Γιατί φοβάσαι να αφεθείς;

Τι έγινε; Γιατί δειλιάζεις; Τι σου συμβαίνει; Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό που νιώθεις και το ξέρεις, άρα γιατί φοβάσαι; Γιατί δεν αφήνεσαι; Γιατί δεν ανοίγεσαι;

Θα πληγωθείς; Πού το ξέρεις; Πήγες σε καμιά μάντισσα και σου το ‘πε; Τι θεωρίες μαλάκυνσης κουβαλάς μέσα στο κεφάλι σου; «Αχ το θέλω πάρα πολύ, αλλά δε θα πετύχει, άρα δε θα προσπαθήσω, δεν αξίζει». Σώπα ρε. Αμέσως έκρινες πως δε θα πετύχει.

Τι είναι αυτή η μόδα πια που πρέπει να βάζεις όρια σε αυτά που νιώθεις και πρέπει να τα κρύβεις; Δεν είδα από κανέναν επιστήμονα από αυτούς που εμπιστεύεσαι, να λέει πως πρέπει να βάζεις όρια και να κρύβεσαι πίσω από τα συναισθήματά σου μπας και δεν πληγωθείς.

Αν δεν πληγωθείς, πώς θα μάθεις; Ξέρω, κουράστηκες να πληγώνεσαι. Όλοι το έχουν ζήσει αυτό, όλοι έχουν χάσει την υπομονή και την ελπίδα τους. Δε σημαίνει όμως πως πρέπει να ξεγράψεις τον ερωτικό τομέα από τη ζωή σου. Ο έρωτας είναι μια χρωματιστή νότα στη ζωή σου. Τα χάδια, τα φιλιά, οι αγκαλιές μέχρι το πρωί, το πλέξιμο των χεριών, είναι αξίες ανεκτίμητες. Πώς μπορείς εσύ να θες να ζήσεις χωρίς αυτές; Θα σε φάει η μοναξιά και η μιζέρια σου. Θα κλειστείς στον εαυτό σου.

Αφέσου στο γλυκό μεθύσι του έρωτα και μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων. Δε γεννήθηκες για να ικανοποιείς πάντα τους άλλους. Πρέπει να κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου. Πώς θα ωριμάσεις, πώς θα αποκτήσεις εμπειρίες αν δεν αφήνεσαι;

Ωραία, αφέθηκες και πληγώθηκες. Και; Δεν έχει συνέχεια μετά; Σιγά μωρέ. Σου έχουν μάθει πως όταν πέφτεις πρέπει να ξανά σηκώνεσαι στα πόδια σου. Μόνο που αυτή τη φορά, ένα από τα πολλά κεφάλαια του βιβλίου της ζωής, θα το έχεις μάθει. Πρέπει να αφεθείς, όλα είναι στον κύκλο ζωής τους ανθρώπου. Όλα συμβαίνουν και μάλιστα τα περισσότερα, συμβαίνουν εκεί που δεν τα περιμένεις. Σε πιάνουν απροετοίμαστο, μα αυτό είναι που γουστάρεις. Να σου έρχεται κατακέφαλα χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις.

Και θα ξαναπληγωθείς και θα πληγώσεις, όπως και θα απογοητευτείς. Όλα είναι μέρος του σχεδίου για να μάθεις τη ζωή. Απλά θα πρέπει να αφεθείς, να χαλαρώσεις και να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για όλα αυτά που θες να σου συμβούν. Υπομονή και επιμονή χρειάζεται. Δεν πρέπει ποτέ να αποκλείεις τίποτα στη ζωή σου ούτε να το αρνείσαι. Μα προπάντων, μην κλείνεις χωρίς να πάρεις έστω μια γεύση, την πόρτα. Γιατί αυτό που θέλει και πεισμώνει να σε βρει, μπορεί να το κάνει και μέσα από μια χαραμάδα.

Μην κλείνεις έτσι εύκολα τις πόρτες, γιατί μπορεί αυτό το όμορφο που μπορεί να ψάχνεις, να έρθει, κι εσύ να μην το δεις από το φόβο σου, να το προσπεράσεις σαν κάτι απλό και να μη μάθεις ποτέ πως θα σε άγγιζε αυτό. Και όλα αυτά επειδή φοβάσαι να αφεθείς. Απλά θα πρέπει να το κάνεις και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Στον έρωτα εξάλλου, έχεις μάθει πως πρέπει να αφήνεσαι, να τσαλακώνεσαι και εν τέλει, να ερωτεύεσαι. Αυτές είναι οι αξίες της ζωής. Να μπορείς να ερωτευθείς χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς πρέπει και μη, χωρίς απαγορεύσεις από κανέναν. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να σκέφτεσαι τι θα πει ο καθένας, για να σκέφτεσαι για το αν θα αφεθείς σε αυτό που νιώθεις. Ζήσε το κι ας είναι λάθος. Θα ξέρεις τουλάχιστον πως το έζησες και δε δείλιασες.

Και κλείνοντας, σου αποτυπώνω μια φράση του αγαπημένου Μενέλαου Λουντέμη: «Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες, να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν’ την τραγούδια, ξενύχτια, καν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει.».