Μεγαλώνεις εσύ, μεγαλώνουν κι οι προσδοκίες

Μεγαλώνουμε, και αυτό δεν το ορίζει η ηλικία, αλλά ο τρόπος σκέψης. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις της ζωής σου, αλλά και το τι έχει περάσει. Μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις, στιγμές, λάθη και μαθήματα. Βάσει όλων αυτών, έχεις σμιλεύσει τον εαυτό σου και έχεις γίνει αυτό που είσαι σήμερα.

Σε κάθε τομέα της ζωής σου -ανεξάρτητα ποιος είναι αυτός- μεγαλώνοντας έχεις περισσότερες προσδοκίες και απαιτήσεις. Αυτό δεν είναι ιδιοτροπία, αλλά θέμα συνήθειας και ανάγκη ασφάλειας. Ξεκινάς να νοιάζεσαι πρώτα για τις επιθυμίες σου, τον εαυτό σου και μετά επιδιώκεις να κοιτάξεις γύρω σου. Αυτό θεωρείς πως είναι πλέον ωριμότητα. Εξάλλου έχουμε ακούσει άπειρες φορές το «ό,τι δίνεις στον εαυτό σου, μπορείς να δώσεις και στους άλλους».

Όμως όλο αυτό είναι παγίδα. Ύπουλη και καλοστημένη. Όταν χάσεις τη ροή και το δρόμο σου, και δε μετράς τα ρέστα, τότε «τσουφ» πιάστηκες σαν ποντικάκι. Κάθε επόμενο βήμα στην ζωή σου είναι ρίσκο. Ακόμα ένα. Και αυτό σε βάζει ξανά αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Ξανά βλέπεις τις επιθυμίες και τις αντοχές σου. Τα υπεραναλύεις τόσο πολύ που κάποιες φορές μπλοκάρεις, και οι ευκαιρία χάνεται. Τι κι αν ήταν καλή; Χάθηκε. Όσο πιο δύσκολες και πιο μεγάλες είναι οι προσδοκίες σου, τόσο πιο εύκολα πέφτεις στην παγίδα.

Δεν είναι εύκολο να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και πόσο μάλλον όταν μεγαλώνεις και είσαι και χρόνια ελεύθερος. Εκεί οι απαιτήσεις είναι ακόμα περισσότερες. Ξεχνάς με το πέρασμα του χρόνου πώς είναι να συμβιβάζεσαι, να είσαι με κάποιον άλλο, και μαθαίνεις να ζεις μόνος. Φτάνεις σε σημείο που αμφισβητείς τα πάντα, μόνο επειδή βολεύεσαι μόνος σου, απολαμβάνεις την ηρεμία σου και φοβάσαι να μπεις σε μία νέα σχέση.

Τι γίνεται όμως όταν εμφανιστεί κάτι που θα σου ταράξει τα νερά; Ξεκινάει ξανά η ίδια διαδικασία απ΄την αρχή. Ακατάπαυστες προσπάθειες άμυνας, πρώτα απέναντι στον εαυτό σου. Προσπαθείς να μην ενδώσεις ή το χειρότερο να κάνεις πέρα τα συναισθήματά σου. Τα ελαττώματα ολόκληρη λίστα και τα τείχη που ύψωσες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσα πολλά, που δεν μπορεί να πλησιάσει άνθρωπος, ούτε κι ο ίδιος ο έρωτας.

Το ο «επιμένων νικά» δεν αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Φοβάσαι να προχωρήσεις και ταυτόχρονα πνίγεις μέσα σου τις επιθυμίες σου. Το να περιμένεις επ’ αόριστον σου φαίνεται η καλύτερη επιλογή. Οι προσδοκίες λιγοστεύουν, ηρεμείς σιγά-σιγά και είσαι υπό άρνηση σε μια μεταβατική φάση, ενώ αναρωτιέσαι αν μπορεί να σε βρεις το κατάλληλο για σένα πρόσωπο. Κι εκεί θα έρθει η στιγμή, η πολυπόθητη, που τόσο περίμενες. Ήρθε γιατί αντιμετώπισες την κατάσταση ήρεμα, χωρίς άγχος και χωρίς φοβό. Αργά, αλλά και σωστά.

Δε φταις εσύ, μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν όλα. Η καρδιά όσο μεγαλώνει, φοβάται. Το δύσκολο κομμάτι είναι η απόρριψη. Συνάμα όμως προβάλλει και η βολεμένη θέση, που με κόπο έφτιαξες για σένα. Ποια η ουσία όμως όταν δε ρισκάρεις; «Ποια η ουσία αν δεν τσαλακωθείς, αγαπήσεις, και δεν έχεις κίνητρο στη ζωή;».

Όποιος το είπε αυτό, έχει δίκιο. Οι προσδοκίες σου πρέπει να προσαρμόζονται στις πραγματικές σου επιθυμίες. Και οι ευκαιρίες στη ζωή, σε μαθαίνουν να προχωράς. Αιώνια κανείς δε ζει. Γιατί, λοιπόν, να κάνεις άσκοπες μεγάλες στάσεις; Πάρε το τρένο και ταξίδεψε παντού. Αν είσαι τυχερός, δε θα ταξιδεύεις μόνος! Καλό ταξίδι στο άγνωστο.