Μάθαμε όλοι να ονομάζουμε έρωτα τις λέξεις πίσω από μια οθόνη

Έρωτας, μωρό μου. Έχεις ακούσει ξανά μια τέτοια λέξη που μέσα της κρύβονται συναισθήματα, αισθήσεις, ματιές, αναμνήσεις; Όχι, μα φυσικά κι όχι. Δε γνωρίζεις πια τον έρωτα όπως παλιά. Όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Αντικατέστησες τον έρωτα με έναν εικονικό, πίσω από μια οθόνη.

Τι προσφέρει αυτή η γαμημένη οθόνη, μου λες; Πώς ερωτεύεσαι μέσα από αυτήν; Αν δεν έχεις δει με τα μάτια σου τον άλλον, τις κινήσεις του, τον τρόπο που σε βλέπει όταν σου μιλάει, πώς τολμάς και βαφτίζεις έρωτα λέξεις που γράφονται από ένα πληκτρολόγιο απλά για να γραφτούν. Λέξεις που χάνουν το νόημά τους, λέξεις που δε γίνονται πράξεις και παραμένουν εκεί, χαραγμένες σε μια οθόνη.

Άσχημο πράγμα να μη νιώθεις αυτές τις λέξεις και να τις ξεστομίζεις. Έχει χαθεί η επικοινωνία με τα μάτια. Ξέχασες πως είναι ο ήχος της φωνής του. Δεν ξέρεις πια πότε θυμώνει, πότε λυγίζει, πότε σπαράζει, πότε σε χρειάζεται. Μου πετάς ως επιχείρημα: «Όταν ερωτευτείς, καταλαβαίνεις τον άλλον μόνο από ένα μήνυμά του». Και γελάω. Καταλαβαίνεις απ’ το μήνυμα. Από ένα γαμημένο μήνυμα καταλαβαίνεις πώς νιώθει ο άλλος; Τι στο διάολο συμβαίνει; Εδώ σε ένα μήνυμα άλλα λες κι άλλα εννοείς, πώς καταλαβαίνεις πώς νιώθει ο άλλος πίσω απ’ το φως μιας οθόνης;

Έχεις ξεχάσει πώς τον ερωτεύτηκες. Ξέχασες πώς κοιταζόσασταν με μάτια που φλέγονταν από πόθο κι επιθυμία, με μικρές κινήσεις που σου έφτιαχναν τη μέρα, έστω το κράτημα του χεριού σου όταν αυτός οδηγούσε. Η φυσική έλξη του έρωτα έχει χαθεί. Δε βλέπεις πια το χτυποκάρδι της πρώτης συνάντησης, το τρέμουλο και τον ιδρώτα στα χέρια όταν θα σε ακουμπήσει την πρώτη φορά. Όταν θα πλέξει το χέρι του μέσα στο δικό σου.

Ξέχασες πως η προσωπική επαφή είναι που γεννά τα συναισθήματα κι όχι τα λόγια πίσω από μια οθόνη τα οποία ονόμασες έρωτα. Έχουν δίκιο σε αυτό που λένε, τελικά. Πως οι άνθρωποι σταμάτησαν να κοιτάζονται στα μάτια γιατί αυτά έγιναν οθόνες κι οι γλυκές τους φωνές έγιναν πληκτρολόγια.

Έχεις ξεχάσει πως πίσω απ’ την οθόνη κρύβεις τα αληθινά σου συναισθήματα, εκείνα που πραγματικά νιώθεις για τον άλλον όταν τον έχεις δίπλα σου, όχι όταν τον βλέπεις πίσω από ένα χαζόκουτο. Όταν τον ερωτεύεσαι ξανά και ξανά όταν βλέπεις το χαμόγελο και τα μάτια του, όχι όταν χαμογελάς ψεύτικα στην οθόνη.

Γιατί παλεύεις τόσο πολύ, μάτια μου, να αγαπηθείς μέσα από μια οθόνη; Γιατί προσπαθείς να ερωτευτείς μέσα από χαζές λέξεις του πληκτρολογίου; Γιατί θες έναν ηλεκτρονικό έρωτα κι όχι τον πραγματικό που θα σου χαϊδεύει όλες τις αισθήσεις;

Ίσως να φταίει κι αυτή η οθόνη. Σου δίνει μια μορφή εξουσίας κι ο άλλος δεν μπορεί να δει τον πραγματικό σου εαυτό. Δεν μπορεί να βρει τις αδυναμίες σου. Δεν μπορεί να ακούσει την κοφτή σου ανάσα όταν σου μιλάει. Σε προστατεύει.

Σε κρύβει μια οθόνη και σε εκφράζει ένα πληκτρολόγιο, παίρνονταν όποιον ρόλο θες, ξεχνώντας την πραγματικότητα. Η απουσία της προσωπικής επαφής σε κάνει επιρρεπή στο να αποκαλύπτεις πράγματα που ξέρεις πως από κοντά, δε θα τολμούσες να τα πεις.

Φοβάσαι το τι θα νιώσεις, γι’ αυτό κρύβεσαι.  Φοβάται την ήττα ο άνθρωπος, γι’ αυτό κι επιλέγει να σκορπάει λέξεις στο πληκτρολόγιο και να τις ονομάζει έρωτα πίσω από μια οθόνη.

Είναι γιατί ο άνθρωπος φοβάται να αποκαλύψει τις γυμνές του αλήθειες στον απέναντί του.  Φοβάται να δει τη φλογερή ματιά του. Φοβάται να παραδοθεί ψυχικά και σωματικά, χωρίς να δώσει μάχη. Φοβάται τα συναισθήματα και τον έρωτα που θα του προκαλέσει αυτή η συνάντηση.  Φοβάται να νιώσει ο μίζερος ο άνθρωπος σήμερα, γι’ αυτό κι επιλέγει να βαφτίζει έρωτα τις λέξεις πίσω από μια οθόνη.