Παλιά άντεχαν σε καταιγίδες και εμείς για μια ψιχάλα τα διαλύουμε όλα

Σχέσεις. Το να κρατήσεις μια σχέση απαιτεί συμβιβασμούς, θυσίες και θέληση. Στις μέρες μας δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να αναλωθείς και να τσαλακωθείς για μια σχέση. Θέλει αγώνα, ενώ εμείς σπαταλάμε χρόνο και ενέργεια για ανούσια πράγματα και όχι για σημαντικά. Και κάποια στιγμή, σιγά-σιγά, γίνονται λάθη και το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο.

Ένα από τα πιο επίπονα προβλήματα στην σχέση είναι η τεμπελιά. Δεν προσφέρεις, αλλά περιμένεις τα πάντα από τον άλλο. Απαιτείς και τα θέλεις όλα έτοιμα και στα πόδια σου. Με τέτοια τακτική η σχέση δε θα ‘χει “happy end”. Και ποιος σου είπε ματάκια μου πως για να πετύχεις δεν πρέπει να παλέψεις; Το να παλέψεις για να κερδίσεις τον άλλο είναι το απλό και εύκολο κομμάτι. Το να τον κρατήσεις όμως;

Στις παλιές εποχές, αν κρίνεις από γιαγιάδες και παππούδες, θα αντιληφθείς πως κατάφερναν με νύχια και με δόντια να πετύχουν ένα γάμο σε μια αιωνιότητα. Θα δεις ανθρώπους που έχτιζαν μαζί τουβλάκι-τουβλάκι τον εσωτερικό τους κόσμο και έβαζαν χρώματα. Και τα άλλαζαν ξανά και ξανά μέχρι να ταιριάξουν. Δεν υπήρχε πουθενά ο εγωισμός. Ήθελαν, πάλευαν και χόρευαν στη βροχή. Δεν τους σταματούσε καμιά καταιγίδα. Τώρα ψιχάλα ξεκινά και τα διαλύουμε όλα.

Κρατάς μούτρα, με απώτερο σκοπό να γίνει αυτό που εσύ επιδιώκεις. Γίνεσαι τριών χρονών και σπαταλάς ενέργεια, φορτίζεις με αρνητισμό την ατμόσφαιρα, μπλοκάρεις εσένα αλλά και τον απέναντι, δημιουργείς καταστάσεις, επινοείς φαντάσματα. Αφορμή; Κάτι ψίχουλα. Αιτία; Το πόσο κακομαθημένος είσαι.

Και δε φτάνουν τα κατεβασμένα μούτρα, πολλές φορές κρατάς και μια σιωπή που φωνάζει. «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει». Και τι μ’ αυτό; Λες και θα κατέβει ο μάντης Τειρεσίας να βγάλει το χρησμό. Άμα δε μιλήσεις και δεν πεις ξεκάθαρα τι σε προβληματίζει ή τι έχεις μέσα στο μυαλουδάκι σου μην περιμένεις θαύματα. Μονάχα χαλάσματα.

Γιατί; Γιατί αγάπη μου, ένας μόνος του δεν κάνει σχέση. Αν ήταν δε θα επιδίωκε τη σύνδεση. Η προσπάθεια και η προσφορά πρέπει και είναι απαραίτητο να γίνεται και από τις δύο πλευρές. Φαντάσου ένα ποτήρι που το γεμίζεις και το ξαναγεμίζεις με νερό, χωρίς να το πλένεις. Θα φθαρεί και στην πορεία θα αρχίσει να αλλάζει χρώμα, να πρασινίζει και όσο καθαρό νερό κι αν βάλεις, κάποια στιγμή θα είναι άχρηστο.

Κάπως έτσι και τα συναισθήματα και η ασταμάτητη προσπάθεια ενός ατόμου να ανακαλύψει και να ξεθάψει σπόρους που μπορούν να προσφέρουν γερούς δεσμούς. Μην υποτιμάς τη νοημοσύνη κανενός και ειδικά του ανθρώπου που διάλεξες να γίνει το άλλο σου μισό, γιατί μισό θα μείνεις εσύ. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στα πόδια μας και μάλιστα χωρίς προσπάθεια.

Μια τέτοια συμβίωση, υπό τέτοιες συνθήκες δε θα κρατήσει πολύ και στο λέω εντελώς φιλικά. Και αν κρατήσει να ξέρεις θα έχει ημερομηνία λήξης. Είναι κρίμα να στερήσεις απ’ τον εαυτό σου και τη σχέση σου τη δυνατότητα να ζήσει για χαζομάρες και παιδιαρίσματα.

Η ζωή είναι μικρή και απλή. Τη σχέση δεν μπορείς να την αντιμετωπίζεις σαν αγγαρεία και εξαναγκασμό ή σαν μορφή καταπίεσης. Η σχέση είναι ένα παιχνίδι που σε ανεβάζει, σε μορφώνει και σε τσαλακώνει σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Δες την άλλη οπτική της και θα σε γλυκάνει. Θα καταφέρεις να εξελιχθείς. Μάθε να αγαπάς πρώτα εσένα, τα ελαττώματά σου και στο υπόσχομαι  το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει. Καλή τύχη!