Ακόμα διασκεδάζουμε με τραγούδια των ‘90s και ‘00s

Ελάτε τώρα, μην ντρέπεστε. Δεν είναι κακό να το παραδεχτείτε κι εσείς πως την βρίσκετε απίστευτα με τραγούδια των 90’s και των 00’s. Καμία ενοχή δεν πρέπει να υπάρχει, ούτε καν ντροπή, γιατί όντως αυτά τα τραγούδια έχουν ακόμη την ικανότητα να σου φτιάχνουν το κέφι. Και μην πείτε όχι, γιατί σας έχουμε δει και ξέρουμε πώς κουνιέστε, σαν ξεκούρδιστες μαριονέτες, όταν τα ακούτε σε κλαμπάκια και μπαράκια.

Είναι φανερό πως τα καλύτερα κομμάτια γράφτηκαν εκείνες τις δεκαετίες. Οι περισσότεροι τότε νόμιζαν πως ήταν απλώς χιτάκια της εποχής, που θα ξεχαστούν. Πού να ξέρανε, όμως, πως μέχρι και σήμερα έχουν φανατικό κοινό και τρελή απήχηση. Ακόμη και σε γενιές που όταν βγήκαν αυτά τα τραγούδια τα παιδιά δεν υπήρχαν καν σαν ιδέα. Βλέπε τα παιδιά του 2000, που ήταν αγέννητα τότε κι όμως τώρα τα ακούν και τα απολαμβάνουν.

Μυστική συνταγή διαχρονικότητας για εκείνα τα τραγούδια δεν υπάρχει. Ίσως ήταν το μπιτ τους, οι στίχοι τους, κανείς δε γνωρίζει. Απλά δεν μπορείς να τα ξεχάσεις αυτά τα κομμάτια και μάλλον δε θες. Ποιος δε χορεύει ακόμη με το «bailamos» του Enrique; Και σπασμένο πόδι να έχεις, μόλις το ακούσεις σηκώνεσαι κι αρχίζεις τις στροφές. Λίγο το ισπανικό ρεφρέν, λίγο ο Enrique, ε, δε θέλεις και πολύ.

Ξέρει κανείς το συγκρότημα Aqua; Όχι, ε; Λογικό. Το τραγούδι τους, όμως, το «Barbie girl» ακόμη το ακούμε και κάνουμε σαν δίχρονα μωρά. Ακόμη και το «Genie in a Bottle» όταν το ακούς, όπου και να είσαι, κουνάς δεξιά κι αριστερά το κορμί σου στο ρυθμό του.

Μην ξεκινάτε πάλι τις ντροπές, παραδεχτείτε πως και τα ακούτε ακόμη και σας αρέσουν. Το καλύτερο έρχεται. «Hit me baby one more time», τραγούδαγε η Britney κι ο κόσμος παραληρούσε. Τι ράδιο, τι κλαμπ, μόλις το ακούς αρχίζεις να λικνίζεσαι λες και δε σε βλέπει κανείς, κι αρχίζεις «I must confess that my loneliness is killing me now..» και πάει λέγοντας.

Και ποιος ξεχνάει το «So tell me what you want, what you really, really want..» των θρυλικών Spice Girls. Το ακούς σήμερα και δίνεις 100 γύρες κάνοντας νόημα στο σύντροφο «αγοράκι, αν θες να είσαι μαζί μου, κοίτα να τα βγάλεις πέρα με τις φίλες μου». Όλο νόημα το τραγούδι, με τέτοιο ρυθμό που και κοιμισμένος να είσαι, ξυπνάς και χορεύεις.

Μην ξεχνάμε, όμως, και τα ελληνικά, διαχρονικά κι αγαπημένα. Α, ρε Στέλλα, που τώρα σου μιλάει και τώρα σε ζητάει, να ‘ξερες εκείνη την εποχή τι ύμνος θα γινόταν το τραγούδι σου. Τώρα το ακούς και χτυπάς και παλαμάκια για να πιάσεις ρυθμό.

«Μωρό μου, sorry, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι». Άχου το μωρέ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτό το τραγούδι θα το ακούς και θα το χορεύεις, όσο θα κάνεις παύσεις για γελάκια, αφού σκέφτεσαι πόσο μικράκι ήσουν όταν είχε πρωτοβγεί.

Αμ το άλλο; Τι κάνεις μόνη σου, μες στο σαλόνι σου, Δέσποινα; Καλά, αυτό ειδικά το τραγούδι δεν υπάρχει, θρύλος. Να το τραγουδάς εκεί γύρω στην παιδική, οριακά εφηβική, αθώα ακόμα ηλικία, να το φωνάζεις με άνεση κι όλοι γύρω σου να γελάνε, χωρίς να καταλαβαίνεις πού είναι το αστείο. Για να το ακούς τώρα, να καταλαβαίνεις ξεκάθαρα τι εννοούσε, να τρως τις φρίκες σου και να κοκκινίζεις όσο σκέφτεσαι τι άκουγες μωρό παιδί.

Σάκηηη, θέλεις ή δε θέλεις; Ρητορική ερώτηση, Σάκη μου, γιατί βεβαίως όλοι θέλουνε. Ακόμη και σήμερα το ακούς λυγίζοντας πόδια μιμούμενος κινήσεις του Ρουβά, όπου κι αν βρίσκεσαι.

Υπάρχουν πολλά παλιά τραγούδια, τόσο ξένα όσο κι ελληνικά, που σου ανεβάζουν το κέφι απ’ την πρώτη νότα. Δε θα μάθεις ποτέ το λόγο. Ίσως γιατί σε δένουν συναισθηματικά με τα πιο όμορφά σου χρόνια, ίσως γιατί τώρα όσα βγαίνουν λίγο-πολύ μοιάζουν μεταξύ τους, ενώ εκείνα ήταν μοναδικά. Ίσως γιατί πια είναι όλο μοντάζ, φωνητικά, ηλεκτρονικά και μόνο εικόνα. Τότε ήταν άλλες εποχές, ως και τραγούδια είχαν άλλο νόημα, είχαν μεράκι και προσωπική σφραγίδα. Τότε που η μουσική γραφόταν όντως απ’ την καρδιά κι όχι απλά για να βγει ένα ακόμη τραγούδι ή ένας δίσκος για τα λεφτά.

Τώρα τα ακούς με το παρεάκι σε ‘κείνες τις επικές βραδιές σας και σκέφτεσαι τι γαμάτα που ήταν τα νιάτα σας με αυτά τα τραγούδια.  Βλέπετε τις νεαρές ηλικίες που σας κοροϊδεύουν και σας θεωρούν γέρους που τα προλάβατε, αλλά μόλις τα ακούσουν κι αυτοί τρελαίνονται. Ίσως απλά εκείνες τις δεκαετίες να γραφτήκανε τα πιο ωραία τραγούδια και να ‘μαστε τυχεροί που τα ζήσαμε.