Υπάρχει στη ζωή σου από όταν ήσουν ακόμη έμβρυο. Όταν γεννήθηκες, το μουστάκι απ’ το χαμόγελό του έφτασε μέχρι τα αυτιά του. Πιάστηκε να έχει στα μάτια και λίγα δάκρυα συγκίνησης, αλλά σαν άντρας που είναι φρόντισε να τα κρύψει. Γιατί έτσι είναι ένας παππούς. Προσπαθεί να μη δείξει τη χαρά του, αλλά από μέσα του χοροπηδάει.
Καθώς μεγάλωνες, ήταν φανερή η αδυναμία που σου είχε. Αν άκουγες ένα «όχι», ήξερες πως αν πήγαινες σε αυτόν, θα γινόταν αμέσως «ναι». Αγαπημένη σου ώρα της ημέρας, το απογευματάκι, καθισμένος στα πόδια του, ακούγοντας τις ιστορίες του. Γιατί οι ιστορίες του παππού, περιέχουν και μια δόση φαντασίας. Φυσικά όταν ήσουν σε μικρή ηλικία δεν το έπαιρνες είδηση μα τώρα τα σκέφτεσαι και χαμογελάς. Πάντα οι ιστορίες του περιείχαν δράση κι αγωνία. Το τέλος τους; Μα φυσικά ο παππούς να στέφεται ήρωας της ιστορίας.
Σε κάθε αγκαλιά που σου έκανε, έβλεπες πόσο πολύ του άρεσε να περνάει χρόνο μαζί σου. Να παίζετε, να πηγαίνετε βόλτες. Κάθε στιγμή μαζί σου, ήταν πολύτιμη γι’ αυτόν. Γι’ αυτό και ποτέ δεν παραπονέθηκε για κάτι. Γιατί η κάθε στιγμή που περνούσες μαζί του, ήταν πραγματική γιορτή γι’ αυτόν.
Πόσο πολύ του άρεσε όταν εσύ, σαν μικρό παιδί, έσπαζες τις κορνίζες της γιαγιάς και τρέχατε να τη φτιάξετε για να μην το καταλάβει. Όχι πως αυτή δεν το ήξερε μα για χατίρι σου δεν έλεγε τίποτα. Σου άρεσε πάντα να βλέπεις τον παππού με πόση λεπτομέρεια κολλούσε ξανά την σπασμένη κορνίζα, κλείνοντάς σου το μάτι για να το κρατήσετε μυστικό.
Πήγαινες πάντα έτοιμος με το καλάθι σου στον κήπο του, για να μαζέψετε ό,τι καλό είχαν έτοιμο τα δένδρα του και τα λουλούδια του. Από φρούτα, μέχρι λαχανικά και τριαντάφυλλα. Έβλεπες με πόση αγάπη περιποιόταν τον κήπο του, γι’ αυτό και έβαλες σαν στόχο όταν μεγαλώσεις να έχεις κι εσύ έναν τεράστιο κήπο.
Παίζατε πάντα το παιχνίδι των γνώσεων γιατί εσένα σου άρεσε όταν άρχιζε να σου λέει πράγματα απ’ τα παλιά, για το πώς ήταν η αρχική ονομασία μιας λέξης και πώς καταλήξαμε να τη λέμε σήμερα.
Οι εκδρομές στα βουνά μαζί σου, ήταν γι’ αυτόν μια νότα αναψυχής στην καθημερινότητά του. Πλάι σου, ξεχνούσε την ηλικία του και γινόταν ξανά παιδί. Σε άφηνε να του φοράς διάφορα αστεία πράγματα, να τον βάφεις, να κάνει πως είναι το άλογό σου. Κι όλα αυτά χωρίς κανένα απολύτως παράπονο. Χωρίς να σου αρνηθεί τίποτα.
Ήταν πάντα έτοιμος να σε ακούσει όταν έκανες πρόβα για την γιορτή του σχολείου σου, όταν μάθαινες νέες χορευτικές κινήσεις κι ήθελες πάντα να τις δείξεις πρώτα σε αυτόν. Ήξερες πως θα σε άκουγε και θα σε έβλεπε και μετά θα σου έλεγε τι να βελτιώσεις.
Αναπολείς τις στιγμές που πήγαινες τρέχοντας κοντά του και του έλεγες «Παππού, παππού, έξω έχει ένα φάντασμα». Κι αυτός δε γελούσε. Αντιθέτως. Σου έλεγε «Σήκωσε πάνω το κορμί σου και πάμε να το τρομάξουμε εμείς». Και σαν μικρά παιδιά τρέχατε στην αυλή να τρομάξετε το φάντασμα.
Αυτό που αγαπούσες πιο πολύ στον παππού σου ήταν ότι ποτέ δε σε μάλωνε ούτε σου θύμωνε. Όταν είχες άδικο προσπαθούσε, με τον δικό σας τρόπο επικοινωνίας, να σου εξηγήσει πού έκανες λάθος.
Ακόμη και τώρα που μεγάλωσες, ξέρεις πως το απογευματάκι, θα χτυπήσει το τηλέφωνό σου και μια βραχνή φωνή θα βγει στη γραμμή. Αυτή του παππού σου. Θέλει πάντα να σου δείχνει πως αν και μεγάλωσες, αν και είσαι μακριά, γι’ αυτόν παραμένεις το μικρό του εγγονάκι που τόσο πολύ το νοιάζεται. Γι’ αυτό κι εσύ να του δίνεις την αγάπη που του αξίζει, γιατί σε λατρεύει άνευ όρων, χωρίς να περιμένει κάτι από εσένα. Ακόμη κι αν υπάρχουν φορές που τον ξεχνάς, αυτός δεν παραπονιέται ποτέ.
Είναι σημαντικό να δείχνεις στους παππούδες σου πόσο πολύ τους αγαπάς, γιατί όσο μεγαλώνεις εσύ, μεγαλώνουν κι αυτοί. Γι’ αυτό κι είσαι τυχερός που μεγαλώνεις μαζί τους κι έχεις την ευκαιρία να τους έχεις μαζί σου.
Συντάκτης: Μαρία Τσίβικου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
