Υποσχέσεις που έδωσαν δύο αλλά τήρησε μόνο ο ένας

-«Υπόσχεσαι;»

-«Υπόσχομαι».

Κάπως έτσι δεν αρχίζουν όλα; Ή μάλλον καλύτερα, κάπως έτσι δε μας έρχονται στο μυαλό όλες οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν όταν τελειώνει κάτι; Η υπόσχεση είναι κάτι ιερό, αν το καλοσκεφτείς. Διαβεβαιώνεις τον άλλον για κάτι πως θα το πράξεις. Δίνεις ελπίδες, κάνεις κάποιον να ελπίζει σε κάτι.

Τι γίνεται, όμως, όταν οι υποσχέσεις που πάρθηκαν από δύο, εκπληρώνονται τελικά μόνο απ’ τον ένα; Φταίει κάποιος σε αυτήν την περίπτωση; Πρέπει όντως να υπάρχει ο θύτης και το θύμα σε τέτοια φάση; Ή μπορούμε να τα ρίξουμε όλα στον ενθουσιασμό του έρωτα που σε κάνει να έχεις, τις περισσότερες φορές, ψευδαισθήσεις αιώνιας αγάπης κι ένα αιώνιο «θα σε περιμένω» να αντηχεί στα αυτιά σου και στο μυαλό σου;

Πόσες φορές υποσχέθηκες κάτι σε αυτή τη σχέση κι όταν τελείωσε κατάλαβες πως μόνο εσύ τήρησες την υπόσχεση; Να σου πω εγώ; Αρκετές. Και θα το ξανακάνεις γιατί οι υποσχέσεις είναι ένας φαύλος κύκλος. Γιατί όταν εσύ υπόσχεσαι, το εννοείς, δεν αερολογείς όπως ο απέναντί σου.

Δε φταις, όμως, εσύ. Ο απέναντι φταίει. Που όποτε υπόσχεται κάτι, το κάνει για να σε ευχαριστήσει στιγμιαία κι όχι γιατί το εννοεί.

-«Θα με περιμένεις;»

-«Θα σε περιμένω, το υπόσχομαι», σου απάντησε. Κι από τότε δεν τον είδες ξανά.

Δεν το σκέφτηκες καλά τότε. Δεν ήθελες να το δεις. Αυτοί που προσπαθούν να σε καθησυχάσουν με μια υπόσχεση, είναι αυτοί που συνήθως φεύγουν πρώτοι χωρίς να κοιτάξουν πίσω τους. Ή μάλλον κοιτάζουν, όταν εσύ έχεις πια προχωρήσει.

Πιστεύεις πως θα τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε, σαν την Πηνελόπη, που υποσχέθηκε πως θα περίμενε για πάντα τον Οδυσσέα της. Αγνοώντας το μελανό σημείο της ιστορίας, που μέχρι και αυτή πήγε να σπάσει την υπόσχεσή της για να παντρευτεί, όταν εμφανίστηκε ξανά ο Οδυσσέας.

Απ’ τα παλιά μας προϊδέαζαν πως κάποιες υποσχέσεις που πάρθηκαν από δύο, δεν κατάφεραν να περάσουν στωικά μέσα απ’ τον χρόνο. Είτε γιατί «ξέχασαν», είτε γιατί θεληματικά κι οι δύο, επέλεξαν να ξεγράψουν αυτή την υπόσχεση.

Η υπόσχεση, συνάδει με τον όρκο, άρα η σημασία της είναι ιερή. Καθετί, όμως, έχει δύο πλευρές. Έτσι κι η υπόσχεση, κρύβει ένα μέρος του λόγου της στο ψέμα. Γιατί η απραγματοποίητη υπόσχεση που ουσιαστικά βασίστηκε σε ένα ψέμα, είναι αυτή που κάνει την περισσότερη ζημιά, που προκαλεί τον χειρότερο πόνο.

Είναι που οι υποσχέσεις του έρωτα, παρομοιάζονται με λέξεις γραμμένες στην άμμο. Στην άμμο, ναι, γιατί μετά έρχεται το κύμα και τις σβήνει αργά και βασανιστικά, λες και το κύμα ξέρει.

Κανείς δε θέλει τα γλυκόλογα σε μια σχέση, αλλά όταν δίνεις τη γαμημένη υπόσχεση, να την εκπληρώνεις. Να μην τη διαγράφεις. Να μην την προσπερνάς, λες και δεν είπες ποτέ τίποτα. Τα λόγια που δεν έκανες πράξη, πάντα θα σε στοιχειώνουν. Εκτός κι αν είσαι κάνα αναίσθητο ανθρωπάκι που σκορπάει λογάκια από εδώ κι από εκεί. Που τάζει κι υπόσχεται και μετά την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για το επόμενο θύμα του.

-«Θα περιμένεις να γυρίσω;»

-«Εννοείται μωρό μου, σου το υπόσχομαι».

Κι εσύ γύρισες, κι αυτός ήταν αλλού, γιατί δεν είχε υπομονή, γιατί δεν πίστεψε σε εσάς, γιατί φοβήθηκε, γιατί δεν έπραξε αυτά που έλεγε και σου υποσχόταν. Ενώ εσύ έκανες υπομονή να γυρίσεις πίσω, αφού σου υποσχέθηκε πως θα περιμένει, φαίνεται πως την υπόσχεση μόνο εσύ την κράτησες.

Καμιά φορά πιστεύουμε στις υποσχέσεις με τα μεγάλα λόγια, γι’ αυτό και περιμένουμε τις ανάλογες πράξεις. Με αποτέλεσμα την απογοήτευσή μας, όταν τελικά γίνονται όλα ένα ψέμα του παρελθόντος.

Γι’ αυτό, αν δεν μπορείς να υποσχεθείς κάτι το οποίο δεν μπορείς να πράξεις, σαφώς και μην το κάνεις. Ή ακόμη καλύτερα, μη δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις, γιατί ο άλλος βασίζεται σε εσένα και τη μαλακισμένη σου υπόσχεση.