Διάλεξε τους πρώην σου με σοφία

Γεννιόμαστε μόνο μια φορά. Κάνουμε συνεχώς λάθη κι ας μη μαθαίνουμε από αυτά, εξάλλου η ζωή δεν ήρθε με οδηγίες χρήσης για κανέναν. Υπάρχει ένα κεφάλαιο όμως που όλοι το φοβόμαστε, το τρέμουμε. Παλεύουμε με τον εαυτό μας για το αν πράττουμε σωστά ή λάθος μέσω αυτού του κεφαλαίου. Αυτό το κεφάλαιο λοιπόν, είναι οι δεύτερες ευκαιρίες. Ειδικότερα, οι δεύτερες ευκαιρίες στους πρώην.

Φυσικά υπάρχουν κάποιοι κατηγορηματικοί που αμέσως θα πουν «όχι, είναι πρώην και για να είναι πρώην, σημαίνει πως πρέπει να είναι σε εκείνη τη θέση». Ας μην είμαστε όμως απόλυτοι, γιατί τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι απόλυτο και πολλές φορές τα πράγματα έρχονται αλλιώς από ότι τα περιμένουμε.

Είναι αλήθεια πως μας είναι ευκολότερο να γυρίσουμε σε κάτι που γνωρίζαμε αρκετά καλά, παρά να το αφήσουμε τελείως πίσω μας. Γι’ αυτό προτιμάμε και να δίνουμε και δεύτερες ευκαιρίες Γιατί πιστεύουμε πως ίσως αυτή τη φορά, τα πράγματα να είναι διαφορετικά και καλύτερα. Πολλοί θα κρίνουν αυτή σου την απόφαση, μα όχι. Κατακριτέο δεν είναι να γυρνάς σε κάποιον πρώην. Κατακριτέο είναι να κλαις, να χτυπιέσαι, να σέρνεσαι για έναν άνθρωπο που ουσιαστικά δε νοιάζεται για εσένα, που σε κάνει ένα σκουπίδι, που σε ταλαιπωρεί και μετά φεύγει σαν κύριος.

Ας πάμε λοιπόν πίσω στην απόφαση να γυρίσουμε σε κάποιον πρώην. Αξίζει όντως να του δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία; Πώς ξέρουμε ότι θα πράξουμε σωστά; Θα καταλήξει άραγε σε κάτι πιο χαρούμενο ή όχι; Θέλουμε να γυρίσουμε σε κάποιον όταν βλέπουμε πως έχει μετανιώσει. Και όχι απλά λόγια. Αλλά να το αποδεικνύει πως έχει μετανιώσει για ό,τι κι αν έκανε.

Βλέπουμε αρχικά πως αρχίζει να παραμερίζει τον υπερβολικό εγωισμό του και την αρρωστημένη ζήλια του που κυνηγούσε συνεχώς αυτή τη σχέση. Προσπαθεί και ο ίδιος να αφήσει πίσω του τις ηλίθιες αφορμές που έβρισκε για καβγά, κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα και μας δίνει κι εμάς μια μικρή ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Υπάρχει και το στοιχείο του «έρως ανίκατε μάχαν». Ναι, ό,τι κι αν έχει κάνει, είμαστε διατεθειμένοι να το συγχωρέσουμε γιατί πιστεύουμε σε αυτόν και ειδικότερα στον έρωτα που έχουμε φτιάξει μαζί.

Ας πάμε και στο σημείο που δεν τον έχουμε ξεπεράσει ακόμη – και ούτε πρόκειται. Μπορεί να λέμε διάφορα παραμύθια τύπου «έλα καλέ, είναι ήδη παρελθόν», αλλά από μέσα μας καιγόμαστε γιατί και μόνο η σκέψη του ανθρώπου αυτού μας καίει τα σωθικά. Είναι ο ένας και μοναδικός στο μυαλό μας –και μετά ποιος διαβάζει για εξεταστική- και δε θέλουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας μακριά του. Γιατί, ας λέμε και του στραβού το δίκιο, μας αγαπούσε, μας πρόσεχε, μας πήρε σε έναν κόσμο συναισθημάτων που δεν ξέραμε πως υπήρχε, έστω κι αν μετά τα πράγματα κατέληξαν αλλιώς.

Εξάλλου πρέπει να παραδεχθούμε πως ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε. Ακόμη κι αναλωθήκαμε σε λάθος σχέσεις μετά από εκείνον ή όχι, με αυτόν τα πράγματα ήταν αλλιώς, νιώθαμε αλλιώς, αισθανόμασταν αλλιώς.

Πραγματικά πιστεύουμε πως του αξίζει ακόμη μια ευκαιρία αυτού του ανθρώπου, γιατί δεν μπορούμε να δούμε κανέναν άλλον όπως αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να μας ολοκληρώσει όπως αυτός, γιατί αυτός ήταν το άλλο μας μισό. Επιθυμούμε να συνεχίσουμε αυτό που είχαμε μαζί του από εκεί που το αφήσαμε.

Φυσικά όμως, δε θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω σε κάποιον πρώην μας λόγω συνήθειας. Σε κανέναν από τους δύο μας δεν αξίζει αυτό. Ναι, η συντροφικότητα είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι, μα δεν είναι ανάγκη να αναλωνόμαστε σε σχέσεις από απλή συνήθεια.

Έτσι, αν διαλέξουμε να πάμε πίσω σε πρώην, θα πρέπει να το κάνουμε με σοφία και σωστά βήματα. Η πολλή σκέψη όμως καταστρέφει τα πράγματα, μα σε αυτήν την περίπτωση όντως χρειάζεται η σκέψη και η λογική.