Σου έχουν πει ποτέ, πως το χειρότερο σε μια σχέση είναι η απόσταση; Η απόσταση επειδή κάποιος είναι μακριά και δεν μπορεί να είναι μαζί σου; Ίσως ναι, να είναι κακό να υπάρχει χιλιομετρική απόσταση σε ένα ζευγάρι μα δεν νομίζω να υπάρχει κάτι χειρότερο απ’ την συναισθηματική απόσταση ανάμεσα σε αυτό.
Κανείς δεν πρέπει να φοβάται τα χιλιόμετρα που τον χωρίζουν με το ταίρι του. Όλοι βρισκόμαστε ένα μήνυμα μακριά απ’ τον άλλον. Κι ας πάει να γαμηθεί η απόσταση, γιατί καμιά απόσταση δεν εμποδίζει την αληθινή επιθυμία του άλλου για να έρθει να σε δει.
Γιατί έτσι πρέπει να είναι, να είσαι με κάποιον που θα ψάχνει και μέχρι την πιο ηλίθια αφορμή για να σε βρει. Εξάλλου όποιος ερωτεύεται, ξεχνάει όλες τις αποστάσεις και τα εμπόδια και δεν υπολογίζει τίποτα.
Αυτό που πρέπει να φοβάσαι είναι η συναισθηματική απόσταση. Αυτό, ρε φίλε, που κοιτάζεις τον άνθρωπό σου και ξέρεις πως κάτι άλλαξε, πως κάτι δεν είναι όπως πριν. Τον βλέπεις σαν ξένο, λες και δεν είναι αυτός που ερωτεύτηκες. Βλέπεις ένα αδιάφορο κενό απέναντί σου. Λες κι είναι αναγκασμένος να είναι μαζί σου, λες και είσαι υποχρέωσή του κι όχι επιθυμία του.
Κι αρχίζεις και σκέφτεσαι τι σκατά γίνεται. Γιατί βάζει μια απόσταση μεταξύ σας. Γιατί σε απομακρύνει. Τι θέλει δηλαδή; Να ζείτε τον έρωτά σας από μακριά λογικά, μπας και κολλήσετε τίποτα πραγματικά συναισθήματα -ναι, σωστά.
Τι πήγε λάθος, ποιος φταίει, σκέφτεσαι. Η συναισθηματική σου ασφάλεια χάνεται και ρίχνεις κάτω όλες τις άμυνές σου κι αρχίζεις την επίθεσή σου προς τον σύντροφό σου, ρίχνοντας του όλο το φταίξιμο.
Λες εντάξει, θα προσπαθήσεις περισσότερο. Μα για κάθε ένα βήμα που κάνεις να έρθεις κοντά του, αυτός μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ σας. Καλύτερα να σας χωρίζουν χιλιόμετρα παρά σε απόσταση αναπνοής να σας χωρίζει η γαμημένη αδιαφορία του άλλου. Κι είναι η φάση που δεν έχεις σκοπό να φύγεις μα ούτε πια κίνητρο για να μείνεις.
Το συναισθηματικό χάσμα παραμένει αγεφύρωτο κι όλο μεγαλώνει. Αρχίζει να εκφράζεται πλέον κι απ’ τις δύο πλευρές με εντάσεις, θυμό, αδιαφορία κι εννοείται μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας για τον σύντροφό σου.
Δεν μπορείς πλέον να επικοινωνήσεις με τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί σου. Έχετε χάσει τη ζωντάνια σας κι όλα αυτά που σας ένωναν. Σκέφτεσαι πως με αυτόν τον άνθρωπο έκανες όνειρα ενώ τώρα βλέπεις ένα σκληρό τείχος ανάμεσά σας.
Σιγά-σιγά βλέπεις πως το άτομο που βρίσκεται απέναντί σου, δεν σου είναι πια τόσο οικείο. Οι ενδείξεις τρυφερότητας κι έρωτα, είναι τόσο ανύπαρκτες πλέον, που σου φαίνεται παράξενο να σκεφτείς να ακουμπήσεις τον σύντροφό σου έστω και λίγο. Και το χειρότερο είναι πως δε σε νοιάζει πλέον αν του αρέσεις ή όχι, αν σε επιθυμεί γι’ αυτό που είσαι.
Κυριαρχεί και σένα πλέον μια αδιαφορία. Παύεις να διεκδικείς και να πολεμάς για αυτό τον έρωτα, όχι γιατί δε νιώθεις κάτι, απλά γιατί πληγώθηκες με την τόση αδιαφορία του συντρόφου σου.
Πενθείς βουβά για αυτή τη σχέση, που αν και ξεκίνησε από τρελό έρωτα, κατέληξε να τελειώνει σιγά-σιγά, έτσι αθόρυβα. Καταλαβαίνεις πως κι ο σύντροφός σου βλέπει αυτή την απόσταση μα δεν κάνει κάτι. Αποσύρεται κι αυτός βουβά.
Αυτή η συναισθηματική απόσταση λοιπόν, είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια σχέση. Γιατί ξέρουμε πως αν κάποιος σε θέλει, δεν επιτρέπει να χαθείς κι ούτε υπολογίζει εμπόδια και χιλιόμετρα.
Όταν όμως το καμπανάκι αυτού του γαμημένου του συναισθηματισμού, σου χτυπήσει την πόρτα, τότε ναι, όλα αλλάζουν. Γιατί δε γίνεται να υπάρχει κάποιος που θα θέλει να μείνει σε μια σχέση, που πέραν απ’ τις προσπάθειες που έγιναν, δεν περνάει ούτε ο ίδιος πλέον καλά.
Γι’ αυτό όποιος ξαναπεί πως η χιλιομετρική απόσταση σε ένα ζευγάρι είναι καταστροφική, ας σκεφτεί τι μπορεί να κάνει η συναισθηματική απόσταση…
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τσίβικου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Τσίβικου
