Δεν υπάρχει χειρότερη δικαιολογία απ’ το «θέλω χρόνο»

«Θέλω χρόνο να ξαναβρώ τον εαυτό μου». Βρε, άι σιχτίρ που μου θέλεις και χρόνο. Τι θέλεις, δηλαδή; Να κάτσει ο άλλος  να περιμένει πότε θα σου φέξει πως τελικά πήρες τον χρόνο που χρειαζόσουν κι είσαι οκ τώρα να επιστρέψεις; Βρε, άσε μας από εδώ.

Το «θέλω χρόνο» είναι για τους δειλούς. Κι εσύ δειλός αποδείχθηκες. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη φράση κι ούτε θέλω. Και τι σημαίνει «θέλεις χρόνο»; Βαρέθηκες, δηλαδή, αυτό που είχες με κάποιον, θες τον χρόνο σου, όπως λες, έτσι, να ψαχτείς λίγο από εδώ κι από εκεί και μετά, αν δε βρεις κάτι καινούριο που θα σε εξιτάρει, θα έρθεις πίσω στο δεδομένο σου; Μπα, δε νομίζω.

Δε γίνεται να λες «θέλω χρόνο να μείνω μόνος μου». Γιατί απ’ την αρχή αποζητάς τη σχέση, τη δέσμευση, την ένωση όταν μετά από λίγο καιρό θες τη μοναξιά σου πάλι; Θες ξανά την ησυχία σου, να τα βρεις ξανά με τον εαυτό σου, να μην έχεις έννοιες, να μη ρωτάς, να μη μαθαίνεις, να μη φροντίζεις κάποιον άλλον παρά μόνο τον εαυτό σου. Δεκτό. Αλλά αυτό σημαίνει το «θέλω χρόνο να τα βρω με τον εαυτό μου» και δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με τον άλλον τον κακομοίρη που απαιτείς να σε περιμένει.

Όλες οι σχέσεις θέλουν κάποιες θυσίες, κάποιους συμβιβασμούς, φτάνει να μη χάσεις τον εαυτό σου σε αυτές. Να είναι πάντα πρώτο το «εμείς» κι όχι το «εγώ». Αν κάποιος έπρεπε να ζητήσει χρόνο αυτός θα ήταν ο απέναντί σου που ήταν πάντα εκεί, χωρίς να περιμένει κάτι για αντάλλαγμα, που επένδυε σε εσένα συναισθήματα ενώ εσύ διπλοσκεφτόσουν αν προτιμάς τη μοναξιά σου ή τη σχέση σου μαζί του.

Είναι το χειρότερο να σε χωρίζει κάποιος με τη δικαιολογία ενός διαλείμματος κι ένα «θέλω χρόνο», χωρίς να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει την αλήθεια. Είναι μάταιο να προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις, τι οδήγησε σε αυτήν την κατάληξη, χωρίς να σου έχει δηλώσει κάτι ο άλλος, χωρίς να σου δείξει έστω ένα σημάδι. Απλά στο πετάει στη μούρη και φεύγει μια και καλή απ’ την καθημερινότητά σου -ενώ θέλει να κρατήσει κι ένα παραθυράκι ανοιχτό.

Δεν είναι πως δεν προσπάθησες να δικαιολογήσεις τη φυγή του, το έκανες, αλλά δεν έβρισκες πειστικές απαντήσεις που θα την αιτιολογούσαν. Απ’ την άλλη, δεν υπάρχουν κιόλας σωστές απαντήσεις απ’ τη στιγμή που ο άλλος δεν ξεκαθαρίζει. Είτε γιατί φοβήθηκε να σε αντιμετωπίσει είτε γιατί ούτε αυτός ξέρει τι θέλει να κάνει με τη ζωή του.

Γι’ αυτό, τέλος τα κλάματα. Ήθελε χρόνο; Να τον πάρει ευχαρίστως και να μην ξαναγυρίσει πίσω. Η πόρτα έκλεισε. Γιατί είναι δειλία κι υποκρισία κάποιος να χρησιμοποιεί τη φράση «θέλω χρόνο» αντί να ξηγηθεί καθαρά. Σιχαθήκαμε αυτή τη δικαιολογία, μεγαλώσαμε και μάθαμε πια να μη σπαταλάμε τον δικό μας χρόνο για ανθρώπους που δεν αξίζουν.

Και καλύτερα που έφυγε. Τι να κάνεις έναν άνθρωπο που δειλιάζει μπροστά σε αυτό που νιώθει για εσένα; Πώς θα μπορέσεις να στηριχθείς επάνω του, αν κάνει συνεχώς βήματα πίσω; Σημασία έχει να είσαι με έναν άνθρωπο που επιλέγει εσένα απ’ τη μοναξιά του κι αυτό δε χρειάζεται κανέναν χρόνο για να του το αποδείξει, το ξέρει κι επιλέγει συνειδητά την παρουσία σου στη ζωή του.

Θέλουμε ανθρώπους που δε ζητάνε τον χώρο και τον χρόνο τους γιατί προτιμάνε να τον μοιράζονται μαζί μας. Και σίγουρα δε θέλουμε εκείνους, που στα δύσκολα θα κρυφτούν πίσω από μία παράταση χρόνου αντί να μας πουν ξεκάθαρα πως δεν τους κάνουμε πια. Πάρτε, λοιπόν, τον χρόνο σας κι απλά ξεχάστε εμάς!