Ψάχνουμε κάποιον σαν τον μπαμπά μας

Λένε για τις γυναίκες πως είναι πιο δύσκολες στην επιλογή συντρόφου. Ίσως και να ισχύει. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, δε φταίμε εμείς που δε βρίσκουμε κάποιον αρκετά καλό για να μας αρέσει. Φταίει ο μπαμπάς μας -κι όμως.

Όλες πάνω-κάτω είμαστε κοριτσάκια του μπαμπά. Ειδικά όταν ο μπαμπάς αναφέρεται σε εμάς με φράσεις τύπου «νεράιδά μου» ή «πριγκίπισσά μου», τύφλα να έχουν αυτοί που προσπαθούν να μας την πέσουν με φράσεις τύπου «κούκλα, να σε κεράσω ένα ποτό;».

Για τον μπαμπά μας θα είμαστε πάντα το μωρό του, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γι’ αυτό κι εκείνος με τον τρόπο που μας συμπεριφέρεται –σαν σωστές πριγκίπισσες– περιμένει να βρούμε κάποιον που θα μας φερθεί το ίδιο, ίσως και καλύτερα.

Αδιαμφισβήτητα ο μπαμπάς είναι η πιο μεγάλη αδυναμία κι η πρώτη παντοτινή αγάπη μιας γυναίκας, κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Για να λέμε την αλήθεια, η πατρική φιγούρα είναι η πρώτη μας επαφή με το αντίθετο φύλο, αφού αυτός είναι ο πρώτος άνδρας που γνωρίζουμε και λατρεύουμε. Γι’ αυτό τον λόγο η εικόνα που σχηματίζουμε για τον μπαμπά μας, καθώς μεγαλώνουμε, λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση, αφού τείνουμε να επιλέγουμε συντρόφους βάσει των χαρακτηριστικών του δικού μας μπαμπά. Αυτό γίνεται γιατί μέσα απ’ το πρότυπό του δημιουργούμε τη δικιά μας εικόνα για το αντρικό φύλο και χτίζουμε τις αντίστοιχες προσδοκίες.

Πρώτα απ’ όλα, θέλουμε κάποιον που θα μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια, όπως ο μπαμπάς μας. Εξάλλου, από μικρές μάθαμε πως ό,τι κακό κι αν παθαίναμε ο μπαμπάς θα ήταν εκεί για να μας προστατέψει. Ήταν ανέκαθεν το καταφύγιό μας στους τσακωμούς με τη μαμά κι έπαιρνε σχεδόν πάντα το μέρος μας, ακόμα κι αν είχαμε άδικο.

Μπορεί στην εφηβεία να μας έσπαγε λιγάκι τα νεύρα με την υπερπροστατευτικότητά του, κατά βάθος όμως μας άρεσε αυτό, αφού έτσι ξέραμε πως νοιάζεται πάρα πολύ για εμάς. Ο μπαμπάς ήταν αυτός που περίμενε μέχρι τις 6 το πρωί όταν θα γυρνούσαμε σπίτι, για να καθησυχαστεί ότι επιστρέψαμε ασφαλείς. Ε, ναι, γιατί αν μας τηλεφωνούσε, γνώριζε πως την επόμενη μέρα θα άκουγε φοβερό κατσάδιασμα από εμάς, λες και δεν του φτάνει η μουρμούρα της μαμάς. Τι να κάνει ο καημένος, κόρη ήθελε, κόρη του ήρθε.

Χάρη σε εκείνον μάθαμε να εκτιμάμε τον εαυτό μας και να πιστεύουμε σε μας. Άλλο να στο λένε τρίτοι κι άλλο να ακούμε απ’ τον μπαμπά μας λόγια υπερηφάνειας. Μας έμαθε να μας δεχόμαστε και να μας αγαπάμε όπως είμαστε, να βλέπουμε ποια είναι τα ελαττώματά μας και να προσπαθούμε να τα αντιστρέψουμε σε προτερήματα. Τι πιο ωραίο, εξάλλου, να βλέπουμε πόσο ωραία μιλάει ο μπαμπάς μας για εμάς σε γνωστούς κι αγνώστους, πως μας υπερασπίζεται αν πει κάτι κάποιος για εμάς.

Είναι αυτός που μας βοήθησε να αποκτήσουμε σιγά-σιγά εμπιστοσύνη προς το αντίθετο φύλο και να χτίσουμε μαζί του μια υγιή σχέση.

Θαυμάζουμε τον μπαμπά μας γι’ αυτό και ψάχνουμε κάποιον ισάξιό του. Κάποιον που θα έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά του για εμάς. Κάποιον που όντως θα μας συμπεριφέρεται με αγάπη και σεβασμό, χωρίς αυτό να μας κάνει κακομαθημένες.

Ο άντρας που ερωτευόμαστε –ή θα ερωτευτούμε– είναι ο μπαμπάς μας στα νιάτα του, αφού στο πρόσωπό του βλέπουμε τον ιδανικό σύντροφο. Είναι αυτός που θα μοιάζει τόσο πολύ στον μπαμπά μας, που θα μπορούμε να τον φανταστούμε αργότερα ως πατέρα των δικών μας παιδιών.

Η ζωή κάνει κύκλους κι επαναλαμβάνεται, γι’ αυτό και ψάχνουμε κάποιον που να μοιάζει στον δικό μας μπαμπά γιατί με αυτό το πρότυπο μεγαλώσαμε. Αυτόν που θα είναι δίπλα μας και θα μας στηρίζει. Αυτόν που θα μας αντέχει.

Δεν είμαστε περίεργες, απλώς ψάχνουμε αυτόν που θα είναι σχεδόν τόσο τέλειος όσο ο μπαμπάς μας.