Όταν επιστρέφεις στον ίδιο άνθρωπο είναι μαζοχισμός

Από τότε που ήρθε η ηλικία για τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα, θυμάμαι τη γιαγιά να μου λέει πάντα «να προσέχεις, γιατί όταν ραγίσει το γυαλί, δύσκολα ξανακολλάει κι αν κολλήσει, τίποτα δε θα’ ναι ίδιο».

Την έβλεπα σαστισμένη και απορημένη. Πώς γίνεται να κολλήσεις ένα ραγισμένο γυαλί; Δεν το αλλάζεις απλά; Και φυσικά δε θα’ ναι το ίδιο. Αφού θα το αλλάξεις λογικά. Τι να πεις. Μικρή ηλικία, δεν το καταλάβαινα τότε.

Τώρα όμως, καταλαβαίνω το νόημα σ’ αυτό που έλεγε η γιαγιά. Και έχει δίκιο. Είσαι σε μια σχέση που λειτουργεί μέχρι ένα σημείο εντάξει. Κάπου όμως έχει αρχίσει και χαλάει. Η κοινή λύση που θα βρεθεί είναι ο χωρισμός. Εντάξει. Πάει κι αυτό.

Μετά όμως, ξανά είσαι μαζί με αυτόν τον άνθρωπο. Πάλι όλα καλά, μέχρι που ξανασυναντάς το ίδιο πρόβλημα μαζί του. Πάλι φτάνεις στη λύση του χωρισμού και μετά ξανά πίσω και μετά ξανά χωρισμός.

Είπαμε, εντάξει, να δίνεις ευκαιρίες. Μα όταν ο άλλος κάνει κατάχρηση αυτών των ευκαιριών και συναντάς συνεχώς το ίδιο πρόβλημα, δεν είναι από αγάπη και ηλιθιότητα. Είναι λες και το αποζητάς αυτό. Κάτι σαν μαζοχισμός. Σε ενοχλεί, αλλά πάραυτα πας πίσω.

Για κάποιο λόγο έχεις χωρίσει μ’ αυτό το πρόσωπο, αλλά πάλι πας πίσω. Ναι, ξέρω. Θα πεις η αληθινή αγάπη νικάει τα πάντα και δεν τα βλέπει αυτά, ξεπερνά κάθε εμπόδιο κι όλοι μπορούν ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο.

Στοπ! Είπαμε είμαστε ρομαντικοί, αλλά όχι κι έτσι. Γιατί να γυρίσεις σε κάτι που ξέρεις πως σε πληγώνει; Γιατί να γυρίσεις πίσω σε κάτι αφού ξέρεις πως την ίδια κατάληξη θα έχει; Και τι σημαίνει η αληθινή αγάπη τους αλλάζει όλους; Γιατί να αλλάξει κάποιος;

Αφού αυτός δεν είναι ο σκοπός της αγάπης; Αγαπάς τις ατέλειες του άλλου. Αγαπάς αυτό που είναι κι όχι αυτό που θέλεις εσύ να είναι. Άρα, γιατί ν’ αλλάξει κάποιος; Για να γίνει ίδιος με εσένα και να τον βαρεθείς μετά; Ή για να έχετε συνεχώς επιστροφές-καταστροφές;

Επιστρέφεις σε κάποιον όταν θα καταφέρεις να λύσεις τα προβλήματα της σχέσης. Όχι, όταν τα αφήνεις να ξαναέρχονται πίσω στη σχέση σου. Είναι σαν να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο συνεχώς.

Είναι γιατί ασυνείδητα -κάποιες φορές- και συνειδητά, επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος. Την πρώτη φορά εντάξει, θα το καταλάβω. Είπες να ξαναδοκιμάσεις γιατί πίστευες πως θα εξαλειφθεί το πρόβλημα. Όχι, δεν το έλυσες, περίμενες απλώς να εξαφανιστεί. Έλα όμως που ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Κι εσύ απλώς το έβλεπες. Δεν έκανες κάτι κι ας σε ενοχλούσε. Γι’ αυτό και μετά ήταν από επιλογή σου που πήγαινες πίσω κι έκανες το ίδιο λάθος. Μαζοχισμός στα ύψη.

Απ’ την άλλη, ίσως να επιστρέφεις σ’ αυτή τη μαζοχιστική θέση, για ν’ αλλάξεις το τέλος. Να έχεις ένα ευτυχισμένο τέλος, όπως πάντα ονειρευόσουν. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Ναι, ναι εκείνο. Η ψυχαναγκαστική σου ιδιότητα φταίει που θες να τα κάνεις όλα όπως τα ονειρευόσουν, ενώ δε βλέπεις πως καταντάς υποχείριο του μαζοχισμού σου. Επιμένεις σε κάτι, που δεν μπορεί να αλλάξει.

Για βάλε στο μυαλουδάκι σου τα σοφά λόγια του Einstein «παραφροσύνη είναι να κάνεις το ίδιο πράμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα». Και σκέψου, ανάλυσέ τα, αναλογίσου τα και βρες το νόημα.

Είναι άδικο και για εσένα να πηγαίνεις συνεχώς πίσω σε κάτι που σε χαλάει, που σε πονάει. Βλέπεις πως κάτι πάει συνεχώς λάθος και πως αυτό το λάθος είναι επαναλαμβανόμενο. Θα μου πεις πως τον αγαπάς και πρέπει να προσπαθήσεις. Μα πώς να προσπαθήσεις για κάτι που έχει συνεχώς την ίδια κατάληξη; Αφού έβαλες το χέρι σου στη φωτιά και κάηκες. Γιατί θες να το ξαναβάζεις συνεχώς; Είναι μαζοχιστικό να επιστρέφεις στο ίδιο λάθος.

Και θα κλείσω με μια φράση που καλά θα κάνεις να τη θυμάσαι «αυτοί που δε μαθαίνουν απ’ το παρελθόν, είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν».