Δε γίνεται να με διώχνεις και να μη με αφήνεις να φύγω

«Ήταν ωραίο αυτό που είχαμε, αλλά πρέπει να σταματήσει εδώ». Έτσι απλά το ρίχνεις το τέλος. Ωραίο, αλλά τέλος. Τι πάει να πει αυτό, ρε φίλε; Κι αφού ήταν ωραίο γιατί να τελειώσει; Τέλος πάντων, όχι πως θα πάρω και ποτέ απάντηση γι’ αυτά.

Αλλά αφού τέλειωσε, φεύγα μια και καλή απ’ τη ζωή μου. Δεν μπορείς να με διώχνεις, όμως, και να μη με αφήνεις να φύγω. Βασικά να μη δέχεσαι ότι φεύγω. Αφού με έδιωξες, άσε με. Δε γίνεται να θίγεσαι όταν πάω να φύγω. Αφού εσύ με έδιωξες. Άσε με να προχωρήσω. Τι θες, δηλαδή; Να με αποτελειώσεις μία κι έξω;

Αυτό είναι εγωιστικό. Σε άλλη φάση της σχέσης μας, ναι, θα ήταν ωραίο να είσαι κτητικός, αλλά αφού με διώχνεις, δεν έχεις πλέον το δικαίωμα να ζητάς και τα ρέστα για την όποια επόμενη κίνησή μου.

Θες να τρέχω από πίσω σου; Να σε παρακαλάω να μη με αφήσεις; Να με θες μόνο όταν με έχεις ανάγκη; Κι εσύ να φεύγεις αδιάφορα πάλι και πάλι; Να με θες μόνο για να επιβεβαιώνεις τον εγωισμό σου; Ή για να επιβεβαιώνεις ότι σε θέλω ακόμη και με έχεις στα πόδια σου;

Θες να έχεις ξανά όλη την προσοχή μου γιατί; Για να νιώθεις σημαντικός ξανά; Για να αποδεικνύεις πως παίζεις τις γκόμενες στα χέρια σου; Ή για να παίζεις το μαγκάκι και να μου δίνεις ξανά ελπίδες ενώ πίσω από εμένα θα περηφανεύεσαι πως γύρισα από μόνη μου ενώ εσύ με απορρίπτεις;

Κι αν εγώ σου πω «όχι», μετά τι; Θα έρθεις πίσω μετανιωμένος με όλα εκείνα τα γλυκόλογα που λες κι εγώ θα ξαναπέσω στα δίχτυα σου; Γιατί θα είναι όλα εκείνα που θέλω να ακούσω να λες. Κι εγώ η χαζή θα σε πιστέψω. Θα σε επιβεβαιώσω ξανά πως είμαι εκεί κι εσύ θα το διασκεδάσεις και θα ξαναφύγεις.

Ανασφάλειες είναι αυτές, μωρό μου. Αφού ήθελες να φύγω, τι θες και γυρνάς;  Να πας αλλού τώρα, όχι σε μένα. Δε θα σου επιτρέψω να ξανάρθεις για να ικανοποιήσεις τον ηλίθιο εγωισμό σου. Αφού με έδιωξες, θα φύγω. Χωρίς πολλά λόγια. Θα φύγω, χωρίς αποχαιρετισμούς με λυγμούς, χωρίς να πάρω κάτι από σένα. Ούτε ενθύμια, ούτε φωτογραφίες, ούτε τίποτα. Όλα αυτά μόνο κακό θα μου κάνουν. Κι εγώ θέλω μόνο το καλό μου απ’ τη στιγμή που κι εσύ αποφάσισες για το δικό σου καλό.

Θα είναι ένα αντίο με τελεία και παύλα κι όχι ένα αντίο με τρεις τελείες, ατέλειωτο, ακουμπισμένο στο άπειρο για μια τυχόν επανασύνδεση. Όχι. Θα είναι ένα αντίο με τελεία! Γιατί θα το εννοώ αυτό το αντίο και δε θα το εξευτελίσω επιστρέφοντας ξανά στον τόπο του εγκλήματος.

Η κλεψύδρα δείχνει πως ο χρόνος μας τελείωσε απ’ τη στιγμή που είπες «τέλος» κι εκεί θα μείνει. Μόνο που πρέπει να με αφήσεις. Μη με κρατάς. Αφού θες να φύγω, δε θέλω πια ούτε αγκαλιές, ούτε τηλεφωνήματα και μηνύματα με τα τυπικά, ούτε «κάποτε θα τα ξαναπούμε». Όχι. Αυτά είναι σκόρπιες ελπίδες. Κι επειδή το τέλος είναι τέλος, αυτά εγώ δεν τα θέλω. Μακριά από εμένα.

Δε θα ζω με την ελπίδα ενός μελλοντικού «αν». Ζω και βλέπω το παρόν και τον ενεστώτα. Τον ενεστώτα του «τέλος εγώ κι εσύ» κι όχι του μέλλοντα μπορεί να είμαστε ξανά μαζί κάποτε. Γιατί έχω μάθει να σέβομαι τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου, τον χρόνο που αφιέρωσα σε αυτό που αγαπούσα και την ίδια την καρδιά μου που σου άνοιξα και μπήκες. Δε θα σου επιτρέψω να ξαναέρθεις, γιατί τέτοιες δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, ενώ οι τρίτες είναι για τους γελοίους.

Γι’ αυτό, μωρό μου, αφού με διώχνεις άσε με. Μη με κρατάς. Άσε με να φύγω από σένα. Άσε με να φύγω απ’ το τέλος που εσύ επέλεξες και δε δέχεσαι. Άσε με να γλυτώσω απ’ το καπρίτσιο σου πως μπορεί να είμαι ευτυχισμένη αλλού. Απλά άσε με και μη με κρατάς πια!