Πονάει να είσαι συνεχώς στο περίμενε

Μετράς. Μετράς λεπτά, ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες. Κι ο άλλος; Ο άλλος πουθενά. Εκεί που ήταν πάντα. Φεύγει, έρχεται, ξαναφεύγει, ξανάρχεται κι εσύ εκεί, στο περίμενε. Χαζό μεν, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.

Έρχεται για να σου γκρεμίσει τη μοναξιά σου κι εκεί που την αφήνεις στην άκρη, ξαναφεύγει κι αφήνεσαι ξανά στη μιζέρια σου. Πονάει που σε έχει στο περίμενε, έτσι επειδή δε ρίσκαρε, επειδή φοβήθηκε να αφεθεί.

Η ζωή σου κυμαίνεται κυριολεκτικά σε μια ευθεία γραμμή. Ούτε μια λάθος στροφή δεν παίρνεις. Βρίσκεσαι συνεχώς στην ίδια ευθεία, γιατί ο άλλος σε βάζει σε αναμονή. Δεν είναι ότι δεν προσπάθησες να προχωρήσεις. Απλώς όταν έπαιρνες την απόφαση να το κάνεις, πάντα επέστρεφε. Καλά δε λένε; Ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.

Θα με πεις κακούργα που χρησιμοποίησα τη λέξη αυτή. Μα έτσι είναι. Σε έχει εξαντλήσει συναισθηματικά. Γυρνάει, σε γεμίζει ελπίδες και μετά ξαναφεύγει. Σε σκοτώνει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δε θέλεις να του κλείσεις την πόρτα, γιατί μέσα σου πιστεύεις πως νιώθει κάτι και δεν το παραδέχεται.

Πώς γίνεται όμως να στηρίζεσαι σε κάποιον ο οποίος δεν είναι σταθερός; Πώς να στηριχθείς σε κάποιον ο οποίος σε βάζει στη διαδικασία να περιμένεις με τυφλές ελπίδες; Και το κυριότερο. Πώς να στηριχθείς σε κάποιον ο οποίος σε έχει σαν δεδομένο του και σε βάζει συνεχώς σε δεύτερη μοίρα;

Εσύ δηλαδή τι κάνεις; Σου αρέσει αυτή η κατάσταση που βρίσκεσαι; Εσύ έχεις βολευτεί μ’ αυτόν γιατί πιστεύεις τα δικά σου. Δε βλέπεις όμως ότι απλά σε στριμώχνει στη ζωή του. Κι εσύ συνεχίζεις να περιμένεις, χωρίς να λες κάτι, παρά μόνο να πνίγεσαι στο βουβό παράπονό σου.

Απ’ την άλλη, είναι καθαρά δική σου επιλογή. Εσύ επέλεξες να τον περιμένεις. Εσύ έχεις κτίσει την καθημερινότητά σου πάνω σ’ ένα αβέβαιο άτομο, το οποίο την μια στιγμή σε σφίγγει στην αγκαλιά του, ενώ την άλλη σε απομακρύνει.

Σου αξίζει όμως αυτό; Δε βλέπεις πως έχεις παραμελήσει τον εαυτό σου; Ζεις κι αναπνέεις μόνο για το άγγιγμά του. Παίρνεις λίγα δευτερόλεπτα ευτυχίας, για να έρθουν μετά να τα αντικαταστήσουν οι μέρες της μοναξιάς.

Κι αν όλα αυτά που κάνεις γι’ αυτό το άτομο δεν έχουν αξία; Γιατί αν τα εκτιμούσε, σίγουρα δε θα σε είχε στο περίμενε. Σε βασανίζει όμως ένα γιατί συνεχώς. Γιατί επιστρέφει; Γιατί να έρχεται πίσω αφού δε νιώθει κάτι; Αυτό όντως κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει. Ούτε ο ίδιος δεν έχει βρει την απάντηση σ’ αυτό.

Σιγά όμως που εσύ δε θα ’βρισκες τρόπο να τον δικαιολογήσεις. Νομίζεις πως ίσως δε θέλει να βγει απ’ τη ζώνη ασφαλείας του γι’ αυτό δε ρισκάρει. Ίσως να φοβάται λες. Μα γιατί να φοβάται; Ποιος δε θέλει να ζήσει τον έρωτα; Να διεκδικήσει αυτό που θέλει, να το κατακτήσει και να το προσέχει;

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν ήθελε όπως σε φλόμωνε τόσο καιρό, θα προσπαθούσε κι ας μην του έβγαινε. Θα ρίσκαρε κι ας έτρωγε την απόρριψή του.

Μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση οι ρόλοι είναι ανεστραμμένοι. Εσύ βρίσκεσαι στη θέση της απόρριψης κατά κάποιον τρόπο, γιατί εσύ είσαι στο περίμενε. Εσύ κάθεσαι και σκέφτεσαι τι κάνεις λάθος και δεν είναι μαζί σου.

Αυτό είναι που σου τρώει τα σωθικά. Γιατί εσύ, έχεις ήδη εμπλακεί συναισθηματικά ενώ απέναντί σου βλέπεις κάποιες φορές μια ψυχρή πέτρα. Κι είναι κρίμα, γιατί εσύ προσπαθείς να βρεις λύσεις γι’ αυτό το χάσμα, μα αυτός απλά σε βάζει σε αναμονή. Γιατί δεν τολμάει, γιατί δεν είναι σίγουρος.

Θα πρέπει να βρεις τη δύναμη να κλείσεις αυτό το κεφάλαιο, γιατί δε σου αξίζει αυτό το πράγμα. Αν ήθελε, θα γυρνούσε τον κόσμο ανάποδα για να σε κάνει έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Γιατί όταν κάποιος θέλει, το δείχνει και το κάνει σαφές σε όλους κι ειδικότερα σε σένα.

Δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά ναι! Πρέπει να κλείσεις αυτόν τον κύκλο κι ας πονέσεις. Θα ξανασηκωθείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πονάει να πιστεύεις πως κάθε φορά που φεύγει είναι η τελευταία φορά που τον βλέπεις και μετά να ξανάρχεται. Κι ακόμη περισσότερο, πονάει να σε έχει συνεχώς στο περίμενε χωρίς να μπορείς να προχωρήσεις.