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Εκτός απ’ το γεγονός ότι είναι κι εγωιστικό, διότι προφανώς δε δίνει τον χρόνο και τον χώρο στον απέναντι να διαχειριστεί κι εν τέλει να ξεπεράσει αυτό που του συμβαίνει.
Επίσης, αν το καλοσκεφτείς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα όλη αυτή η διαδικασία. Με αυτόν τον άνθρωπο δεν είστε φίλοι, ούτε και σύντροφοι πλέον. Άρα το συμπέρασμα είναι ένα, θα γίνονται ασταμάτητες συζητήσεις μαζί του χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Που σημαίνει πως εκτός από το ότι δεν αποκομίζεις κάτι, σίγουρα σκαλίζεις στάχτες, που μάντεψε, δε θα ξαναγίνουν φωτιά.
Βέβαια το ίδιο άσχημη –ίσως και περισσότερο– είναι η φάση που επειδή χώρισες διαγράφεις τον άλλον από παντού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνεις αυτό. Άλλωστε αν θεωρήσουμε πως η ζωή είναι ταξίδι, οι αναμνήσεις σίγουρα είναι οι βαλίτσες μας. Είναι εκείνες οι στιγμές που όταν τις ζούσες ευχόσουν να περάσουν γρήγορα, όμως ακόμα κι αυτές ενδέχεται να σε έκαναν τον άνθρωπο που είσαι τώρα. Πιο ανθεκτικό, πιο ώριμο, πιο ζωντανό σε τελική ανάλυση.
Όπως και να ‘χει το βασικό είναι να σκεφτείς καλά τον εαυτό σου και να τον προσέξεις. Δε σε βοηθάει να μιλάς non stop με τον πρώην; Πολύ πιθανόν όχι, οπότε μην το κάνεις! Πού ξέρεις, μπορεί να έρθει η στιγμή που θα μιλάς μαζί του χωρίς να σε στενοχωρεί η οποιαδήποτε σκέψη. Που θα σε ενδιαφέρει μόνο σαν άνθρωπος και θα θες να μαθαίνεις, απλώς, τα νέα του.
Προς το παρόν όμως, βγες έξω, περπάτησε, δες φίλους, διάβασε για τη σχολή, οργάνωσε εκείνο το ταξίδι που ήθελες ανέκαθεν να κάνεις, δημιούργησε. Κυρίως, προχώρα. Βρες τη δική σου έξοδο κινδύνου κι ετοιμάσου να αγκαλιάσεις ό,τι είναι να βρεθεί στο δρόμο σου.
Δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κανένας πως όσα ακολουθούν θα αξίζουν τον κόπο, όμως το σίγουρο είναι πως θα ‘ρθουν. Κι εσύ θα έχεις την ευκαιρία να τα εξερευνήσεις!
Επιμέλεια Κειμένου Χρύσας Τικοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
