Η φιλία, λένε, είναι το μεγαλύτερο αγαθό στη ζωή του ανθρώπου. Πόσο μάλλον η παιδική, αυτή που με την πάροδο του χρόνου γίνεται αδερφική, χωρίς καν να το καταλάβεις.
Είναι τόσο παλιά ιστορία που δε θυμάσαι καν πως ξεκίνησε, ποια ήταν η πρώτη σκέψη, η πρώτη σου λέξη, όταν συνάντησες τον άνθρωπο που θα στεκόταν δίπλα σου μια ολόκληρη ζωή. Θυμάσαι, παρ’όλα αυτά, πως μαθαίνατε μαζί ποδήλατο χωρίς ροδάκια, πως τρώγατε τα μούτρα σας και κλαίγατε και οι δύο μαζί, ασχέτως, που χτύπησε μόνο ο ένας. Αργότερα, που περίμενες ανυπόμονα να έρθουν οι διακοπές και μέχρι τότε στέλνατε γράμματα και φωτογραφίες ο ένας στον άλλον, ακόμη κι αν η απόσταση που σας χώριζε υπολογιζόταν στη μία ώρα. Εσείς νιώθατε πως ανάμεσα σας, βρίσκονταν ολόκληρες ήπειροι. Μετρούσες αντίστροφα τις μέρες για να πας στο χωριό και να κάνεις τις ατελείωτες βόλτες μαζί του, τα θεατρικά, τα καραόκε.
Ύστερα, καταλάβαινες σιγά-σιγά ότι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες και προσωπικότητες μοιράζονται τις ίδιες συνήθειες και τις γουστάρουν το ίδιο. Μαθαίνει από εσένα και, παράλληλα, εσύ από εκείνον και αντιλαμβάνεσαι πως ο χαρακτήρας του περιέχει στοιχεία του δικού σου, και το αντίστροφο.
Στη συνέχεια, μεγαλώνετε και τα καραόκε, τα θεατρικά και τα ποδήλατα αντικαθίστανται από το μπαμ της εφηβείας. Κάνετε παρέες, ξαφνιάζεστε από το πόσο απρόσμενα άρχισε να σας ενδιαφέρει η ιδέα του έρωτα και το πόσο θέλετε να τον ζήσετε. Και μετά, τα πρώτα καρδιοχτύπια, οι πρώτες ξενέρες, η πρώτη απογοήτευση που -ακόμη και σήμερα- αντιπαθείτε το άτομο που την προκάλεσε. Οι μικρές τρέλες που τότε φάνταζαν τεράστιες στα μάτια σας. Τα ψέματα στους γονείς, και το κρυφτό για να μπορέσετε να μείνετε άλλη μία ώρα έξω.
Τα μεθύσια και τα επακόλουθα χτυπήματα κουδουνιών γνωστών-αγνώστων, η αγωνία να μη σας καταλάβουν και τα ακατάπαυστα γέλια στο τέλος. Το κάψιμο στο Fifa και το WoW, των μεν, μέρες και νύχτες ολόκληρες. Και φυσικά, όποιος χάσει, πίνει περισσότερο και βρίσκεστε πάλι πιωμένοι κάνοντας φιλοσοφικές συζητήσεις μέχρι πρωίας. Οι ατέρμονες συζητήσεις, των δε, τα ψώνια και οι προετοιμασίες για το πολυπόθητο ποτό του Σαββάτου. Μετά απ’αυτά, έρχεται η στενοχώρια και η πίεση των πανελληνίων αλλά και η κανονισμένη πενθήμερη που μοιάζει με όαση μέσα στους ρυθμούς του «δεν προλαβαίνω», που παρεμπιπτόντως, εκείνη την χρονιά ήταν, αναντίρρητα, το τραγούδι σας.
Κάποια στιγμή, όμως, ο εφιάλτης τελειώνει. Βγαίνουν τα μόρια και οι βάσεις. Σε άλλη πόλη εσύ, σε άλλη εκείνος και ως απόρροια, πλέον δε θα μπορείτε να είστε μαζί κάθε μέρα. Δώσ’του τα ταξίδια και οι εκδρομές, και κάθε φορά που επιστρέφετε στα σπίτια σας φροντίζετε να αναπληρώσετε το χαμένο χρόνο με τους καλύτερους και πιο διασκεδαστικούς τρόπους. Δοκιμάζετε άλλες παρέες, άλλα μαγαζιά, άλλα ποτά, άλλα τσιγάρα, μα πάντα μαζί.
Φιλία, λοιπόν, και πόσο μάλλον παιδική, σημαίνει ιδιαίτερη σχέση. Το συγκεκριμένο άτομο δεν είναι μόνο παρέα, είναι οικογένειά σου. Ξέρει πότε θες να σε αφήσει μόνο σου ή πότε να είναι πάνω από το κεφάλι σου, είτε για να σε φροντίσει είτε για να κάνει απλώς τον καραγκιόζη. Άλλωστε, είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να το κάνει τόσο εύστοχα και αποτελεσματικά. Κάποιες φορές σε σοκάρει που πράττει ακριβώς όπως θέλεις, χωρίς να του το έχεις πει, αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι λογικό, σε ξέρει καλύτερα απ’ ότι εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό. Σου εμπνέει εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια αλλά, ταυτόχρονα, σου την προσφέρει κι εκείνος.
Χαίρεται περισσότερο από εσένα με τη χαρά σου και στενοχωριέται με τη λύπη σου. Δεν ξέρω τι είναι σημαντικότερο, τελικά, πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνος τα κάνει και τα δύο.
Συντάκτης: Χρύσα Τικοπούλου
