Ερωτεύεσαι κι η διαίσθησή σου πάει περίπατο

«Έρως ανίκατε μάχαν», αυτός ήταν ο ύμνος του έρωτα απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Η μετάφρασή του ευρέως γνωστή: «Έρωτα ανίκητε στη μάχη». Πόσο νόημα κρύβεται πίσω από ένα στίχο; Όταν ήμασταν μικροί δεν τον κατανοούσαμε, ίσως και να γελούσαμε. Καθώς μεγαλώνεις, όμως, αντιλαμβάνεσαι όλο και πιο πολύ τη σημασία του, αφού σιγά-σιγά μαθαίνεις τι πάει να πει «έρωτας». Πλέον ξέρεις πως δεν είναι πάντα για καλό που ο έρωτας βγαίνει νικητής σε κάθε μάχη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια μάχη μεταξύ λογικής και καρδιάς.

Ο έρωτας κρύβει μέσα του ένα αλητάκι που σε κάνει ό,τι θέλει, που σου κλείνει τα αφτιά για να περάσει το δικό του. Δεν αφήνει ούτε τη λογική ούτε τη διαίσθηση να υπερισχύσουν, ούτε καν να σε ταρακουνήσουν. Σε καθοδηγεί στο δικό του σκοτεινό δρόμο, εκεί που το μυαλό παραλύει, που η σκέψη υπνωτίζεται και το συναίσθημα σε ορίζει.

Και τι πειράζει που δε σκέφτεσαι λογικά, αφού –υποτίθεται– πως στον έρωτα οφείλεις να λειτουργείς με την καρδιά, χωρίς «πρέπει» και «μη», χωρίς κανονισμούς∙ έτσι δε λένε; Ωραία στη θεωρία όλα αυτά, τι γίνεται όμως όταν αυτός ο έρωτας σε κάνει να μη βλέπεις ούτε το καλό σου; Ή, ακόμη χειρότερα, να το βλέπεις και να το αγνοείς, να το προσπερνάς, να δικαιολογείς τα πάντα, να φροντίζεις για τον άλλο, μα να ξεχνάς εσένα. Ο έρωτας σε κάνει τυφλό, είτε φοράς μόνος σου το μαντήλι είτε στο βάζει αυτός.

Ο έρωτας σε κάνει χαζό -κι ας μην το παραδέχεσαι. Χάνεις τη συγκέντρωσή σου, υπολειτουργείς, για οξυδέρκεια ούτε λόγος. Μόνη σου έννοια είναι να ακούσεις τη δόνηση ενός μηνύματος στο κινητό σου, να ξεκλέψεις κάποια λεπτά απ’ το διάλειμμά σου για να μιλήσεις στο τηλέφωνο. Αδιαφορείς αν παραμελείς όλα τα άλλα, αν δεν είσαι τόσο αποδοτικός στη δουλειά σου, αν αγνοείς φίλους, αν όλα αυτά θα ‘χουν επιπτώσεις.

Γιατί ο κόσμος βλέπει και παρατηρεί. Παρατηρεί την αλλαγή στη συμπεριφορά σου. Το μόνιμο χαζό χαμόγελο στα χείλη, τη σχεδόν ανόητη αισιοδοξία, αφού τα βλέπεις θετικά όλα, τα σημάδια που είναι μπροστά σου και τα αγνοείς, τις φωτεινές ενδείξεις που οδηγούν σε γκρεμό κι εσύ απλά καθυστερείς το δρόμο, παίρνοντας άλλες στροφές.

Σε πελαγώνει ο έρωτας, σε μουδιάζει, αν κι η διαίσθησή σου προσπαθεί να σε ξυπνήσει. Σε προειδοποιεί με μανία να φύγεις απ’ αυτό τον άνθρωπο, να βγεις απ’ αυτή τη σχέση, σου υπενθυμίζει πως δε σου κάνει καλό. Το ένστικτό σου σού λέει πως κάτι γίνεται μαζί του. Σου τονίζει με φωσφόριζε μαρκαδοράκι όλα εκείνα τα σημεία στη συμπεριφορά του που κάνεις πως δε βλέπεις. Το τηλέφωνο που δε χτυπάει, το μήνυμα που καθυστερεί, την απουσία που είναι μεγαλύτερη απ’ την παρουσία. Διαίσθηση και λογική συμμαχούν, μα ο χαζοβιόλης ο έρωτας σου λέει όσα θέλεις να ακούσεις, σου σερβίρει τις πιο πειστικές δικαιολογίες.

Οι γύρω σου βλέπουν καθαρά. Είναι έξω απ’ το παιχνίδι και καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ ό,τι εσύ. Σε συμβουλεύουν, εσύ τίποτα όμως. Δεν τα σκέφτεσαι, δεν τα ακούς. Δε δέχεσαι αρνητική κουβέντα για τον άνθρωπό σου. Τόσα έκανε για να σε κερδίσει, τόση υπομονή κι επιμονή, είναι δυνατόν να εγκαταλείψει τώρα; Αρνείσαι να το πιστέψεις.

Οι δικοί σου, φίλοι κι οικογένεια, σε πιέζουν. Προσπαθούν να σου δώσουν ερωτήσεις για να ψάξεις μόνος σου τις απαντήσεις.  Κομπλάρεις. Προσπαθείς να τα βάλεις όλα σε μια τάξη. Να συναρμολογήσεις το παζλ. Το κάνεις κι αυτό που διαισθάνεσαι δε σου αρέσει.

Και τα πράγματα καταλήγουν στο χειρότερο σενάριο, αυτό που εξελισσόταν μπροστά σου κι εσύ παρίστανες πως βλέπεις άλλη ταινία. Αναρωτιέσαι γιατί δεν τα έβλεπες πριν τα σημάδια.  Γιατί δε λειτούργησε η λογική σου.

Δε λειτούργησε, όμως; Αλήθεια, δεν προσπάθησε να σε συνεφέρει; Απλά την προσπέρασες, γιατί έτσι κάνει ο έρωτας. Σε κάνει να χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου, να μη βλέπεις πράγματα, να μην ακούς. Και μόνο όταν έρθει το συνταρακτικό για ‘σένα τέλος, τότε καταλαβαίνεις.

Κι εδώ δε χωράνε εμπειρίες κι απειρίες, γιατί ο έρωτας ποτέ δεν ωριμάζει, ποτέ δε μεγαλώνει, παραμένει αιωνίως ένα κακομαθημένο πιτσιρίκι.