Πετυχαίνεις κάτι καλό, που, αν είσαι και δύσκολος άνθρωπος, δεν το καταφέρνεις συχνά. Και περνάς καλά. Τι πιο σημαντικό απ’ αυτό. Αν το έχεις, όλα τα υπόλοιπα έρχονται χωρίς καν να το καταλάβεις. Άλλωστε, το πρώτο στάδιο μιας σχέσης είναι πάντα το καλύτερο. Όλοι το ξέρουν αυτό. Aνυπομονησία, πάθος, suspense, όλα μαζεμένα.
Όσο περνάει ο καιρός βρίσκετε ένα δικό σας κώδικα επικοινωνίας. Κι εκεί που όλα βαίνουν καλώς, κι ακόμη κι όταν η συνεννόηση δεν είναι κι άψογη, τα καταφέρνετε. Βέβαια, σημαντικός παράγοντας του συγκεκριμένου αποτελέσματος είναι η face to face καθημερινή επαφή. Τι γίνεται, όμως, όταν ενώ καλά-καλά δεν έχεις προλάβει να μάθεις τον απέναντι μπαίνει στη μέση η απόσταση;
Θα έχεις ακούσει άπειρες φορές πως αν τυχόν υπάρξει το συγκεκριμένο θέμα σε μια σχέση, το πιο πιθανό είναι να μην έχει και την καλύτερη έκβαση. Απ’ την άλλη, ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αντοχές και νοοτροπία. Αυτό σημαίνει πως, για παράδειγμα, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος.
Προσοχή όμως, κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο. Είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν στιγμές που τα νεύρα σου θα χτυπήσουν κόκκινο, που θα θες να φωνάξεις πως δεν αντέχεις άλλο. Κι αυτό όχι απαραίτητα επειδή ο σύντροφος σου, σου δίνει κάποιο δικαίωμα. Σου φτάνει μόνο και μόνο το γεγονός πως δεν τον βλέπεις.
Δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις, ούτε να κοιμηθείς μαζί του. Δεν περιμένεις να τελειώσει η μέρα για να βρεθείτε. Βασικά αυτό είναι το πρόβλημα, δεν έχεις να περιμένεις κάτι. Το μόνο που περιμένεις πώς και πώς είναι να περάσουν οι μέρες για να επέλθει η επόμενη συνάντησή σας.
Κι όταν συμβαίνει κάτι για το οποίο θέλεις να μιλήσεις σ’ εκείνον, δεν μπορείς παρά μόνο στο τηλέφωνο, αλλά τι να το κάνεις. Δεν είναι το ίδιο. Και σε τρελαίνει. Όχι, πλέον δε σας χωρίζουν λίγα τετράγωνα, αλλά χιλιόμετρα, πολλά χιλιόμετρα.
Εκτός των άλλων, το κύριο πρόβλημα της απόστασης δεν είναι η ζήλια, επειδή θεωρητικά όταν συμφώνεις να ξεκινήσεις ή να συνεχίσεις μια σχέση κάτω απ’ τις συγκεκριμένες συνθήκες υπάρχει αυτό το πολύ σημαντικό συστατικό της εμπιστοσύνης. Καλά, όχι ότι δε θα σ’ απασχολήσουν κάποια στιγμή κι αυτά τα θεματάκια, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν είναι εκείνα που σε χαλάνε.
Η ζήλια που νιώθεις βασικά είναι άλλου τύπου. Αφορά εκείνους που βλέπουν τον άνθρωπό σου συνέχεια, που υπάρχουν στην καθημερινότητά του de facto, ενώ εσύ όχι.
Κι αυτό το κινητό, που έχει γίνει η προέκταση του χεριού σου απ’ το πουθενά; Πόσες φορές έχουν γίνει παρεξηγήσεις μέσω των γραπτών μηνυμάτων; Άλλα λες εσύ, άλλα καταλαβαίνει ο απέναντι και μέχρι να λυθεί το οτιδήποτε είσαι σ’ αναμμένα κάρβουνα.
Είναι αυτές οι κλασσικές ερωτήσεις του στιλ «πώς να το πήρε αυτό;» και «δεν εννοούσα κάτι, αλλά λες να το πήρε στραβά;» κλπ. Συνεπώς, θέλοντας και μη, είσαι σε μια μόνιμη πρίζα κι είναι λογικό. Με τον καιρό βέβαια, μπορεί και ν’ ανεβάζεις λιγότερη πίεση συγκριτικά με την αρχή. Είναι και κάπως θέμα συνήθειας.
Όπως και να ‘χει, όταν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι συνεννοήσιμος και κυρίως δείχνει ότι θέλει να είναι μέσα σ’ αυτό το λούκι, το παλεύεις. Ο λόγος είναι απλός: εφόσον μηδενίζει τις διαφωνίες και τις αμφιβολίες, είτε είναι κοντά σου είτε όχι, σκέψου πόσο εύκολα μπορεί να μηδενίσει τα χιλιόμετρα.
Επιμέλεια κειμένου Χρύσας Τικοπούλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
