Ο αισθησιασμός ενός καλού ζεϊμπέκικου

Ζεϊμπέκικο. Ένας χορός άκρως γοητευτικός και μάγκικος χωρίς να κατηγοριοποιείται σε φύλο ή ηλικία. Ανέκαθεν ωθούσε τη λεβεντιά να βγει στην πίστα και να δώσει ρέστα. Βαριά ρέστα. Εκεί η γη τρέμει και ο αέρας πάλλεται.

Ένας χορός όπως αυτός θέλει πάθος. Δεν αρκεί να ξέρεις τα βήματα και στην τελική, δεν τα χρειάζεσαι κιόλας. Ανεβαίνεις στην πίστα, ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς μαζί με τους αγγέλους. Εκείνη η στιγμή είναι ιερή, δεν καταλαβαίνεις τίποτα και δε σε νοιάζει ο κόσμος που γονατίζει και σε θαυμάζει. Δεν είσαι σε θέση άλλωστε να προσέξεις το παραμικρό. Εκείνη τη στιγμή στέκεσαι και κυριολεκτικά φλερτάρεις με τη γη, τον αέρα και τη μουσική. Οι στίχοι, είναι γραμμένοι για σένα, στη μαγκιά σου που χορεύει. Πλημμυρίζεις πάθος κι ερωτισμό.

Τι γυναίκα τι άντρας, το ίδιο είναι. Όταν χορεύεις ζεϊμπέκικα, μόνο το τσιγάρο και το ποτό σε διαπερνάει. Ούτε το φύλο, ούτε το παπούτσι σου. Τα μάτια σου κλείνουν και το κεφάλι σου γέρνει πίσω. Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από το να κοιτάς τον ουρανό και να τον αποθεώνεις. Τα χέρια σου τώρα διάπλατα, θυμίζουν αετό που πεθαίνει στον αέρα. Τα γόνατα σου λιώνουν και οι παλάμες σου χτυπάτε με ορμή το πάτωμα λες και θέλεις να ανοίξεις τη γη στα δύο.

Το ζεϊμπέκικο είναι ο χορός του πόνου. Άμα δεν πονάς και δε νιώθεις μέχρι τα κόκαλα κάθε λέξη απ’ το τραγούδι, δεν μπορείς έναν τέτοιο χορό να τον αναδείξεις όπως του αξίζει. Κι έρχεται την ώρα που πονάς μια γυροστροφή και βρίσκεσαι στο πάτωμα να το προσκυνάς. Αμέσως έρχεται και το σφηνάκι που κατεβάζεις μονομιάς για να σβήσει τη φωτιά που καίει μέσα σου. Το σώμα σου πλέον δε θυμίζει σε τίποτα εσένα. Το απαλλάσσεις από την ψυχή και μοιάζει με σύννεφο και πάει όπου φυσάει ο άνεμος. Σε ελέγχει μόνο η δύναμη της βαρύτητας.

Είναι πάθος και έρωτας μαζί. Παίρνουν άλλη μορφή οι σκέψεις σου και οι αναμνήσεις σου. Δένεται αλλιώς το σώμα σου με τις αναμνήσεις του ανθρώπου που χάρισες το είναι σου. Γίνεται ανάγκη να χορέψεις και να αφιερώσεις το χορό στον εαυτό σου. Η ανατριχίλα σε όλο σου το κορμί ρέει ορμητικά πάνω στο δέρμα σου σαν χείμαρρος. Οι άλλοι περιττοί μα αναγκαίοι, στηρίζουν, θαυμάζουν, ενθαρρύνουν και υποκλίνονται σε αυτόν το συνδυασμό, μέχρι που φτάνεις στο τέλος και σε αποθεώνουν.

Εκεί δεν ξεχωρίζει ούτε κραγιόν ούτε γραβάτα. Μόνο η ψυχή σου και θα φανεί μέσα από το χορό. Εκεί που είσαι μονάχα εσύ, το μέσα σου και ο χορός σου.

Όλοι, εκείνη την ιερή στιγμή, βγάζουν τις μάσκες και για κάτι λεπτά γκρεμίζουν κάθε άμυνα. Άμα θες να νιώσεις και να δεις σε βάθος έναν άνθρωπο, παρακολούθησέ τον με προσοχή καθώς χορεύει ζεϊμπέκικο. Και αν μπορείς, κρατήσου να μη γοητευτείς. Είναι αδιαμφισβήτητο πως θα σε σκλαβώσει.

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι παίξε γέλασε. Και δεν είναι για όλους.