Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις

Σου έχει τύχει αρκετές φορές, να παίρνεις κάτι το οποίο δεν το έχεις και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Ένα παιχνίδι για παράδειγμα. Το έχεις εκεί και κάθεται χωρίς να το έχεις δοκιμάσει, γιατί έχεις φτιάξει μια δική σου γνώμη. Έρχεται η στιγμή όμως που επιτέλους αποφασίζεις να δοκιμάσεις αυτό το παιχνίδι κι εν τέλει σου αρέσει. Ξαφνικά αυτό όμως εξαφανίζεται, διαλύεται. Τότε είναι που σκέφτεσαι πως θα έπρεπε να το εκτιμήσεις όταν το είχες, χωρίς να το αφήνεις να κάθεται εκεί αχρησιμοποίητο.

Με τους ανθρώπους όμως, που τους χάνεις, τι γίνεται; Τώρα θα πεις τι σχέση έχει ένα ηλίθιο παιχνίδι με εκτίμηση κι ανθρώπους που χάνουμε;

Μην πάει όμως το μυαλό σου σε κάτι ερωτικό. Δεν περιστρέφονται όλα γύρω απ’ το συγκεκριμένο θέμα. Σκέψου λίγο τους πιο δικούς σου ανθρώπους. Την οικογένειά σου.

Έχεις δεδομένη την αγάπη τους από τότε που είσαι μικρό παιδί. Σε μεγαλώνουν άνθρωποι με αξίες, με σωστούς τρόπους. Κι εσύ έχεις μπει σε μια καμπή της ζωής σου που θέλεις ν’ απελευθερωθείς απ’ αυτούς, ν’ ανεξαρτητοποιηθείς.

Αρχίζεις λοιπόν να τους ξεχνάς. Ν’ αφήνεις πίσω σου εκείνα τα μικρά πράγματα που τους έδινες, έστω κάτι για να τους δείξεις πόσο πολύ τους αγαπάς και τους εκτιμάς. Σταματάς τις συχνές επισκέψεις, σταματάς τα μηνύματα και σιγά-σιγά σταματάς και τα τηλέφωνα.

Αρχίζεις και κάνεις τη ζωή σου, την ζεις στο ναδίρ, χωρίς να σκέφτεσαι πως υπάρχουν άνθρωποι σπίτι που αγωνιούν για εσένα. Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Πως σε παίρνουν τηλέφωνο για να δουν αν είσαι καλά κι εσύ απαντάς μ’ ένα ξεροσφύρι «καλά» και τους το κλείνεις.

Έλα όμως που η αγάπη αυτή σβήνει, χάνεται. Όχι για εκδίκηση, απλώς γιατί ο άνθρωπος που στην έδινε έχει φύγει. Και τότε είναι που σου έρχονται όλα στο μυαλό. Όλα όσα έπρεπε να κάνεις, όσα έκανες, όσα δεν έκανες και σου τρώνε το μυαλό.

Γιατί ξέρεις πως υπερεκτίμησες αυτά που σου δόθηκαν. Σε σημείο μάλιστα που ξέχασες ποιοι ήταν αυτοί, που σου έδωσαν ό,τι σου έδωσαν.

Μετανιώνεις. Σαφώς και μετανιώνεις και καταριέσαι το χρόνο που κύλησε τόσο γρήγορα. Μα καμιά φορά έτσι έρχονται τα πράγματα. Πρέπει να πάθεις κάτι για να σου γίνει μάθημα.

Ίσως φταίει που θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα και πιστεύουμε πως ποτέ δε θα τα χάσουμε, πως θα είναι πάντα κοντά μας. Ξεχνάμε φαίνεται πως είμαστε ανθρώπινα όντα και πως έχουμε ημερομηνία λήξης. Άλλοι νωρίς, άλλοι αργά. Το θέμα είναι πως όλοι φεύγουν. Και τότε είναι που καταλαβαίνουμε την αξία τους.

Απ’ την άλλη ίσως και να φταίει τ’ ότι μας τα δίνουν όλα κι εμείς τα παίρνουμε όλα στο φλου, σαν κάτι συνηθισμένο και καθόλου μοναδικό, γι’ αυτό κι επιμένουμε να δεχόμαστε ό,τι μας δίνεται. Λες και υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη απ’ αυτήν της οικογένειάς σου και θα τη βρεις κι αλλού. Μας προσφέρουν τόσο πολλά που ερχόμαστε στο σημείο να σπαζόμαστε και να λέμε πως μας πνίγουν.

Όταν τα χάσεις όμως, τότε καταλαβαίνεις την αξία τους. Τότε διαπιστώνεις πως άφησες να περάσει έτσι ο καιρός, κάποια μικρά πραγματάκια ασήμαντα θεωρητικά για εσένα, σημαντικά γι’ άλλους, τα άφησες και πέρασαν έτσι.

Είμαστε εγωιστές όμως και δε μαθαίνουμε. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα και νομίζουμε πως κανείς δεν έχει τη δύναμη να τ’ ακουμπήσει, να τα χαλάσει ή να τ’ απομακρύνει από εμάς.

Κρίμα, λοιπόν, να πρέπει να συμβεί κάτι άσχημο για να εκτιμήσουμε ό,τι είχαμε. Γιατί όταν χάνουμε κάτι, φυσικά και το αναζητάμε και το θέλουμε πίσω. Με τη διαφορά όμως ότι δεν μπορούμε να το έχουμε, αφού χάσαμε πλέον αυτό το δικαίωμα. Έτσι, πριν το χάσουμε, πρέπει να καταλάβουμε την αξία του.

Να εκτιμήσουμε αυτό που μας προσφέρεται, να μην το πάρουμε ως δεδομένο. Και μακάρι να μην ξανάρθει εκείνη η στιγμή που θα πούμε: «εκτίμησα κάτι όταν το έχασα».